كتا ب هـمـرا ه با عا شو را ئيا ن1

آغازعزاداري ماه محرم

ا شعا رمد ا يح ومنا قـب ومرا ثي  و نوحه ا ما م حسين عليه ا لسلام واهلبيت وا صحا بش

گز يد ه  سخـنا ن ا ما م حسين عليه ا لسلا م وخلا صه  ا ي ا ز و قا يع نهضت عا شو را

تهيه وتنظيم توسط حجّة الاسلام حاج سيدمحمدباقري پور

درمؤسسه فرهنگي هدي نت

http://hodanet.net

سايت هدي بلاگ

http://hodablog.net

سايت هدي بوك

http://hodabook.ir

00000000000000000

مـــــقـــــــدّ مـــــــــــــــه

0000000000000000000000000

بسم الله الرحمن الرحيم

ا لحمد لله رب ا لعا لمين وا لصلو ة و ا لسلا م عـلي سـيّـد نا وسـيّـد ا لأ نبيا ء وا لمرسلين وحبيب ا لـه ا لعا لمين ا بي ا لقا سم المصطفي محـمّـد وآله الطّـيّـبـيـن الطّا هـرين المعـصومين لاسـيّما سـيّد شـبا ب ا هـل الجـنّـة ا با عـبـد ا لله ا لحـسـيـن عـلـيه ا لسّـلا م وعـلي ا لّـذ ين بـذ لـو ا مهـجـهم د و ن ا لحـسين عـليه ا لسلا م ا مّا بعد ا ين طـلـبه كوچـك وكمترين ذ اكرا با عـبـد الله الحسين عـليه ا لسلا م سا لـيا ن د را زي بود كه به منا سبتها ي مختلـف اشعا رو گزيد ۀ سـخـنـا ن وحـكا يا ت را جع  به قـيا م ا ما م حسين عليه السلام ومحرّم وعاشورا وصفرو ا ربعين مطا لبي را يا د د ا شت مينمودم  وبطورپراكنده د ركتا بخا نه شخصي گذ ا شته بو د م تا ا ينكه با چا پ كتا ب هـمـرا ه زا ئرين عـتبا ت عا ليا ت به فـكرتنظيم و تد و ين آ نها ا فـتا د م وتوفـيـق يا رشـد كه آ نها را تا يـپ وتبويب وتنـظـيـم نمودم  و به تنا سب هـرقـسمتي ازمتن مـقـا تل كه بيشتر مورد استفـا ده خـطبا ء و وُعّـا ظ ومـدّ احا ن وذ ا كرين اهـل ا لـبـيـت (ع) بـراي ذ كـر مصـيـبـت قـرا رمـيگـيـرد ا شـعا ري اعـم ا زمـدح و مـرثـيه ونـوحــه ا زسرو د ه ها ي شعـراي قـد يم و جد يد و هـمـچـنـيـن ا زسرو د ه هـا ي خو د م قـرا ر د ا د ه  ا م وبنا م كــتــا ب هــمـــراه بــا عــا شــــو را ئــــيــــا ن آ نرا نا م گذ ا ري نمو د م كه ا نشا ء ا لله د ر ا خـتـيـا رعا شو را ئيا ن وعـا شـقـا ن آ قـا اما م حـسـين عـلـيه السّلام قـرارگيرد و وعّا ظ و خطبا ء و مـدّ ا حا ن و ذ ا كرين اهـلـبـيـت عـصمت وطهـا رت عـلـيهـم ا لسّـلا م بهـره لازم را د رمجـا لس عـزا ي خا مس آ ل عـبا حضرت سيّد الشهداء واهـلـبـيـت طا هـرينش ازآن ببرند واين بـنـد ۀ حـقـيـر سرا پا تـقـصير ر ا نيز دعـا ي خـيـرفـرما يـنـد با ا يـن توضيح كه ا يـن كتا ب هـرچـنـد را ن ملخي  ا ست نـزد سلـيـما ن بـرد ن ا مّا جـئـنـا بـبـضا عة مزجا ة هـسـت ومكمّـل كتا ب قـبـلي ما ا ست كه هما هنگ با  آ ن كتا ب بنا م هـمرا ه با عا شو را ئيا ن تد و ين و گرد آ و ري و نا مگذ ا ري شد ه   ا ست و ضمـنًا  برنا مه  كا مـپـيـوتري ا ين كتا ب روي صفـحا ت  و ب  با نرم ا فـزا رHTML  نـيـز ذ خـيـره شـد ه  ا ست كه با فـراهـم آ مد ن امكا نا ت روي سا يتهاي اينترنت نيزقرارگيرد تا ا ز آ ن طريق نيز استفا ده شو د و ايضا نرم ا فـزا ر كا مپيوتري درمركزپخـش موجود ا ست علا قـمـنـدان ميتوا نـنـد به ا ين مركز مراجعه ونرم افزار آنرا تهيّه فـرما يند

ومن ا لله ا لتّوفيق وعليه ا لتّكلا ن

مؤلف وگردآورنده : سيدمحمد باقري پور فرزند شهيد حاج سيدرضا باقري پور

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

هلال ماه محرّم

پرسيدم ازهلال كه چراقا متت خم است           گـفـتـا خـمـوش با ش كه ما ه محـرّم است

گفـتم كه چـيـسـت محـرّم بگـريه گفـت            ماهي كه كا رخلق جهان جمله درهم است

يـا حــســيــــن يـا ثـا ر ا لله               يـا حــســيــــن يـا ثـا ر ا لله

بازاين چه شورش است كه درخلق عالم است             با زاين چه نوحه وچه عزاوچه ماتم است

با ز ا ين چه رسـتخيزعـظـيم ا ست كززمين               بي نـفـخ صورخا سته تاعـرش اعظم است

ا ين  صبح  تيره با ز د ميد ا ز كجا كه كرد               كا رجها ن وخلق جها ن جمله درهم است

گـو يا طـلـوع مـيكـنـد ا ز مغـرب  آ فـتا ب                 كا شـوب د رتـمـا مي ذ رّ ا ت عا لم است

گرخـو ا نـمـش قـيا مـت  د نـيـا بعـيـد نيست               اين رسـتـخـيـزعا م كه نا مش محـرّم است

د ربا رگـا ه قـد س كه جـا ي مـلا ل نيست                 سرهاي قـد سيا ن هـمه برزانوي غـم است

جـنّ و مـلـك  بر آ د مـيا ن نـو حـه  مـيكنند               گو يا عـزاي  ا شرف ا و لا د آ د م است

حسين جا ن حسين جا ن حسين جا ن             «اشك شفق:محتشم كاشاني»

يـا حــســيــــن يـا ثـا ر ا لله               يـا حــســيــــن يـا ثـا ر ا لله

اين جا مه  سيا  ه  فـلـك  د رعـزاي كيست                وين جيب چاك گشته صبح ازبراي كيست

اين جوي خون كه ازمژه خلق جا ري است                تا د ر مصيبت  كه  و بر ما جراي كيست

اين آ ه  شعله  و ر كه ز د لها رود بچـرخ                 زا ند وه دل گد ا ز وغم جا نگزاي كيست

خـوني ا گر نه د ا مـن د لـهـا گرفـته است                 اين سخت  د ل بد ا من ما خونبهاي كيست

گرنيست حشرودرغم خويش است هركسي                در آ فـرينش ا ين هـمه غـوغا براي كيست

شد خـلـق مختلف زچه د ر نو حه  مـتّـفـق                زينگو نه جن وانس وملك درعـزاي كيست

هـند و وگبر و مؤ مـن و ترسا به يك غـمند               اين نا لـه ا ز جـها ن شـد ه تا آشناي كيست

ذ رّ ا ت  ا ز طريـق صد ا نـو حه  مـيكنند                 تا اين صد ا زنا لـۀ ا نـد و ه  فـزاي كيست

صاحب عزاكسي است كه دلهاست جاي او                 دلها جز آ نكه مونس د لها ست جاي كيست

آري خداست دردل وصا حب عزاخداست                   زان هـر د لـي بـتـعــزيـه شـا ه كـربـلاست

حسين جا ن حسين جا ن حسين جا ن             «اشك شفق ص265وصال شيرازي»

حيّ علي العزاء حيّ علي البكُاء           في ماتم الحسين مظلوم كربلاء

حــســيــــن حــســيــــن ثـا ر ا لله                 حــســيــــن حــســيــــن ثـا ر ا لله

آقا اباعبدالله حـسـين حـسـين ثا ر ا لله            آقا اباعبدالله حـسـين حـسـين ثا ر ا لله

برخوان غم چوعا لميا ن را صلا زدند            ا وّ ل صـلا بـه سلسله انـبـيـا زدند

نوبت به اوليا چـو رسـيد آ سما ن طپيد           زان ضربتي كه برسرِشيرِخدازدند

پس آتشي ز ا خگر ا لما س ريزه هـا             افـروخـتـنـد و برجگـرمجتبي زدند

وانگه سرادقي كه مـلـك محـرمش نبود           كندند ا ز مد ينه و د ركربلا زدند

وزتيشه ستيزه  د ر آ ن دشت كوفيا ن           بس نخـلـهـا زگلشن آ ل عـبا زدند

بس ضربتي كـزوجگـرمصطفي دريد              برحلق تشنۀ خـلـف مرتضي زدند

حسين جا ن حسين جا ن حسين جا ن             «اشك شفق:محتشم كاشاني»

حــســيــــن حــســيــــن ثـا ر ا لله                 حــســيــــن حــســيــــن ثـا ر ا لله

هلال ما ه غم سرزد صداي كا روان آمد                   بسوي كربلا يا ران ا ما م عا شقا ن آمد

فغا ن و آه و واويلا فغا ن و آه و واويلا                   فغا ن و آه و واويلا فغا ن و آه و واويلا

حسين بن عـلي آ مد بهمرا ه جوانا نش          بود ما نند پروانه  بگرد شـمع طفـلانش

فغا ن و آه و واويلا فغا ن و آه و واويلا                   فغا ن و آه و واويلا فغا ن و آه و واويلا

بهمراه خود آورده  جو ا نا ني نكومنظر                   فـروغ  د يـد ه  ليلا شـبـيـه روي پيغمبر

فغا ن و آه و واويلا فغا ن و آه و واويلا                   فغا ن و آه و واويلا فغا ن و آه و واويلا

زمين كربلا ا مشب عـلمد ا رحسين آمد           بنال ازسوزدل اينك كه گاه شوروشين آمد

فغا ن و آه و واويلا فغا ن و آه و واويلا                   فغا ن و آه و واويلا فغا ن و آه و واويلا

حسين جانم حسين جانم حسين جانم حسين جانم                   «حسين جان ص49شيدانيشابوري»

صـداي كا رواني سـخـت با سـوزوگـدازآيـد               چـوآه آتشـيني كز د ل پرغــصّه با زآيد

گـمـا نـم كا رواني ا ز وطـن آواره گـرديـده                كه آوازجرس با نا له هـاي جا نگـدازآيد

اگراين كا روانست ازحـسين فـرزند پيغـمبر                چرا ا و را ا جـل منزل بمنزل پيشوازآيد

الا اي  آ سـما ن خـرگا ه عـزّت برسرِپا كن                كه ناموس خدازينب زراهي بس درازآيد

بوقت با زگشت شا م يا رب چون شودزينب               مهين دُ خت عـلي كا مروزاندرمهدنازآيد

فلك گسترده خواني آب ونانش خون ولخت دل            عراقي ميهمانداراست مهمان ازحجازآيد

بروي ميهـمـا نا ن حجا زي آب ونا ن بستند               كه ديده ميهما ني راچنين مهمان نوازآيد

حسين جانم حسين جانم حسين جانم حسين جانم                   «منتخب المصائب ملك الشّعراء صبوري»

@@@@@@@@@@@@@@@@

باز اين چه شورش است...

با ز ا ين چـه شـورش است مگـر مـحـشـر آمده                   خورشيد سر برهـنه به صحرا درآمده

آتـش به كـا م و زلـف پريـشـا ن و ســرخ روي          اين آ فـتـا ب  ا ز ا فـقـي  د يگـر آمده

چون روزروشن است كه قصدش مصاف نيست          اين شـا ه كـم سـپا ه كه بي لـشـكر آمده

يا ر ا ن  نـظـــر كـنـيــد  بـه  پـهـلـو گـرفـتـنـش          اين كـشـتـي نجـا ت كه بي لـنگـر آمده

"شاعر شكست  خو ر د ه  توفا ن واژه ها ست"                  يا ا ين غـز ل  بهـا نه چـشـم تـر آمده؟

با نگ « فـيا سـيـوف خـذ يـني» ا ست بـر لبش                   خـنجـر فـر و گذ ا شـته  با حنجر آمده

آ و ر د ه  با خو د ش همه ا ز كوچك و بزرگ           اصغـر بغــل گر فـتـه و با  ا كبر آمده

اي تـشـنگا ن سـوخـته لـب تـشـنگي بس  ا ست                   سر بـركـنـيـد سا  قي  آ ب  آ و ر آمده

اين سـا قي عـلـم  به كـف  بي بـد يـل كـيـسـت؟           عطشان در آب رفته وعطشان تر آمده

اين سـا قـي رشـيـد كـه د ر  بـز م  مـي كشا ن           بي دست و بي پيا له و بي ساغر آمده

آتش  به  خـيـمـه  هـا ي  د ل عـا شـقـا ن زده            اين آ تشي كه رفــته و خا كـسـتـر آمده

آبي  نـمـا  نـد ه  ر و ز ه  بگـيـريـد نـخـل هـا             نخل ا مـيـد رفـتـه  و لـي بي سـر آمده

جاي  شـر يـف  بـو سـه  پـيـغـمـبـر خد ا ست             اين نيزه  ا ي كه ا ز هـمه با لاتر آمده

آن سـر كه تـا هـمـيـشـه سـر ا ز آ فـتا ب بـود            امشب به خون نشسته به تشت زرآمده

اي د ست  پر سخا و ت روشن گشـو د ه  شو            در يـو زه اي به نـيّـت ا نگـشـتـر آمده

بوي بهشت د ا ر د و همو ا ره  ز ند ه است             اين باغ گل به چشمت  ا گر پرپر آمده

بگـذ ا ر تا  د مـي  بـه جـمـا لـت نـظـر كـنـم               هفتا د و د وّ مين گل ا ز خـون برآمده

لب و ا كن  ا ز هم اي تن بي سر حسين من!              حرفي به لـب بيا ر ببين خـواهـر آمده...

"اين مصرع از سيد حميد برقعي است"                   سعيدبيابانكي روزنامه خراسان 87.10.11

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

مجالس عزاداري وآسيبها وتحريفهاي قديم وجديد

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

اهمّيّت مجالس عزاداري

وامّا دررابطه با اهمّيت شعروشعرخواني ومرثيه سرائي وروضه خواني ونوحه خواني وگريه درماتم امام حسين عليه السّلام وحضوردرمجلس عزا اينك مبادرت ميكنيم به نقل چندروايت وحكا يت ازمحدث قمي(ره) : شيخ جليل كامل جعفر بن قولويه در (كامل )از ابن خارجه روايت كرده است كه گفت : روزى در خدمت حضرت صادق عليه السّلام بوديم و جناب امام حسين عليه السّلام را ياد كرديم حضرت بسيار گريست و ما گريستيم ، پس حضرت سر برداشت و فرمود كه امام حسين عليه السّلام مى فرمود: كه منم كشته گريه و زارى ، هيچ مؤ منى مرا ياد نمى كند مگر آنكه گريان مى گردد. ونيز روايت كرده است كه هيچ روزى حسين بن علىّ عليه السّلام نزد جناب صادق عليه السّلام مذكور نمى شد كه كسى آن حضرت را تا شب متبسّم بيند و در تمام آن روز محزون و گريان بود و مى فرمود كه جناب امام حسين عليه السّلام سبب گريه هر مؤ من است . و به سندهاى معتبره بسيار از ابو عماره مُنْشِد(يعنى شعر خوان )روايت كرده اند كه گفت : روزى به خدمت جناب صادق عليه السّلام رفتم حضرت فرمود كه شعرى چند در مرثيه حسين عليه السّلام بخوان ، چون شروع كردم به خواندن حضرت گريان شد و من مرثيه مى خواندم و حضرت مى گريست تا آنكه صداى گريه از خانه آن حضرت بلند شد. و به روايت ديگر حضرت فرمود: به آن روشى كه در پيش خود مى خوانيد و نوحه مى كنيد بخوان ، چون خواندم حضرت بسيار گريست و صداى گريه زنان آن حضرت نيز از پشت پرده بلند شد، چون فارق شدم حضرت فرمود كه هر كه شعرى در مرثيه حضرت حسين عليه السّلام بخواند و پنجاه كس را بگرياند بهشت او را واجب گردد. و هر كه سى كس را بگرياند بهشت او را واحب گردد. و هر كه بيست كس  را و هر كه ده كس را و هر كه پنج كس را. و هر كه يك كس را بگرياند بهشت او را واجب گردد.و هر كه مرثيه بخواند و خود بگريد بهشت او را واجب گردد. و هر كه او را گريه نيايد پس تَباكى كند بهشت او را واجب گردد. و شيخ كَشّى رحمه اللّه از زيد شحّام روايت كرده است كه من با جماعتى از اهل كوفه در خدمت حضرت صادق عليه السّلام بوديم كه جعفر بن عفّان وارد شد حضرت او را اكرام فرمود و نزديك خود او را نشانيد، پس  فرمود: يا جعفر! عرض كرد: لَبّيك خدا مرا فداى تو گرداند، حضرت فرمود: بَلَغَنى انّكَ تَقُولُ الشِعْر فى الْحُسَيْنِ وَ تَجيدُ؛ به من رسيد كه تو در مرثيه حسين عليه السّلام شعر مى گوئى و نيكو مى گوئى ، عرض كرد: بلى فداى تو شوم ، فرمود كه پس بخوان . چون جعفر مرثيه خواند حضرت و حاضرين مجلس  گريستند و حضرت آن قدر گريست كه اشك چشم مباركش بر محاسن شريفش جارى شد. پس فرمود: به خدا سوگند كه ملائكه مقربّان در اينجا حاضر شدند و مرثيه تو را براى حسين عليه السّلام شنيدند و زياده از آنچه ما گريستيم گريستند. و به تحقيق كه حقّ تعالى در همين ساعت بهشت را با تمام نعمتهاى آن از براى تو واجب گردانيد و گناهان ترا آمرزيد. پس فرمود: اى جعفر! مى خواهى كه زيادتر بگويم ؟ گفت : بلى اى سيّد من ، فرمود كه هر كه در مرثيه حسين عليه السّلام شعرى بگويد وبگريد و بگرياند البتّه حقّ تعالى بهشت را براى او واجب گرداند و بيامرزد او را. حامى حوزه اسلام سيّد اجلّ ميرحامد حسين طاب ثراه در (عبقات ) از (معاهدالتّنصيص ) نقل كرده كه محمّد بن سهل صاحب كُمَيْت گفت كه من و كميت داخل شديم بر حضرت صادق عليه السّلام در ايّام تشريق كميت گفت : فدايت شوم اذن مى دهى كه در محضر شما چند شعر بخوانم ؟ فرمود: اين ايّام شريفه خواندن شعر، عرضه داشت كه اين اشعار در حقّ شما است ؛ فرمود:بخوان و حضرت فرستاد بعض اهلبيتش را حاضر كردند كه آنها هم استماع كنند، پس كميت اشعار خويش بخواند و حاضرين گريه بسيار كردند تا به اين شعر رسيد: يُصيبُ بِهِ الرّامُونَ عَنْ قَوْسِ غَيْرهِم*فَيا اَّخِراً اَسْدى لَهُ الْغَىَّ اَوَّلَهُ*حضرت دستهاى خود را بلند كرد و گفت : اَلّلهُمَ اْغفِرْ لِلْكُمَيْتِ وَ ما قَدَّمَ وَ ما اَخَّرَ وَما اَسَرَّ وَ ما اَعْلَنَ وَ اَعْطِهِ حَتّى يَرْضى . و شيخ صدوق رحمه اللّه در (امالى ) از ابراهيم بن ابى المحمود روايت كرده كه حضرت امام رضا عليه السّلام فرمودند: همانا ماه محرّم ماهى بود كه اهل جاهليّت قتال در آن ماه را حرام مى دانستند و اين امّت جفا كار خونهاى ما را در آن ماه حلال دانستند و هتك حرمت ما كردند و زنان و فرزندان ما را در آن ماه اسير كردند و آتش در خيمه هاى ما افروختند و اموال مارا غارت كردند و حرمت حضرت رسالت صلى اللّه عليه و آله و سلّم را در حقّ ما رعايت نكردند، همانا مصيبت روز شهادت حسين عليه السّلام ديده هاى ما را مجروح گردانيده است و اشك ما را جارى كرده و عزيز ما را ذليل گردانيده است و زمين كربلا مُوَرِث كرب و بلاء ما گرديد تا روز قيامت ، پس بر مثل حسين بايد بگريند گريه كنندگان ، همانا گريه بر آن حضرت فرو مى ريزد گناهان بزرگ را. پس حضرت فرمود كه پدرم چون ماه محرّم داخل مى شد كسى آن حضرت را خندان نمى ديد و اندوه و حزن پيوسته بر او غالب مى شد تا عاشر محرّم چون روز عاشورا مى شد روز مصيبت و حزن و گريه او بود و مى فرمود:امروز روزى است كه حسين عليه السّلام شهيد شده است . و ايضاً به سند معتبر از ريان بن شبيب - كه خال معتصم خليفه عبّاسى بوده است - روايت كرده كه گفت : در روز اوّل مُحَرّم به خدمت حضرت امام رضا عليه السّلام رفتم ، فرمود كه اى پسر شبيب آيا روزه اى ؟ گفتم : نه ، فرمود كه اين روزى است كه حقّ تعالى دعاى حضرت زكرّيا رامستجاب فرمود دروقتى كه از حقّ تعالى فرزند طلبيد وملائكه اورا ندا كردند در محراب كه خدا بشارت مى دهد تو را به يحيى ،پس هر كه اين روز را روزه دارد دُعاى او مستجاب گردد چنانكه دعاى زكرّيامستجاب گرديد. پس فرمود كه اى پسر شبيب !محرّم ماهى بودكه اهل جاهليّت درزمان گذشته ظلم وقتال رادراين ماه حرام مى دانستند براى حرمت اين ماه ، پس  اين امّت حرمت اين ماه را نشناختند و حُرمت پيغمبر خود را ندانستند، و در اين ماه با ذريّت پيغمبر خود قتال كردند و زنان ايشان را اسير نمودند و اموال ايشان را به غارت بردند پس خدا نيامرزد ايشان را هرگز!.اى پسر شبيب ! اگر گريه مى كنى براى چيزى ، پس گريه كن براى حسين بْن على عليهماالسّلام كه او را مانند گوسفند ذبح كردند و او را باهيجده نفر ازاهل بيت او شهيد كردند كه هيچ يك را در روى زمين شبيه ومانندى نبود. وبه تحقيق كه گريستند براى شهادت او آسمانهاى هفتگانه وزمينهاو به تحقيق كه چهار هزار ملك براى نصرت آن حضرت از آسمان فرود آمدند چون به زمين رسيدند آن حضرت شهيد شده بود. پس ايشان پيوسته نزد قبر آن حضرت هستند ژوليده مو گردآلود تاوقتى كه حضرت قائم آل محمّد صلى اللّه عليه و آله و سلّم ظاهر شود، پس  ازياوران آن حضرت خواهند بود ودروقت جنگ شعار ايشان اين كلمه خواهد بود: يا لَثاراتِ الْحُسَيْن عليه السّلام . اى پسر شبيب ! خبر داد مرا پدرم ازپدرش از جدّش كه چون جدّم حسين عليه السّلام كشته شد آسمان خون و خاك سرخ باريد؛ اى پسر شبيب ! اگر گريه كنى برحسين عليه السّلام تا آب ديده تو برروى تو جارى شود، حقّ تعالى جميع گناهان صغيره و كبيره ترا بيامرزد خواه اندك باشد وخواه بسيار. ابن قولويه به سند معتبر روايت كرده از ابى هارون مكفوف (يعنى نابينا)،كه گفت : به خدمت حضرت صادق عليه السّلام مشرّف شدم آن حضرت فرمود كه مرثيه بخوان براى من ، پس شروع كردم به خواندن ، فرمود: نه اين طريق بلكه چنان بخوان كه نزد خودتان متعارف است ونزد قبر حسين عليه السّلام مى خوانيد پس من خواندم : اُمْرُرْ عَلى جَدَثِ الْحُسَيْنِ* فَقُلْ لاَِعْظُمِه الزَّكِيَّة* حضرت گريست من ساكت شدم فرمود: بخوان، من خواندم آن اشعار را تا تمام شد، ااَعْظما لازِلْتِ مِنْ* وَطْفاءِ ساكِبَةٍ رَوِيَّةِ* وَاِذا مَرَرْتَ بِقَبْرِه* فَاَطِلْ بِهِ وَقْفَ الْمَطِيَّة* وَابْكِ الْمُطَهَّرَ لِلْمُطَهَّرِ* وَالْمُطَهَّرَةِ النَّقِيّةِ* كَبُكاءِ مُعْوِلَةٍ اءتَتْ* يَوْما لِواحِدِهَا الْمَنِيَّةُ* حضرت فرمود: بازهم براى من مرثيه بخوان ، من شروع كردم به خواندن اين اشعار: يا مَرْيَمُ قوُمى فَانْدُبى مَوْلاكِ*وَ عَلَى الْحُسَيْنِ فَاسْعَدي ببُكاكِ*پس حضرت بگريست و زنها هم گريستند وشيون نمودند. پس چون از گريه آرام گرفتند، حضرت فرمود: اى اباهارون ! هر كه مرثيه بخواند براى حسين عليه السّلام پس بگريا ند ده نفر را، از براى او بهشت است پس  يك يك كم كرد از ده تا، تا آنكه فرمود: هر كه مرثيه بخواند و بگريا ند يك نفر را، بهشت از براى او لازم شود، پس فرمود:هر كه ياد كند جناب امام حسين عليه السّلام راپس گريه كند، بهشت اورا واجب شود. و نيز به سند معتبر از زُراره روايت كرده است كه حضرت صادق عليه السّلام فرمود: اى زُراره ! به درستى كه آسمان گريست بر حسين عليه السّلام چهل صباح به سرخى و كسوف و كوه ها پاره شدند و از هم پاشيدند و دريا ها به جوش و خروش آ مد ند و ملائكه چهل روز بر آ ن حضرت گريستند و زنى از زنان بنى ها شم  خضا ب نكرد و روغن بر خود نما ليد و سرمه نكشيد و موى خود را شا نه نكرد تا  آ نكه سرعبيداللّه بن زياد را براى ما آوردند و پيوسته ما در گريه ايم از براى آن حضرت ، و جدّم على بن الحسين عليهماالسّلام چون پدر بزرگوار خود را ياد مى كرد آن قدر مى گريست كه ريش مباركش از آب ديده اش تر مى شد و هر كه آن حضرت را بر آن حال مى ديد از گريه او مى گريست ، و ملائكه اى كه نزد قبر آن امام شهيدند گريه براى او مى كنند و به گريه ايشان مرغان هوا و هر كه در هوا و آسمان است از ملائكه ، گريان شوند. شيخ جليل محمّدبن شهر آشوب از (امالى ) مفيد نيشابورى نقل فرموده كه (ذرّه نوحه گر) در خواب ديد حضرت فاطمه عليهاالسّلام را كه بر سر قبر حسين عليه السّلام است و او را فرمان داد كه حسين عليه السّلام را بدين اشعار مرثيه كن : اَيُّهَا العَيْنانِ فيضا*وَاسْتَهِلاّ لا تَغيضا*وَابْكِيا بِالطَّفِّ مَيْتا*تبرَكَ الصَّدْرَ رَضيضا*لَمْ اُمَرِّضْهُ قَتيلاً*لا وَ لا كانَ مَريضا* ودرديوان سيّد اجلّ عالم كامل سيّد نصراللّه حائرى است كه حكايت كرد براى ايشان كسى كه ثقه و معتمد بود از اهل بحرين كه بعضى از اخيار در عالم رؤ يا حضرت فاطمه زهرا عليهاالسّلام را ديده بود كه با جمعى از زنان نوحه گرى مى كنند بر ابو عبداللّه حسين مظلوم عليه السّلام به اين بيت : واحُسَيْناهُ ذَبيحا مِنْ قَفا*واحُسَيْناهُ غَسيلاً بِا لدِّمآءِ* پس سيّد تذييل كرد آن را به اين شعر: وا غَريبا قُطْنُهُ شَيْبَتُهُ*اِذْغدا كافُورُهُ نَسْجَ الثَّرى*واسَليبا نُسِجَتْ اَكْفانُهُ*مِنْ ثَرَى الطَّفِّ دَبُورٌ وَصَبا*واطَعينا ما لَهُ نَعْشٌ سِوَى*الرُّمْحِ فى كَفِّ سَنان ذِى الْخَنا*واوَحيدا لَمْ تُغَمِّضْ طَرْفَهُ*كَفُّ ذى رِفْقٍ بِهِ فى كَرْبَلا*واذَبيحا يَتَلَظّى عَطَشا*وَاَبوُهُ صاحِبُ الْحَوْضِ غَدا*واقَتيلا حَرَقوُا خَيْمَتَهُ*وَهِىَ لِلدّينِ الْحَنيفىّ وَعا*اه لااَنْساهُ فَرْدا مالَهُ*مِنْ مُعينٍ غَيْرِ ذى دَمْعٍ اَسى* و شيخ ما در (دارالسّلام ) از بعض دواوين نقل كرده كه بعضى از صلحاء در خواب ديد حضرت فاطمه زهرا عليهاالسّلام را كه به او فرمود بگو بعض  از شعراى مواليان را كه قصيده اى در مرثيّه سيّد الشهداء عليه السّلام بگويند كه اوّل آن اين مصرع باشد: (مِنْ اَىِّ جُرْمٍ الْحُسَيْنُ يُقْتَلُ) پس سيّد نصر اللّه حائرى امتثال اين امر نمود و اين قصيده را سرود: مِنْ اَىِّ جُرْمٍ الْحُسَيْنُ يُقْتَلُ*وَبِالدِّمآءِ جِسْمُهُ يُغَسَّلُ*وَيُنْسَجُ الاَْكْفانُ مِنْ عَفْرِالثَّرى*لَهُ جُنوُبٌ وَصَبا وَشِمالٌ*وَقُطْنُهُ شَيْبَتُهُ وَ نَعْشُهُ*رُمْحٌ لَهُ الرِّجْسُ سَنانٌ يُحْمَلُ*وَيُوطِئوُنَ صَدْرَهُ بِخَيْلِهِمْ*وَالْعِلْمُ فيهِ وَ الْكِتابُ الْمُنْزَلُ* و نيز ابن شهر آشوب و شيخ مفيد و ديگران فرموده اند اوّل شعرى كه در مرثيه حسين عليه السّلام گفته شد شعر عقبه سهمى است وَهُوَ: اِذِ الْعَيْنُ قَرَّتْ فِى الْحَيوةِ وَاَنْتُمُ*تَخافوُنَ فىِ الدُنْيا فَاَظْلَمَ نُورُها*مَرَرْتُ عَلى قَبْرِالْحُسَيْنِ بِكَرْبَلا*فَفاضَ عَلَيْهِ مِنْ دُموُعى غَزيرُها*وَمازِلْتُ اَرثيهِ وَاَبْكى لشَجْوِهِ*وَيُسْعَدُ عَيْنى دَمْعُها وَزَفيرَها*وَبَكَّيْتُ مِنْ بَعْدِ الْحُسَيْنِ عِصابَة*اَطافَتْ بِهِ مِنْ جانِبَيْها قُبُورُها*سَلامٌ عَلى اَهْلِ القُبُورِ بِكَرْبَلا*و قَلَّ لَها مِنّى سَلامٌ يَزُورُها*سَلامٌ بِاَّصالِ الْعَشِىِّ وَبِالضُّحى*تُؤَدّيهِ نَكْباءُ الرّياحِ وَمُورُها*وَلابَرِحَ الْوُفّادُ زُوّارُ قَبْرِهِ*يَفُوحُ عَلَيْهِمْ مِسْكُها وَ عَبيرُها* و شيخ ابن نما در (مثير الا حزان ) روايت كرده كه سليمان بن قَتَّة العَدْوِىّ سه روز بعد از شهادت حضرت امام حسين عليه السّلام به كربلا عبور كرد و بر مصارع شهداء نگران شد تكيه بر اسب خويش كرد و اين مرثيه انشاء نمود: مَرَرْتُ عَلى اَبْياتِ آلِ مُحَمَّدٍ*فَلَمْ اَرَها اَمْثالَها يَوْمَ حَلَّتِ*اَلَم تَرَاَنَّ الشَّمسَ اَضْحَتْ مَريضَةً*لِفَقْدِ الْحُسَيْنِ وَالْبِلادُ اقْشَعَرَّتِ*وَكانُوا رَجآءً ثُمَّ اَضْحَوْا رَزِيَّةً*لَقَدْ عَظُمَتْ تِلْكَ الرَّزايا وَجَلَّتِ* تا آنكه مى گويد: وَ اِنَّ قَتيلَ الطَّفِ مِنْ آلِ هاشِمٍ*اَذَلَّ رِقابَ الْمُسْلِمينَ وَ ذَلَّتِ*وَقَدْ اَعْوَلَتْ تَبْكى النِّسآءُ لِفَقْدِهِ* وَاَنْجُمُنا ناحَتْ عَلَيهِ وَصَلَّتِ* مكشوف باد كه در سابق در بيان خروج امام حسين عليه السّلام از مدينه به مكّه ذكر شد كه يكى از عمّه هاى آن حضرت عرض كرد: يابن رسول اللّه ! شنيدم كه جنّيان بر تو نوحه مى كردند و مى گفتند: وَ اِنَّ قَتيلَ الطَّفِ مِنْ آلِ هاشِمٍ.* پس اين شعر را سليمان نيز از جن شنيده و در مرثيه خود درج كرده يا از باب توارد خاطر باشد كه بسيار اتّفاق مى افتد. و نقل شده كه ابوالرّمح خزاعى خدمت جناب فاطمه دختر سيّد الشهداء عليه السّلام رسيد و چند شعر در مرثيه پدر بزرگوار آن مخدّره خواند كه شعر آخر آن اين است : وَ اِنَّ قَتيلَ الطَّفِ مِنْ آلِ هاشِمٍ*اَذَلَّ رِقابا مِنْ قُرَيْشٍ فَذَلَّتِ* حضرت فاطمه عليهاالسّلام فرمود: اى ابوالرّمح مصرع آخر را اين چنين مگو بلكه بگو: اَذَلَّ رِقاب الْمُسْلِمينَ فَذَلَّتِ. عرض كرد: پس اين چنين انشاد كنم . ابوالفرج در (اءغانى ) از على بن اسماعيل تميمى نقل كرده و او از پدرش كه گفت در خدمت حضرت امام جعفر صادق عليه السّلام بودم كه دربا ن آن حضرت آمد اجا زه خواست براى سيّد حميرى ، حضرت فرمود بيا يد، و حرم خود را نشا نيد پشت پرده يعنى پرده زد و اهل بيت خود را امر فرمود كه بيايند پشت پرده بنشينند كه مرثيه سيّد را براى امام حسين عليه السّلام گوش نمايند پس سيّد داخل شد و سلام كرد نشست حضرت امر فرمود او را كه مرثيّه بخواند پس سيّد خواند اشعار خود را: اُمْرُرْعَلى جَدَثِ الْحُسَيْنِ فَقُلْ لاَِعْظُمِهِ الزَّكيَّه*ااَعْظما لازِلْتِ مِنْ وَطْفاءِ ساكِبَةٍ رَوِيَّةِ*وَاِذا مَرَرْتَ بِقَبْرِه فَاَطِلْ بِهِ وَقْفَ الْمَطِيَّة*وَابْكِ الْمُطَهَّرَ لِلْمُطَهَّرِ وَ الْمُطَهَّرَةِ النَّقِيّةِ*كَبُكاءِ مُعْوِلَةٍ اءتَتْ يَوْما لِواحِدِهَا الْمَنِيَّةُ* راوى گفت : پس ديدم اشكهاى جعفر بن محمّد عليه السّلام را كه جارى شد بر صورت آن حضرت و بلند شد صرخه و گريه از خانه آن جناب تا آنكه امر كرد حضرت ، سيّد را به امساك از خواندن. مؤ لف گويد: در سابق به شرح رفت كه هارون مكفوف تا مصرع اوّل اين مرثيه را براى حضرت صادق عليه السّلام خواند، آن حضرت چندان گريست كه ابو هارون ساكت شد، حضرت امر فرمود او را كه بخوان و تمام كن اشعار را. انتهي موضع المرادعن منتهي الآمال

0000000000000000000000000000000000000000000000000000000000

حسين(ع) عزيزترين عضو هر خانواده ايراني است

دراين قسمت مقاله حسين(ع) عزيزترين عضو هر خانواده ايراني است  ازروزنامه خراسان 87.10.22 ميآوريم

دو عكاس لهستاني پس از عكاسي از محرم ايران، از تغيير نگاه خود به شيعه و ايران خبر دادند و ايراني ها را خانواده اي دانستند كه حسين(ع) عزيزترين عضو آن است. مارتين و پيتر كالينسكي دو برادر عكاس و موسيقيدان لهستاني و همكار روزنامه "جنيك" چاپ ورشو كه براي گرفتن عكس و بررسي موسيقي محرم به ايران سفر كرده اند در گفت وگو با مهر درباره دلايل علاقه خود براي ديدن اين مراسم گفتند: براي ما ديدن مراسمي با ويژگي هاي محرم به عنوان يكي از منحصر به فردترين مراسمات جهان بسيار شگفت انگيز بود.برادران كالينسكي در ادامه، گستردگي اين مراسم در ميان تمام ايراني ها را عجيب دانستند و از وجود لذتي خاص در باديگران بودن در مراسم محرم سخن گفتند.آن ها مردم ايران را به خانواده اي تشبيه كردند كه به خاطر از دست دادن كسي كه براي همه آن ها محترم و عزيزبوده است گريه مي كنند.اين دو ادامه دادند: براي ما واقعا جالب بود كه پيرمردها مثل بچه هاي يكي دوساله براي حسين(ع) گريه مي كردند.

***************************************************

دراروپاازمحرم فقط قمه زني آن رانشان مي دهند

مارتين كالينسكي عكاس جنيك در اشاره به نگاهي كه رسانه هاي غربي به مردم خود درباره مراسم مذهبي ايراني و اسلامي به ذهن مردم تزريق مي كنند ابراز داشت: محرمي كه من ديدم با محرمي كه در گذشته مي شناختم بسيار متفاوت بود و من كه با عكسي در رويترز با واقعه محرم آشنا شده بودم كه در آن فردي پاكستاني در حال بريدن سينه خود بود محرم ايران را بسيار آرام و قشنگ ديدم.اين عكاس اروپايي درباره نگاه خود به محرم با اشاره به عكس هايي كه در اين روزها از محرم تهيه كرده است آن ها را زاويه ديد خود به اين واقعه عنوان كرده و افزود: نگاه ما به محرم بسيار متفاوت بود و ما فكر مي كرديم شيعيان ايران در مراسم محرم به بدن خود آسيب مي زنند اما ما چنين چيزي نديديم و محرم ايران آرام و در نهايت زيبايي برگزار شد.وي همچنين گستردگي محرم وغيردولتي بودن آن را شگفت انگيز دانست و گفت: من به كشورهاي مختلفي سفر كرده ام و از مراسم مذهبي زيادي عكس گرفته ام اما هيچ كدام اين قدر در ذهن مردم يك گسترده جغرافيايي نفوذ نداشته اند و در مدتي كه ما اين جا بوديم اين احساس در ما به وجود آمد كه انگار فقط ما دو نفر عزادار امام حسين(ع) نيستيم.مارتين كالينسكي به سفر خود به بندرعباس اشاره كرد و افزود: اگر چه در تهران به نظر مي رسيد كه بازيگران حرفه اي تعزيه انجام مي دهند اما من شاهد انجام تعزيه هايي توسط مردم عادي در بندرعباس بودم كه همه چيز آن توسط مردم تدارك ديده شده بود و اين خود براي من بسيار جالب بود.پيتر كالينسكي موسيقي محرم را در نوع خود جالب، آرامبخش و همچنين اندوهناك حتي براي وي كه با محتواي اشعار آشنايي نداشت معرفي كرد. انتهي مقاله

00000000000000000000000000000000000000000000

دوري ازتحريفات درمجالس عزا

د رآغا زسخن قـبل ازهـرچيزي با يد به مواردي اشا ره كنيم كه آسيب عزاداريها ا ست وموجب تحريفا ت  درمجا لس عزاداري ميشود وبا يدازآنها دوري كنيم،

آسیبهاي مراسم عزاداری سید الشهدا

با توجه به جایگاه رفیع و ارزشمند مراسم عزادری امام حسین  بدیهی است بررسی آسیبها در این عرصه لازم  است٬ آسیبها در این عرصه دو قسم است یکی آسیب محتوایی ودیگری آسیب شکلی :

الف) آسیبهای محتوایی

۱- طرح یک جانبه سیمای معصومین

پیامبران وامامان دو جنبه دارند یکی جنبه ملکوتی که در این نگاه معصومند ٬علم غیب دارند ٬ولایت تکوینی دارند .و...ودیگری جنبه ملکی وزمینی :قل انما انا بشر مثلکم .ما باید در مجالس اهل بیت هردو بعد را مطرح کنیم وتاکید بر بعد دوم داشته باشیم آنان الگوی زندگی اند .این است که سازنده است در حالیکه در این مراسم ها تنها جنبه قداست مطرح است وبس. اخیرا در برخی از مجالس سخن از چشم وابروی اهل بیت است واینها سطح معارف دینی را پایین می آورد ٬عزاداری باید جهت روشنگرانه ٬افشاگرانه و هدایتگرانه داشته باشد.

۲-غلو

دیگر آسیب ٬طرح مسائل غلو آمیزدر عزاداری هاست٬حسین اللهی شدن !زینب اللهی شدن! واز این رهگذر خود را مقدس جلوه دادن . قر آن کریم در این مورد می فرماید «یا اهل الکتاب لا تغلوافی دینکم ولا تقولوا علی الله الا الحق » .(نساء ۱۷۱)

«یا اهل الکتاب لا تغلوافی دینکم »(مائده ۷۷)

۳- دروغ

هدف وسیله را توجیه نمی کند  اگر ترغیب شده به برپایی مجلس عزاداری  امام حسین فلسفه صحیحی دارد وآن اینکه مردم با مکتب حسین آشنا شوند ٬عارف به مقام حسین شوند و فلسفه قیام را بدانند نه اینکه بیایند و نفهمیده بگریند.

۴ـمطالب ذلت آمیز

طرح مطالب ذلت آمیز  ٬تعبیر های چون زینب مضطر و...وامام زین العابدین بیمار و ...که ذلت از ساحت مقدس اهل بیت به دور است .که :«ولله العزة ولرسوله و للمومنین»

۵-طرح سست معارف اسلامی

ورود خواب در عرصه معارف و ملاقاتهای دروغین.اینها موجب سست شدن معارف اسلامی می شود.امام صادق  می فرماید: «ان الله اعز ان یری  فی النوم»دین خدا عزیزتر از آن است که در خواب دیده شود .حجیت کلام معصوم در بیداری است نه در خواب ورویا.وقول مشهور عدم حجیت را پذیرفته اند.مراجع عظام در خصوص کسانی که ادعای دیدار امام زمان را میکنند ابراز داشته اند که :این ادعا دروغ است  وشرکت در چنین مراسمی حرام .(آیت الله العظمی صافی ٬آیت الله العظمی سیستانی ٬آیت الله العظمی تبریزی.)

ب) آسیبهای شکلی

۱-استفاده از موسیقی مبتذل

امروزه بر اساس ریتم ترانه ها محتوا را می سازند که قطعا حرام است . قر آنی که می گوید حق ندارید  قر ان را با لحن اهل فسق بخوانید  قطعا اجازه نمی دهد از اهنگهای حرام در عزاداریها استفاده شود.

۲-اکتفا به مداحی

اگر شور به شعور پیوند نخورد ٬ماندگار نخواهد بود.اهل بیت مجالس محتوایی را دوست داشتند                                 

رسالت ووظیفه علما و عامه مردم:

وظیفه علماست که حقایق را بی پرده به مردم بگویندولو مردم خوششان نیاید . با اکاذیب مبارزه کنندومشت دروغگویان را باز کنند٬نقطه ضعف عوام را که "ازدحام جمعیت و شور وواویلاست "بشناسند وبا ان مبارزه کنند.ووظیفه ماست که ببینیم در تاریخهایی که باید برای ما  در س آموزنده باشد وسند اخلاقی ماست ٬سند تربیت اجتماعی ماست ٬مانند حادثه تاریخی عاشورا٬چه تحریفاتی شده است ٬باید با این تحریفات مبارزه کنیم.

منابع: ۱- حما سه حسینی شهید مطهری ۲-چکامه هایی در شیوه های عزاداری تالیف سید احمد خاتمی

ازجمله آسيبهاي نوحه خواني وعزاداري بيان واژه هاي نابجا و بي مورد، در محتواي برخي نوحه ها، كه گوينده و سراينده آنها بدون پشتوانه فكري و معرفتي الفاظي را بر زبان جاري مي سازد كه شأن و منزلت اين واقعه عظيم از ديد شنونده كاهش مي‌يابد، بيان واژه هاي بي‌محتوا و سبكي چون «نوكرتم» «قربونتم»، «داداش جونم» « مي‌خوامت خيلي زياد» «قربون چشمان قشنگت» «شاه حسين» «اعليحضرت حسين»، «اعليحضرت ابوالفضل»، « كلب رقيه»، «كلب الحسين»، «سگ توام» عوعو كردن و صداي پارس سگ درآوردن به همراه قلاده بستن به گردن مداحان و نوحه سراياني كه با حركات نمايشي اسير احساسات زودگذر خويش شده و به هر قيمتي صِرف بازارگرمي و گرياندن مخاطب به سمت اشعاري رفته اند كه نه صِبغه تاريخي دارند و نه شور و شعور حسيني، اشعاري كه امامان شيعه مانند معشوق وصف مي‌شوند و از «چشمان سياه» و «لب هاي غنچه اي» «بازوان پهن» و ... سخن ها به ميان مي‌آيد به حدي كه پا را از خطوط قرمز فراتر مي‌نهند و اين چنين موسيقي تحريف مداحي را مي نوازند. به نمونه‌هائي از اين دست اشعار توجه كنيم:

«به بزم عزاي اعليحضرت حسين - پيچيده صداي اعليحضرت ابوالفضل - اين كيه كه دل بسته به چشماش - خيمه ها امن از قدرت دستهاش»

و در جائي ديگر در مدح حضرت ابوالفضل (ع):

«قربون آن چشمان قشنگت - قربون آن قد رشيدت»

يا:

«... الله اكبر چه چشم و ابروئي ... الله اكبر چه دست و بازوئي»

و در مورد ابا عبدالله(ع):

«من كه به شور و شينم .... توله سگ حسينم»

و در مورد حضرت رقيه(س):

«سحر اومدم نبودي/ به شكار رفته بودي/ تو كه سگ نبرده بودي/ به شكار رفته بودي»

سؤال اينجاست كه آيا حضرت حسين (ع)، حضرت زينب، حضرت رقیه و اهل بيت (ع)، شكارچي يا نعوذ بالله سگ دوست بوده‌اند؟! چه اجباري هست كه به خاطر گرياندن لحظه اي مخاطب هر مزخرفاتي كه از ذهن مي‌گذرد در مجالس عزاي حسيني نثار اهل بيت نمائيم؟! چرا مداحان تازه به دوران رسيده امروزي نمي توانند روحيه شجاعت، قهرماني، انسانيت، صبر و رضايت و رفتارهاي انسان ساز اهل بيت (ع) و ياران سيدالشهداء در كربلا را تبليغ نمايند؟! چرا فقط سعي در مظلوم نمائي اين بزرگواران دارند و آنقدر مظلوم نمائي مي كنند كه آنان را حقير جلوه دهند؟! آيا جز اين است كه اين مداحان علم به كار خود ندارند و نا اهل اين كار هستند؟!

چرا برخي فكر مي كنند اگر در مجلسي كه به نام عزاي امام سوم شيعيان برپا شده، قلاده به گردن بسته و صداي عوعو و پارس سگ در بياورند ائمه از آنان خوشنود مي شوند؟ و ...

در مواردي ديگر از اين دست مداحي ها، شنونده با انواع شركيات و كفرگوئي‌ها نيز همنوا مي‌شود. به عنوان مثال مداح مي‌گويد:

« لا اله الا فاطمه الزهرا»، « لا اله الا زينب»، « لا اله الا محمد» و ...

و اين مداحان كفرگو چنان غلو مي نمايند و فرياد برمي آورند كه:

«حسين، مادرش زهرا، رحمان است و رحيم

زينب تو مالك يوم الدين

اياك نعبد و اياك نستعين»

و مداح ديگري چنين به كفرگوئي مي پردازد:

« حيدر، حيدر، خالق ارض و سمائي

حيدر، حيدر عبد خدا و خدائي

حيدر حيدر روزي ده ماسوائي

حيدر حيدر مستم و حيدر پرستم

حیدر حيدر مستم و حيدر پرستم

و ...

اما تحريفات عزاداري وروضه خواني

دراين رابطه 1- ازدروغ ودروغگوئي درنقل وقايع وخواندن مقاتل خودداري كنيم وسعي كنيم درنقل مطالب تحريف نكنيم ومطالب تحريف شده راهم نقل نكنيم وبراي گرياندن مردم به هروسيله اي متوسّل نشويم ولونقل مطالب ضعيف ودروغ وتحريف شده البته اين رابدانيم كه چون سخن ازدل برآيدلاجرم بردل نشيند اگرمدّاح ومرثيه خوان وروضه خوان: الف-اخلاص داشته باشد،ب-هنرداشته باشد، باهمان مطالب صحيح ومتقن بهترميتواندمستمعين رابگرياند ديگرنياز به نقل مطالب دروغين وتحريف شده نيست 2- در خواندن اشعارومراثي ونوحه وسرودازخواندن اشعارسست وبي مايه وبي پايه واساس واحيانًا اشعاري كه بوي غلوميدهد پرهيزكنيم وجزء الشّعراء يتّبعهم الغا وون نباشيم كه امامان معصوم عليهم السّلام همانطوري كه ازنقل مطالب واشعاردروغ خوششان نمي آيد ازغلوهم خوششان نمي آيدكه امام علي عليه السّلام فرمود: هلك فيّ اثنان محبّ غال ومبغض قال. اين سخن خداي متعال را به حضرت عيسي بن مريم بيادداشته باشيم كه خداي متعال فرموده است: اانت قلت للنّاس اتّخذوني وامِّيَ الهين من دون الله...ايضًا خطاب به آنانيكه قائل به خدائي حضرت عيسي بودندفرموده است: وقال الله لاتتّخذواالهين اثنين انّماهواله واحد...3- ازتغنّي درنوحه خواندن ومرثيه خواندن پرهيزكنيم وسعي كنيم نوحه واشعاري كه درمصيبت امام حسين عليه السّلام ميخوانيم شكل غنا وموسيقي پيدانكند وبا ريتم و ملودي وآهنگ غنا وموسيقي نخوانيم ومجلس امام حسين عليه السّلام راتبديل به كنسرت موسيقي وخوانندگي نكنيم آنهم گاهي موسيقيهاي مبتذل وبه اصطلاح لُس آنجلسي، اما چرابعضي مبادرت به نقل مطالب سست وبي پايه واساس ودروغ مينمايند ودرپي نقل مطالب تحريف شده هستند؟وچرابعضي اشعارونوحه هاي سست وبي پايه وبي مايه ميخوانند؟وچرابعضي نوحه ومرثيه رابا تغنّي وآهنگ غنا وموسيقي ميخوانند؟بخا طراينكه مريدهابيشترشوند وبه اصطلاح منبرشان ياروضه شان يانوحه شان بگيردكه مستمعين نگويند آقا اخلاص ندارديا صداندارد ياخوب نمي خواند يا صدايش گيرانيست ونمي تواندمستمعين رابگرياند ونمي تواند جوانهاراجذب كند ونمي تواندافرادراجمع كند وترس ازاينكه نكندمجلس ديگراورادعوت نكنند. امّا هيچيك ازاينها بهانه نيست كه يك مداح وروضه خوان ومرثيه خوان به هرحيله متوسل شود وجزءكساني بشود كه ميگويند براي رسيدن به هدف با يد به هروسيله اي دست زد وبه اصطلاح هدف وسيله رامباح ميكند. واينرابا يد دانست كه برگزاري مراسم سوگواري اباعبدالله عليه السّلام براي فقط گرياندن نيست هرچند كه گفته شده: من بكي اوابكي اوتباكي وجبت له الجنّة.يا گفته شده: ان كنت باكيًا فابك للحسين عليه السّلام. وايضًا گفته شده: گريه برهردردبي درمان دواست*چشم گريان چشمۀ فيض خداست*تانباردابركي خنددچمن*تانگريدطفل كي نوشدلبن*بلكه برگزاري مجالس عزاداري براي امام حسين عليه السّلام علاوه براينكه ذكرمصيبت شود وواعظ ومدّاح ومرثيه خوان وروضه خوان بگريدوبگرياند براي اينست كه مردم بيادخدابيفتند ومسائل واحكام اسلامي را بياموزندويامتذكّرشوند وبا فلسفه قيام ونهضت حسيني آشناشوند كه گفته شده: همين نه گريه برآن شاه تشنه لب كافي است*اگرچه گريه برآلام قلب تسكين است*ببين كه مقصدعالي اوچه بوداي دوست*كه درك آن سبب عزّوجاه وتمكين است.وازدگرسواگرواعظ وروضه خوان ومداح ومرثيه خوان اخلاص داشته باشدنيازبه نقل مطالب بي پايه واساس ندارد بلكه با اخلاص خود وبا نقل مطا لب متقن ومستحكم وايضًا با داشتن هنر مستمعين راميگريا ند.پس نتيجةً با يد:الف-صدق درگفتارداشته باشد ومطالب صحيح ومتقن ومستحكم و با محتوا وبا معني نقل كندوبخواندودرنقل مطالب ومخصوصًا احاديث وروايات رعا يت اما نت بشود ، ب-اخلاص درعمل داشته با شد وبي شا ئبه وبي ريا بگويد وبخواند،ج-با فن خطا به وبيان آشنا با شد وهنرتا ثيرگذاري داشته باشدكه بتواند بامطالب صحيح وبامحتوا وبدورازتغنّي و بدورازحركا ت  زننده كه منا سب حا ل يك مدّ اح وروضه خوان ومنا سب حا ل مجلس ذ كرمصيبت و روضه خواني و سينه زني نيست درمستمعين اثربگذارد.

ودررابطه با آسيبها وتحريفا ت واقعه تاريخي عاشورا بايدبه اين نكته توجّه شود كه تحريفا ت دردوشكل متفاوت بروزوظهوردارد يكي نحريفات باشكل قديمي آن كه نقل مطالب بي پايه واساس ودروغ است حال چه بصورت شعروچه نثروديگري تحريفات باشكل جديد آن است كه تعريف ازخال لب وچشم سياه وقدبلند وابروي كماني وزلف مجعد ويا خداخواندن وقبله خواندن ويا سرودها ونوحه ها رابصورت ريتم وملودي وآهنگ موسيقيا ئي خواندن حال چه موسيقي پاپ وچه موسيقي سنّتي وچه موسيقي جا زو...وچه خواندن هاي به اصطلاح كوچه باغي وچه به شكل خواندنهاي محلي ويا به اصطلاح دشتي ويا احيانًا مواردي ديده شده كه همراه با دستگاههاي اُرگ وغيره خوانده شده يا خواننده حركات نامناسب كه بدورازشان يك مداح امام حسين عليه السّلام است داشته است كه اينگونه خواندنها وحركات بدورازشان امام حسين عليه السّلام وساحت مقدّس آن بزرگوارومجلس عزاي آن بزرگواراست.

00000000000000000000000000000000000000

انتقاد شديد عليرضا قزوه از برخي مداحي ها

دراين قسمت انتقاد شديد عليرضا قزوه از برخي مداحي ها ازروزنامه خراسان 87.10.22

«عليرضا قزوه»، شاعر انقلاب اسلامي و عاشورا، با نوشتن يادداشتي به بعضي از مداحي هاي معاصر و پخش آن ها ا ز صد ا و سيما به شد ت ا نتقا د كرد.به گزارش فارس، قزوه كه ا كنون در هـند به سر مي برد، صاحب د و كتا ب عا شورا يي به نام هاي « با كاروان نيزه »

و«من  مي گويم شما بگرييد» است كه در مجموع ١٨بار در اين سه سال تجديد چاپ شده است. همچنين كتاب «با كاروان نيزه» تقدير شده در مراسم جايزه كتاب سال جمهوري اسلامي بوده است. وي در بخشي از اين يادداشت آورده است:شعر اين سال ها در عرصه آييني و به خصوص عاشورايي چه به لحاظ كيفيت و فرم و محتوا و چه به لحاظ كميت با يك رشد بالنده مواجه بوده است. اما مداحي در اين سال ها به خصوص تيپ مداحان راك و رپ و كساني كه بالا پايين مي پرند و قرتي بازي و ادا و اصول در مي آورند با يك افت وحشتناك روبه رو بوده است. در عرصه شعر هم ما اين آدم ها را داشتيم اما با آن ها بحث كرديم و با نقد علمي جلو شان ايستاديم اما در عرصه مداحي به جاي نقد ما حتي با نوازش اين جماعت روبه رو بوديم. براي همين است كه من هنوز نوحه هاي «سليم مؤذن زاده» و يا مرحوم كوثري را كه براي امام (ره) مي خواند، بر همه اين مداحي ها ترجيح مي دهم. شعر عاشورايي در روزگار ما حركت هاي بسيار جدي كرده و با تلاش شاعراني چون حسن حسيني و قيصر امين پور و دكتر گرمارودي و مجاهدي و شفق و انساني و عزيزي و ميرشكاك و كاكايي و فريد و خسرو احتشامي و نيكو و ساعد باقري و اميري اسفندقه و حسينجاني و محمد سعيد ميرزايي و جماعتي از شاعران جوان ... به بالندگي خوبي رسيده، متأسفانه مشكل، مشكل معرفي و عرضه است. به طوري كه همان طور كه چاي ايراني و برنج ايراني بهترين محصول جهاني به لحاظ كيفيت و بدترين به لحاظ عرضه و بسته بندي است، صدا و سيما و رسانه هاي ديگر نيز با شعر شعرا مثل سيمان و گچ فله اي برخورد مي كنند. از نظر صدا و سيما مداحي كه شعر مي خواند و يك ريزه صدا دارد، بدون داشتن تفكر و سواد كافي است تا نيم ساعت وقت شبكه را بگيرد قربة الي ا.... و از اين روست كه هميشه نتايج زحمات شاعر به حساب مداح ريخته مي شود و مداح هم فكر مي كند كه چه لطفي كرده كه شعر شاعر را خوانده است.يكي از نقاط تفوق و برتري شعر بر مداحي اين است كه در روز عاشورا بيش از آن كه مداحي داشته باشيم، با شعر، آن هم شعر شعورمند روبه رو بوديم و متأسفانه اين شعر شعورمند همان چيزي است كه بيشتر مداحان امروز ما با آن ارتباط برقرار نمي كنند. حتي يادم نمي رود كه چند سال پيش آقاي ضرغامي مداحان و شاعران را جمع كرد در سالن صدا و سيما و علي معلم همين حرف ها را زد و يكي دو تا از مداحان به خصوص يكي كه سابقه تكفير اين و آن را دارد و به مريدانش زياد مي نازد سريع با او برخورد كرد. در صورتي كه حرف معلم حق بود و آن آقا در عرصه تفكر و سواد شاگرد معلم به حساب مي آمد اما از بس به او در سيما تريبون داده بودند ديگر شمر هم جلودارش نبود! من در مورد مداحي معتقدم كه نوگرايي هاي بي ريشه و اساس، كار دست مداحي ما داده است. دوستي مي گفت در يك فيلمي متن نوحه يك مداحي را كه مثل رقاص ها مي خواند برداشته بودند و به جايش يك آهنگ تند رقص گذاشته بودند و مسخره مي كردند! چرا بايد كاري كنيم كه بتوانند ما را دست بيندازند از نظر من هنوز نوحه «امشب شهادت نامه عشاق امضا مي شود ...» چندين درجه بالاتر و هنري تر از مزخرفاتي است كه گاه و بي گاه توسط برخي مداحان كم سواد خوانده مي شود. هنوز شعر «باز اين چه شورش است...» غوغاترين شعر است كه اشك هر كس را در مي آورد. البته من با بسياري از مداحان مثل حاج سعيد حداديان و حاج صادق آهنگران و... دوستم و كارهايشان را هم دوست دارم و سطح سواد و انتخابشان را هم و اين حرف ها را بارها به آن ها هم زده ام. اما معتقدم كه صدا و سيما بايد با عدالت بيشتري از همه مداحان به خصوص مداحان سنتي استفاده كند. انتهي مطلب آقاي قزوه

000000000000000000000000000000000000000

تحريفات باشكل قديمي آن

اينك مادردوفصل مطلب راادامه ميدهيم ابتدا دررابطه باتحريفات باشكل قديمي آن ودرادامه تحريفات باشكل جديدآن راموردبررسي قرارميدهيم

دراين قسمت فرما يشا ت استا د شهيدعلّا مه مرتضي مطهري (ره) دركتا ب حماسه حسيني بخش پنجم يادداشت تحريفات در واقعه تاريخی عاشورا ازپايان آن كتاب ميآوريم

تحريف بر دو نوع است:لفظى و قالبى و پيكرى،ديگر معنوى و روحى،همچنانكه صنعت مغالطه نيز بر دو قسم است:لفظى و معنوى.

تحريف همان طور كه از نظر نوع بر دو قسم است:لفظى و معنوى،از نظر عامل يعنى محرف نيز بر دو قسم است:يا از طرف دوستان است ‏يا از طرف دشمنا ن.به عبارت ديگر يا منشا ش جها لت دوستان است و يا عداوت دشمنا ن.همچنا نكه از نظر موضوع يعنى محرف فيه نيز بر چند قسم است :يا در يك امر فردى و بى اهميت است مانند يك نامه خصوصى،و يا در يك اثر با ارزش ادبى است،و يا در يك سند تاريخى اجتماعى است مثل جعل كتابسوزى اسكندريه،و يا در يك سند اخلاقى و تربيتى و اجتماعى است...

تحريفات لفظى : الف.داستان شير و فضه كه متاسفانه در كافى نيز آمده است. ب.داستان عروسى قاسم كه ظاهرا خيلى مستحدث است و از زمان قاجاريه تجاوز نمى‏كند. (از زمان ملا حسين كاشفى است.)ج.داستان فاطمه صغرى در مدينه و خبر بردن مرغ به او. د.داستان دختر يهودى كه افليج‏بود و قطره‏اى از خون ابا عبد الله به وسيله يك مرغ به بدنش چكيد و بهبود يافت. ه.حضور ليلى در كربلا و امر حضرت به او كه برو در يك خيمه جداگانه موى خود را پريشان كن،و شعر: نذر- على لئن عادوا و ان رجعوا لازرعن طريق الطف ريحانا و اشعارى از اين قبيل: ليلى ز غم اكبر... خيز اى بابا از اين صحرا رويم نك به سوى خيمه ليلا رويم و.داستان طفلى از ابى عبد الله كه در شام از دنيا رفت و بهانه پدر مى‏گرفت و سر پدر را آوردند و همان جا وفات كرد.(رجوع شود به نفس المهموم) ز.آمدن اسرا به كربلا در اربعين و اينكه به دو راهى عراق و مدينه رسيدند،از«نعمان بن بشير»خواستند كه آنها را به كربلا ببرد، و اينكه آنچه در اربعين حقيقت دارد زيارت جابر است و عطيه عوفى.اما عبور اسرا از كربلا و ملاقات امام سجاد با جابر افسانه است. ح.هشتصد هزار نفر بودن لشكر عمر سعد بلكه يك ميليون و ششصد هزار نفر،هفتاد و دو ساعت‏بودن روز عاشورا،به يك حمله ده هزار نفر را كشتن،تا برسد به اينكه نيزه هاشم مرقال هجده گز و نيزه قاتل قاسم هجده گز و نيزه سنان شصت گز بود. ط.روضه‏هايى كه در آنها اظهار تذلل پيش دشمن است،از قبيل التماس كردن براى آب. ى.داستان طفلى كه در حين اسارت گردنش را بسته بودند و سوار مى‏كشيد تا طفل خفه شد.

اما تحريفات معنوى: الف.اولين تحريف اين بود كه اين حادثه را يك حادثه استثنائى و ناشى از يك دستور محرمانه و خصوصى دانستند.امام حسين فداى گناهان امت‏شد!او كشته شد تا گناهان امت‏بخشيده شود!بدون شك اين يك فكر مسيحى است كه در ميان ما نيز رايج‏شده است.اين فكر است كه امام حسين را به كلى مسخ مى‏كند و او را به صورت سنگر گنهكاران در مى‏آورد،قيام او را كفاره عمل بد ديگران قرار مى‏دهد:امام حسين كشته شد كه گنهكاران از عذاب الهى بيمه شوند!جوابگوى معصيت معصيتكاران باشد .(به شخصى گفتند تو چرا نماز نمى‏خوانى،روزه نمى‏گيرى،مشروب مى‏خورى؟گفت من؟!شب جمعه در هيئت،سينه سه ضربه مرا نديدى؟! آقاى بروجردى هر چه خواستند سر دسته‏هاى قمى را از بعضى كارها منع كنند قبول نكردند،گفتند ما همه سال جز يك روز مقلد شما هستيم.)چيزى كه هست فرق ما با مسيحيان اين است كه مى‏گوييم يك بهانه‏اى لازم است،به قدر بال مگسى اشك بريزد و همان كافى است كه جواب دروغگوييها،خيانتها،شرابخواريها،ربا خواريها،ظلمها و آدمكشيها بشود!مكتب امام حسين به جاى اينكه مكتب احياء احكام دين باشد،مكتب اشهد انك قد اقمت الصلاة و اتيت الزكاة و امرت با لمعروف و نهيت عن المنكر با شد،و همان طور كه خودش فرمود: اريد ان امر با لمعروف و انهى عن المنكر،مكتب ابن زياد سازى و يزيد سازى شد. در اين زمينه است كه افسانه‏ها ساخته شده از قبيل داستان مردى كه سر راه را مى‏گرفت و آدمها را مى‏كشت و لخت مى‏كرد،اطلاع پيدا كرد كه قافله‏اى از زوار حسينى امشب از فلان نقطه عبور مى‏كنند،در گردنه‏اى كمين كرد و در حالى كه انتظار مى‏كشيد خوابش برد و قافله آمد و گذشت و او متوجه نشد.قافله كه مى‏گذشت،گرد و غبار بلند شده بود و روى لباسها و بدن او نشست.در همين حال خواب ديد كه قيامت‏بپا شده و او را هم كشان كشان به طرف جهنم مى‏برند به جرم خونهاى ناحقى كه ريخته و مالهايى كه دزديده و امنيتى كه سلب كرده است(زيرا از نظر اسلام اينها محارب خوانده مى‏شوند: انما جزاء الذين يحاربون الله و رسوله...ان يقتلوا او يصلبوا او تقطع ايديهم  ... رجوع شود به تفسير آيه و به بحث فقهى مطلب)ولى همينكه به نزديك جهنم رسيد،جهنم از قبول او امتناع كرد و امر شد او را بر گردانيد زيرا اين كسى است كه در وقتى كه در خواب بوده،غبار زوار حسينى بر روى او نشسته است! فان شئت النجاة فزر حسينا*لكى تلقى الاله قرير عين*فان النار ليس تمس جسما*عليه غبار زوار الحسين*پس وقتى كه غبار زوار حسين بر روى يك دزد جانى بنشيند او را نجات دهد،خود زوار چه مقام و درجه‏اى دارند!و حتما بالاتر از ابراهيم خليل خواهند بود!به قول شاعر: من خاك كف پاى سگ كوى كسى‏ام*كو خاك كف پاى سگ كوى تو باشد*و به قول شاعر اصفهانى مردى را در قيامت مى‏آورند و ملائكه غلاظ و شداد او را به محضرعدل الهى مى‏برند وهى به گناهان او شهادت مى‏دهند و مورد توجه فرشته ماموررسيدگى[واقع]نمى‏شود،مى‏گويند:شكمها پاره كرده است،...ديوان مكرم صفحه 133: اگر اين مرده اشكى هديه كرده*ولش كن گريه كرده*عيا ن گر معصيت‏ يا خفيه كرده*ولش كن گريه كرده*نما ز اين بنده عاصى نكرده*مه حق روزه خورده*ولى يك نا له در يك تكيه كرده*ولش كن گريه كرده*اگر  پستان زنها را بريده*شكمهاشان دريده*هزاران مرد را بى خصيه كرده*ولش كن گريه كرده*اگراز كودكان شيرخواره*شكمها كرده پاره*به دسته گريه‏هاى نسيه كرده*ولش كن گريه كرده*خوراك او هـمه ما ل يتيم است*گنا ه او عـظيم است*خطا درشهروهم د رقريه كرده*ولش كن گريه كرده*اگر بر ذ مّه اوحق ناس است*خدا را ناشناس است*براى خود جهان را فديه كرده*ولش كن گريه كرده*به دست‏خود زده قداره بر فرق*به خون خود شده غرق*تن خود زين ستم بى بنيه كرده*ولش كن گريه كرده*نمى‏ارزد دو صد تضييع ناموس*به يك سبوح و قدوس*اگر اشكى روان بر لحيه كرده*ولش كن گريه كرده*

0000000000000000000000000000000000000

عامل تحريف

عامل تحريف چند چيز است:

الف.اغراض دشمنان اين وقايع كه كوشش مى‏كنند اينها را قلب و تحريف كنند،چنانكه نمونه‏اش را در نمره 4 ديديم. ب.حس اسطوره سازى و قهرمان سازى خيالى كه در بشر وجود دارد كه قبلا به آن اشاره شد و آقاى دكتر شريعتى در سخنرانى عيد غدير،مبناى توجه بشر را به اساطير به نحو احسن بيان كردند.و گفتيم همين حس است كه على را آنجا مى‏برد كه جبرئيل از آسيب شمشير على چهل روز نمى‏تواند با لا برود،و ضربت على آنچنا ن نرم و برنده صورت مى‏گيرد كه خود«مرحب‏»متوجه نمى‏شود و به عـلى مى‏ گو يد:يا عـلى! اينهـمه كه ا ز تو تعريف مى‏كنند،هـمه زور و هـنر تو هـمين است؟ !على مى‏گويد خودت را يك تكان بده تا ببينى چه خبر است.تا تكان مى‏خورد نيمى به اين طرف و نيمى به آن طرف مى‏افتد! ج.در خصوص حادثه عاشورا يك عامل خاصى هم دخالت كرده است و آن اينكه به خا طر فلسفه خا صى از طرف پيشوايان دين توصيه شده كه اين جريان به عنوان يك مصيبت‏ يا د آورى شود و مردم بر آن بگريند.فلسفه اين تذكر و گريستن و گرياندن،احياء اين خاطره است و فلسفه ا حيا ء آن اين است كه هدف كلى اين نهضت‏ براى هميشه زنده بما ند و امام حسين هـر سا ل در ميا ن مردم به اين صورت ظهور كند و مردم از حلقوم او بشنوند كه: الا ترون ان الحق لا يعمل به و ان الباطل لا يتناهى عنه،مردم هميشه بشنوند: لا ارى الموت الا سعادة و الحياة مع الظالمين الا برما، مردم بشنوند اين ندايى را كه با حماسه سروده شده است و ببينند اين تاريخى را كه با خون نوشته شده است. ولى اين مطلب بدون توجه به هدف گريستنها و گرياندنها،خود گريستن موضوع شده است، بلكه هنر مخصوص شده است.گريز زدن خود يك هنرى است در ميان اهل منبر و روضه خوان‏ها.قهرا براى اينكه مردم بهتر و بيشتر گريه كنند،و به ظاهر براى اينكه اجر و ثواب بيشترى پيدا كنند،روضه‏هاى دروغ جعل شد.مردم ما هم فعلا مثل چايخورهايى كه به چاى پررنگ عادت كرده باشند كه چاى كمرنگ آنها را نمى‏گيرد،به روضه‏هاى خيلى داغ و پرحاشيه عادت كرده‏اند و اين خود عاملى شده كه اجبارًاعده‏اى از اهل منبر براى اينكه مردم گريه بكنند،روضه‏هاى دروغ و اگر بخواهيم محترمانه بگوييم روضه‏هاى ضعيف مى‏خوانند. اينجا دو داستان دارم:مى‏گويند يكى از علماى آذربايجان هميشه از روضه‏هاى بى اصلى كه خوانده مى‏شد رنج مى‏برد و به اهل منبر اعتراض مى‏كرد.معمولا مى‏گفت اين زهر مارها چيست كه شما مى‏خوانيد؟!ولى كسى به سخنانش گوش نمى‏كرد،تا آنكه يك دهه خودش در مسجد خودش روضه گرفت و با نى هم خودش بود.با روضه خوان شرط كرد به اصطلاح خودش از آن زهر مارها قاطى نكند.روضه خوان گفت:آقا!من حرفى ندارم ولى بدانيد كه مردم گريه نمى‏كنند.گفت:تو چكار دارى؟!در مجلس من نبايد از آن زهر مارى‏ها يعنى روضه‏هاى دروغ خوانده شود.مجلس بپا شد.آقا خودش در محراب،و منبر هم كنار محراب. منبرى وارد روضه شد ولى هر چه خواست‏با روضه راست مردم گريه كنند نشد.آقا خودش هم دست را به پيشانى گذاشته بود و ديد عجب!مجلس خيلى يخ شد،و لابد با خود گفت الآن مردم عوام خواهند گفت علت اينكه روضه آقا نمى‏گيرد اين است كه نيت آقا صاف نيست و مريدها خواهند پاشيد.يواشكى سرش را به طرف منبر برد و گفت قدرى از آن زهر ما رى‏ها قا طيش كن. داستا ن ديگر اينكه:در يكى از شهرستانها براى اولين با ر يك روضه مفصلى شنيدم در باره داستان زنى كه در زمان متوكل رفت‏به زيارت ابا عبد الله عليه السلام،و مانع مى‏شدند و دست مى‏بريدند،تا عاقبت آن زن با شرح مفصلى كه يادم نيست،به دريا انداخته مى‏شود و فريا د مى‏كند: يا ابا الفضل!به فريا د م برس.سوارى پيد ا مى‏شود و مى‏ آ يد و به زن مى‏گويد : ركابم را بگير!زن مى‏گويد:چرا دست دراز نمى‏كنى و مرا نمى‏گيرى؟مى‏گويد: آخر من دست در بدن ندارم. پس معلوم مى‏شود خود مردم هم عاملى براى اين جعل و تحريف‏ها هستند.بسيارى از زبان حال‏ها زبان حال نيستند: اى خاك كربلا تو به من ياورى نما چون نيست مادرى تو به من مادرى نما. يعنى چه؟!نه امام چنين كلماتى به زبان آورده و نه شايسته شان امام است،بلكه شايسته هيچ مردى نيست.يك مرد پنجاه و هفت‏ساله فرضا بخواهد از تنهايى و غربت‏بنالد،مادر را نمى‏خواند.مادر را خواندن در شان يك بچه است كه هنوز احتياج به دامن مادر دارد.اين سنين وقتى است كه معمولا فرزندان پناه مادران هستند.

كتاب لؤلؤ و مرجان كه در نوع خود كتاب بى نظيرى است و از يك تبحر واقعى مؤلف مرحومش حكايت مى‏كند،بحث‏خود را در دو قسمت قرار داده است و از عهده هر دو نيكو بر آمده است:اخلاص،صدق. در بحث صدق،صفحه 82،آيات مربوطه را نقل مى‏كند.اول آيه: «فويل للذين يكتبون الكتاب بايديهم ثم يقولون هذا من عند الله ليشتروا به ثمنا قليلا فويل لهم مما كتبت ايديهم و ويل لهم مما يكسبون‏» .سپس آيا ت افتراى كذ ب را نقل مى‏كند كه زيا د ا ست. در صفحه 92 به بعضى دروغهاى روضه خوان‏ها اشا ره مى‏كند از قبيل: ا لف.پس از رفتن على ا كبر به ميدان و برگشتن، امام به ما د رش ليلى فـرمود برخيز و برو در خـلـوت دعا كن براى فـرزندت كه من ا ز جـدم شنيدم مى‏فرمود: دعاى مادر در حق فرزند مستجا ب مى‏شود. ب.حضرت زينب در حا لت احتضا ر آ مد به با لين امام فرمقها بطرفه فقال لها اخوه:ارجعى الى الخيمة فقد كسرت قلبى،و زدت كربى ! ج.امام چند با ر به دشمن حمله كرد و هر نوبت ده هزار نفر را كشت! در صفحه 142 اشتباه شيخ مفيد را نقل مى‏كند در جراحت‏بر نداشتن على عليه السلام، و در صفحه‏149 داستان عبور اسرا را از كربلا در مراجعت از شام نقل مى‏كند كه لهوف متفرد به آن است و فقط پس از او«ابن نما»در مثير الاحزان نقل كرده است.تاليف اين كتاب،بيست و چهار سال بعد از وفات سيد واقع شده است. در صفحه 163،از كتاب محرق القلوب آخوند ملا مهدى نراقى نام مى‏برد كه مشتمل بر بعضى اكاذيب است از آن جمله : «چون بعضى از ياران به جنگ رفته شهيد شدند،ناگاه از ميان بيابان سوارى‏مكمل و مسلح پيدا شد،مركبى كوه پيكر سوار بود،خود عادى فولاد بر سر نهاده و سپر مدور به سر كتف در آورده و تيغ يمانى جوهردار چون برق لامع حمايل كرده و نيزه هجده ذرعى(!)در دست گرفته و ساير اسباب حرب را بر خود آراسته كالبرق اللامع و البدر الساطع به ميان ميدان رسيد و بعد از طريد و جولان روى به سپاه مخالف كرد و گفت:هر كه مرا نشناسد بشناسد: منم هاشم بن عتبة بن ابى وقاص پسرعم عمرسعد.پس روى به امام حسين كرد و گفت: السلام عليك يا ابا عبد الله اگر پسر عمم عمر سعد...» در صفحه‏166 اشاره مى‏كند به كتابهاى برغانيهاى قزوينى كه مشتمل بر برخى اكاذيب است. در صفحه 167 مى‏گويد: «در ايام مجاورت كربلا و استفاده از محضر علامه عصر شيخ عبد الحسين طهرانى،سيد عرب روضه خوانى از«حله‏»آمد و پدرش از اين طايفه بود و اجزاء(جمع جزوه)كهنه‏اى از ميراث پدر داشت.اول و آخر نداشت.در حاشيه‏اش نوشته بود از تاليفات فلان عا لم از علماى جبل عامل از شاگردان صاحب معالم است.غرض،آن سيد استعلام حال آن كتاب نمود.مرحوم شيخ عبد الحسين اولا در احوال آن عالم كتابى در مقتل نيافت،ثانيا خود كتاب را مطالعه كرد و ديد آنقدر اكاذيب دارد كه ممكن نيست از عالمى باشد.لذا آن سيد را نهى كرد از نشر و نقل از آن. ولى بعد همين كتاب به دست مرحوم دربندى افتاد و مطالب آن را در كتاب اسرار الشهادة نقل كرد و بر عدد اخبار واهيه مجعوله بى شمار آن افزود.» در اسرار الشهادة  مى‏نويسد:عدد لشكريان كوفه به ششصد هزار سواره و دو كرور پياده(يك ميليون و ششصد هزار)مى‏رسيده است. در صفحه 168 مى‏گويد: «مرحوم دربندى مشا فهة نقل كرد كه من در ايام سابقه شنيدم كه فلان عالم گفت‏يا روايتى نقل كرد كه روز عاشورا هفتا د ساعت‏ بود و من در آن وقت غريب شمردم و متعجب شدم از نقل آن و لكن حال كه تامل در وقايع روز عاشورا كردم خاطر جمع يا يقين كردم كه آن نقل، راست و آنهمه وقايع نشود مگر در آن مقدار از زمان.» در صفحه‏169: «شخصى در شهر كرمانشاه خدمت عالم كامل جامع فريد،آقا محمد على صاحب مقامع و غيره قدس الله روحه رسيده و عرض كرد:در خواب مى‏بينم به دندان خود گوشت‏بدن مبارك حضرت سيد الشهداء عليه السلام را مى‏كنم.آقا او را نمى‏شناخت،سر به زير انداخت و متفكر شد.پس به او فرمود:شا يد روضه خوانى مى‏كنى؟عرض كرد:بلى.فرمود:يا ترك كن يا از كتب معتبره نقل كن.» در صفحه 170 مقدمتا براى نقل نمونه‏اى از اكاذيب روضه خوان‏ها جريان مسناى بنى اسرائيل و تلمود را كه سينه به سينه به يهوديان رسيد و جمع آورى شد ذكر مى‏كند و تمثيل مى‏كند«به صدور الواعظين و لسان الذاكرين‏». در صفحه 174 عبارت و بيانى در دنبال مطلب فوق دارد،مى‏گويد: «لكن مسناى يهود كتاب معين و معهودى است كه به ملاحظه آن دو تفسير(شرح مسنا)از زيادى و نقصان مصون و محروس است،و اما روايات مسناى اين امت داراى قوه قويه نباتيه است كه چون از مجموعه‏اى به مجموعه ديگر نقل كند فورا نمو كند و با بركت‏شود و شاخه‏ها و برگهاى تازه با طراوت و نضارت براى آن پيدا[شود]و چون در سير به منزل منابر برسد و موسم نقل آنها برسد قوه حيوانيه در او ظاهر گردد و بال و پر پيدا كند و چون طير خيال در هر لمحه به جهات مختلفه پرواز كند.و ما به جهت مثال به پاره‏اى از آنها اشاره كنيم به اينكه مختصرى از او نقل كنيم.» قبلا سه فقره نقل شد،لهذا از شماره 4 شروع مى‏كنيم: درصفحه 175:افسانه‏اى راجع به حضرت امير پس از ضربت‏خوردن. ه.افسانه يكى از قاصدان كوفه كه نامه‏اى آورد براى امام حسين و جواب خواست.حضرت سه روز مهلت‏ خواستند،روز سوم عا زم سفر شدند. آ ن شخص گفت : برويم ببينيم جلا لت‏ شا ن پا د شا ه حجا ز را كه چگونه سوار مى‏شود. آ مد ديد حضرت بر كرسى نشسته،بنى هاشم دورش را گرفته و مردان ايستاده و اسبان زين كرده و چهل محمل كه همه را به حرير و ديباج پوشانيده‏اند...تا عصر عاشورا كه عمر سعد امر كرد شتران بى جهاز را حاضر كردند براى سوار شدن اسيران... درصفحه 177:حضرت زينب در شب عاشورا به جهت هم و غم و خوف از اعداء در ميان خيمه‏ها سير مى‏كرد براى استخبار حال اقربا و انصار،ديد حبيب بن مظهر اصحاب را در خيمه خود جمع كرده و از آنها عهد مى‏گيرد كه فردا نگذارند احدى از بنى هاشم قبل از ايشان به ميدان برود...آن مخدره مسرورا آمد پشت‏خيمه ابوالفضل،ديد آنجناب نيز بنى هاشم را جمع كرده و به همان قسم از ايشان عهد مى‏گيرد كه نگذارند احدى از انصار پيش از ايشان به ميدان برود.مخدره مسرور در خدمت‏حضرت رسيد و تبسم كرد.حضرت از تبسم او(در اين وقت)تعجب كرد و سبب پرسيد.آنچه ديده بود عرض كرد... ز.داستان اينكه در روز عاشورا بعد از شهادت اهل بيت و اصحاب،حضرت به بالين امام زين العابدين عليه السلام آمد.پس،از پدر حال معامله آنجناب را با اعداء پرسيد.خبر داد كه به جنگ كشيد.پس جمعى از اصحاب را پرسيد.در جواب فرمود:قتل، قتل،تا رسيد به بنى هاشم،و از حال جناب على اكبر و ابى الفضل سؤال كرد،به همان قسم جواب داد و فرمود: بدان در ميان خيمه‏ها غير از من و تو مردى نمانده است. درصفحه 178: «اين قصه است و حواشى بسيار دارد و صريح است در آنكه آنجناب از اول مقاتله تا وقت مبارزت پدر بزرگوارش ابدا از حال اقرباء و انصار و ميدان جنگ خبرى نداشت.» ح.داستان عزم رفتن ابا عبد الله به ميدان جنگ و طلب كردن اسب سوارى و[اينكه]كسى نبود اسب را حاضر كند: «پس مخدره زينب رفت و آورد و آن حضرت را سوار كرد.بر حسب تعدد منابر،مكالمات بسيار بين برادر و خواهر ذكر مى‏شود و مضامين آن در ضمن اشعار عربى و فارسى نيز در آمده و مجالس را به آن رونق دهند و به شور در آورند.» ظاهرا از آن جمله است اينكه حضرت زينب هنگام وداع،برادر را ايست داد و فرمود:وصيتى ا ز ما درم به يا دم افتا د.مادرم به من گفته در همچو وقتى حسينم  را بگير و از طرف من زير گلويش را ببوس.از آن جمله است اينكه حضرت ديد اسب حركت نمى‏كند،هر چه نهيب مى‏زند اسب نمى‏رود،يكمرتبه مى‏بيند طفلى خودش را روى سم اسب انداخته است.(اشعار معروف صفى عليشاه در بيان دو جاذبه عشق و عقل مربوط به جريان حضرت زينب در همين وقت است.)بايد متوجه بود كه حضرت زينب حين وفات حضرت زهرا تقريبا پنجساله بوده است. درصفحه‏179:زينب آمد به بالين ابا عبد الله عليه السلام در قتلگاه و راته يجود بنفسه و مت‏ بنفسها عليه و هى تقول:انت اخى،انت رجاؤنا،انت كهفنا،انت‏حمانا  . درصفحه‏179:افسانه منسوب به‏«ابو حمزه ثمالى‏»كه در خانه امام سجاد را كوبيد،كنيزكى آمد،چون فهميد ابو حمزه است‏خداى را حمد كرد كه او را رساند كه حضرت را تسلى دهد چون امروز دو مرتبه حضرت بيهوش شدند.پس ابو حمزه داخل شد و تسلى داد به اينكه شهادت در اين خانواده موروثى است،جد،پدر،عم،...امام فرمود:بلى،ولى اسارت در اين خانواده موروثى نبود.آنگاه شمه‏اى از حالت اسيرى عمه‏ها و خواهران بيان كردند. يا.از هشام بن الحكم[مطلبى]نقل كرده‏اند كه خلاصه‏اش اين است:«در ايامى كه امام صادق عليه السلام در بغداد بودند،هر روز مى‏بايست در محضر امام باشم.روزى يكى از شيعيان، هشام را به يك مجلس عزا دعوت مى‏كند و او معتذر مى‏شود كه بايد در حضور امام باشم.او مى‏گويد:از امام اجازه بگير،و هشام مى‏گويد:اسم اين مطلب را پيش امام نمى‏شود برد كه منقلب مى‏شود.او گفت:بى اجازه بيا.هشام گفت:اين هم ممكن نيست زيرا امام از من خواهد پرسيد.آخر كار هر طور بود هشام را برد.روز بعد امام جويا شد و بعد از تكرار فاش كرد.امام فرمود:گمان مى‏كنى من در آنجا نبودم يا در چنين مجالسى حاضر نمى‏شوم؟!عرض كرد:شما را در آنجا نديدم:فرمود:وقتى كه از حجره بيرون آمدى،در محل كفشها چيزى نديدى؟عرض كرد:جامه‏اى در آنجا افتاده بود.فرمود:من بودم كه عبا بر سر كشيدم و روى زمين افتادم! نظير اين افسانه است افسانه‏اى در باره امام سجاد عليه السلام كه در يك مجلس عزادارى شركت كرده بود و چراغها را خاموش كردند و بعد كه مجلس ختم شد و چراغها روشن شد، ديدند امام كفشهاى عزاداران را جفت كرده است. در صفحه 183 مى‏گويد: «دو چيز است كه سبب تجرى اين جماعت‏بلكه بعضى از ارباب تا ليف شـده د ر نقـل اخبا ر و حكا يا ت بى اصل و ما خذ، بلكه در با فـتن دروغ و جعـل ا خـبا ر و حكا يا ت: اول : گفـته ‏ اند در اخبار مدح ابكاء ننوشته كه به چه قسم بگريا نيد و چه بخوانيد،و از اين ذكر نكردن معلوم مى‏شود هر چه سبب گريانيدن،وسيله سوزانيدن دل و بيرون آمدن اشك باشد ممدوح و مستحسن است.عليهذا اخبار منع كذب در غير مقام تعزيه دارى است. به اين بيان مى‏توان بسيارى از معاصى كبيره را مباح بلكه مستحب كرد.مثلا اخبار فضيلت ادخال سرور در قلب مؤمن.پس مثلا غيبت‏ يا بوسه و زناى با بيگانه يا لواط اگر موجب ادخال سرور بشود جايز است.» در صفحه‏186 مى‏گويد: «يكى از ثقات اهل علم يزد براى من نقل كرد كه وقتى از يزد پياده رفتم به مشهد مقدس از آن راه بيابان(كوير)كه مشقت‏بسيار دارد.در مسير منازل،وارد قريه‏اى از دهكده‏هاى خراسان شدم قريب نيشابور.چون غريب بودم رفتم به مسجد آنجا.چون مغرب شد اهل ده جمع شدند و چراغى روشن كردند و پيشنمازى آمد و نماز مغرب و عشاء را به جماعت كردند.آنگاه پيشنماز رفت‏بالاى منبر نشست،پس خادم مسجد دامن را پر از سنگ كرد و برد بالاى منبر نزد جناب آخوند گذاشت.متحير ماندم براى چيست؟!آنگاه مشغول روضه خوانى شد.چند كلمه كه خواند خادم برخاست و چراغها را خاموش كرد.تعجبم بيشتر شد.در اين حال ديدم بناى سنگ انداختن شد از بالاى منبر بر آن جماعت،و فريادها بلند شد،يكى مى‏گويد:اى واى سرم،ديگرى فرياد از بازو،سومى از سينه،و هكذا گريه‏ها و شيونها بلند شد.قدرى گذشت، سنگ تمام و آخوند مشغول دعا شد و چراغ را روشن كردند.مردم با سر و صورت خونين و ديده اشكبار رفتند.پس به نزد پيشنماز رفتم و از حقيقت اين كار شنيع پرسيدم.گفت:روضه مى‏خوانم و اين جماعت‏به غير از اين قسم عمل گريه نمى‏كنند.لا بد بايد(براى اينكه به ثواب گريه بر ابا عبد الله برسند)به اين نحو ايشان را بگريانم.» درصفحه 187: «دوم:استقرار سيره علما در مؤلفات خود بر نقل اخبار ضعيفه و ضبط روايات غير صحيحه در ابواب فضائل و قصص و مصائب،و مسامحه ايشان در اين مقامات،خصوص مقام اخير چنا نكه مشاهد و محسوس است.» مرحوم حاجى بعدا وارد بحث در مساله تسامح در ادله سنن مى‏شود و فرق مى‏گذارد ميان حديث ضعيف و موهون،و مى‏گويد:آنچه قابل تسامح است احاديث ضعيفه است نه موهونه. در صفحه 193 مى‏گويد: «قصه زعفر جنى و عروسى قاسم در روضه كاشفى،و دومى در منتخب شيخ طريحى هم هست.منتخب طريحى مشتمل بر موهونهايى از قبيل زنده دفن كردن حضرت عبد العظيم در رى است.» درصفحه 194: «قصه عروسى،قبل از روضه كاشفى در هيچ كتابى ديده نشده است.اما قصه زبيده و شهربانو و قاسم ثانى در خاك رى و اطراف آن كه در السنه عوام دائر شده،پس آن از خيالات واهيه است...تمام علماى انساب متفقند كه قاسم بن الحسن عقب ندارد(بلكه صغير بوده).» درصفحه 195،مى‏گويد: «مسعودى كه شيعه است و معاصر كلينى است،در اثبات الوصية عدد كشتگان امام را به 1800 تن رسانده است آنهم به عبارت‏«و روى انه قتل بيده ذلك اليوم الفا و ثمانمائة‏»و محمد بن ابيطالب به هزار و نهصد و پنجاه نفر رسانده است.اما در كتابى كه هزار سال بعد نوشته شده(اسرار الشهادة در بندى)عدد مقتولين امام را به سيصد هزار و عدد مقتولين حضرت ابوالفضل را به بيست و پنج هزار و از سايرين نيز به بيست و پنج هزار نفر رسانده است.» اگر فرض كنيم امام در هر ثانيه يك نفر كشته باشد،سيصد هزار نفر مقدار هشتاد و سه ساعت و بيست دقيقه وقت مى‏خواهد كه با روز هفتاد و دو ساعت نيز قابل اصلاح نيست،و بيست و پنج هزار نفر اگر هر نفر در يك ثانيه كشته شود،شش ساعت و پنجاه و شش دقيقه و چهل ثانيه وقت مى‏خواهد.به علاوه جمعيت‏يك ميليون و ششصد هزار نفر در صحراى كربلا جا نمى‏گيرد.وسائل و اسبابش از كجا فراهم مى‏شود؟آنهم همه از مردم كوفه بودند،از حجاز و شام كسى نبود  .خداوند عقلى بدهد. در صفحه 202 اشاره مى‏كند به افسانه ديگرى كه ما نظر به آنچه قبلا نقل كرده‏ايم آن را دوازدهم قرار مى‏دهيم: يب.روزى حضرت امير در بالاى منبر خطبه مى‏خواند.حضرت سيد الشهداء عليه السلام آب خواست.حضرت به قنبر امر فرمود آب بياور.عباس در آن وقت طفل بود،چون شنيد تشنگى برادر را،دويد نزد مادر و آب براى برادر گرفت در جامى و آن را بر سر گذاشت و آب از اطراف مى‏ريخت.به همين قسم وارد مسجد شد.چشم پدر بر او افتاد،گريست و فرمود امروز چنين و روز عاشورا چنان... البته قصه بايد در كوفه باشد زيرا سخن از خطا به و منبر است، و در آن وقت امام حسين يك مرد سى و چند سا له است و ممكن نيست در حضور جمع در حين خطبه پدر ا ز پد ر آ ب بخواهد.به علاوه در هيچ مدركى وجود ندارد. حضرت ابوالفضل در صفين هشتا د نفر را يكى پس از ديگرى به هوا انداخت كه هنوز اولى بر نگشته بود،و هر كدام بر مى‏گشت‏با شمشير دو حصه مى‏نمود... [مى‏گويد:]«براى ذريه طاهره دوشيزگانى بهم بافتند خصوص براى حضرت ابى عبد الله عليه السلام،بعضى را در مدينه گذاشتند و بعضى را در كربلا شوهر دادند و بعضى را به جهت صدق كلام جبرئيل(صغيرهم يميتهم العطش)در كربلا از تشنگى بكشتند و بعضى را در قتلگاه شبيه عبد الله بن الحسن شهيدش كنند...» درصفحه 208: «خاتمه،در مذمت گوش دادن به اخبار كاذبه و حكايات و قصص دروغ مجالس تعزيه دارى. خداوند در مقام مذمت‏يهودان بلكه منافقين و بيان صفات خبيثه و افعال قبيحه ايشان مى‏فرمايد: سماعون للكذب اكالون للسحت  .در باره اهل بهشت مى‏فرمايد: لا يسمعون فيها لغوا و لا كذابا  .در باره اهل دوزخ كه در اين جهان به دروغ عادت كرده‏اند و در آخرت و موقف نيز ترك نكنند مى‏فرمايد: و يوم تقوم الساعة يقسم المجرمون ما لبثوا غير ساعة كذلك كانوا يؤفكون .ايضا: يوم يبعثهم الله جميعا فيحلفون له كما يحلفون لكم و يحسبون انهم على شى‏ء الا انهم هم الكاذبون  .ايضا: ثم لم تكن فتنتهم الا ان قالوا و الله ربنا ما كنا مشركين×انظر كيف كذبوا على انفسهم و ضل عنهم ما كانوا يفترون  .ايضا: واجتنبوا قول الزور .ايضا: والذين لا يشهدون الزور » درصفحه 213: «و نيز دلالت كند بر قبح و مذمت آن،استقراء غالب معاصى كه محل آن مانند غا لب اقسام دروغ،زبان است مثل غيبت و غنا و سب و بهتان و استهزاء و نظاير آنها،زيرا كه چنانكه غيبت در شرع حرام است،گوش دادن به آن نيز حرام است،خوانندگى حرام است،گوش دادن به آن نيز حرام است،سب اولياء خداوند يا مؤمن كفر يا معصيت است،گوش دادن به آن نيز حرام است.خداى تعالى فرما يد: و قد نزل عليكم فى الكتاب ان اذا سمعتم ايات الله يكفر بها و يستهزا بها فلا تقعدوا معهم حتى يخوضوا فى حديث غيره انكم اذا مثلهم ...هر كس مرتكب گناهى شد،به آيه ‏اى از آيات الهى استهزاء كرده است.» حال سزاوار است كه ارباب دانش و بينش،مجالس مصائب جديده حضرت ابى عبد الله عليه السلام را ترتيب مى‏دادند و صدماتى كه بر آن وجود مبارك مى‏رسد از زائر و مجاور و خدام و حامل علوم آن حضرت و متعبدين و ناسكين و مامومين و غير ايشان به انواع و اقسامش در شب و روز جمع كرده به دست ديندار دلسوزى دهند كه در مجالس اهل تقوا و ديانت و غيرت و عصبيت‏بخوانند و بسوزند و بگريند و از خداوند متعال تعجيل فرج و ظهور سلطان ناشر عدل و امان و باسط فضل و احسان و قامع كفر و نفاق و عدوان را بخواهند.

اين بحث در چهار فصل بيان مى‏شود: الف.معنى تحريف و انواع تحريفها و اينكه در حادثه عاشورا انواعى از تحريف واقع شده است. ب.عوامل تحريف به طور عموم و عوامل تحريف به طور خصوص در حادثه عاشورا،و به عبارت ديگر مسؤولان تحريف در حوادث به طور عموم و در اين حادثه به طور خصوص. ج.تشريح تحريفهايى كه لفظا يا معنى،شكلا يا روحا در حادثه عاشوراى حسينى صورت گرفته است. د.وظيفه علماى امت در اين باب به طور عموم و در اين حادثه به طور خصوص كه:اذا ظهرت البدع فعلى العالم ان يظهر علمه و الا فعليه لعنة الله  .ايضا:و ان لنا فى كل خلف عدولا ينفون عنا تحريف الغالين و انتحال المبطلين  ،و وظيفه ملت مسلمان در اين باب به طور عموم و در اين حادثه به طور خصوص از نظر حرمت‏شركت در استماع و لزوم مبارزه عملى و نهى از منكر.

معنى تحريف : راغب در مفردات مى‏گويد: «حرف الشى‏ء طرفه...و تحريف الشى‏ء امالته كتحريف القلم.و تحريف الكلام ان تجعله على حرف من الاحتمال يمكن على الوجهين.قال عز و جل:يحرفون الكلم عن مواضعه...و من بعد مواضعه...»  در تفسير امام فخر رازى جلد 3 صفحه 134 ذيل آيه 75 از سوره بقره مى‏گويد: «قال القفال:التحريف:التغيير و التبديل،و اصله من الانحراف عن الشى‏ء و التحريف عنه،قال تعالى:الا متحرفا لقتال او متحيزا الى فئة.و التحريف هو امالة الشى‏ء عن حقه.يقال:قلم محرف اذا كان راسه قط مائلا غير مستقيم.قال القاضى:ان التحريف اما ان يكون فى اللفظ او فى المعنى.و حمل التحريف على تغيير اللـفـظ اولى من حمله على تغيير المعنى...» تحريف لفظى به اين

است كه مثلا لفظى كم يا زياد مى‏كنند و يا كلمه يا جمله‏اى را پس و پيش كنند و به هر حال معنى را كم يا زياد[كنند]يا تغيير دهند.خطر بزرگ در تحريفات مغير معنى است. اين گونه تحريفات در كتب و نوشته‏ها زياد است‏حتى در متن اشعار خصوصا آنجا كه به اصطلاح مصحح‏«شدرسنا»مى‏كند. مولوى در يكى از اشعار خود گفته است: از محبت تلخها شيرين شود از محبت مسها زرين شود. بعد نساخ اضافه كرده‏اند:«از محبت دردها صاف،و دردها شفا،و خارها گل،و سركه‏ها مل،و دار تخت،و بار بخت،و سنگ روغن،و حزن شادى،و غول مارى،و مرده زنده،و شاه بنده مى‏شود». مانده است‏بگويند سقف ديوار و خربوزه هندوانه و استكان نعلبكى مى‏شود.

اما تحريف معنوى-سه مثال: الف.يا عمار!تقتلك الفئة الباغية. ب.لا حكم الا لله. ج.اذا عرفت فاعمل ما شئت .اولى مورد سوء استفاده معاويه،دوم مورد سوء استفاده خوارج،سوم مورد سوء استفاده شيعيان از حديث امام صادق شد كه خود آن حضرت به طور صحيح توضيح دادند. در قرآن تحريف لفظى واقع نشده ولى تحريف معنوى كه عبارت است از سوء تفسير،زياد واقع شده است. منطقيين در باب صنعت مغالطه گفته‏اند يا لفظى است و يا معنوى،و اقسامى ذكر كرده‏اند كه براى‏«ما نحن فيه‏»مخصوصا از نظر پيدا كردن مثال عربى و فارسى بسيار مفيد است. قرآن از تحريف كلمه در آيات زيادى ياد و نكوهش كرده است.اما همان طور كه‏«كلمه‏»در اصطلاح  قرآن اعم است از جمله و شخصيت و حادثه، قهرا تحريف نيز اقسامى پيدا مى‏كند: تحريف عبارات،تحريف حادثه‏ها و تاريخچه‏ها،تحريف شخصيتها.(براى قسم سوم رجوع شود به سخنرانى سيد مرتضى جزائرى در گفتار ماه .

بحث ما در نوع دوم يعنى تحريف حادثه است كه هم ممكن است تحريف لفظى شود يعنى كم و زياد در نقل آن بشود،و هم ممكن است تحريف معنوى بشود يعنى روح حادثه كه عبارت است از علل و انگيزه‏ها و از هدفها و منظورها،مسخ بشود.از همين جا معلوم مى‏شود كه اهميت تحريف بستگى دارد به اهميت موضوع آن يعنى محرف فيه كه يك سخن عادى يا يك حادثه عادى و يا يك شخصيت عادى باشد يا آنكه در سخنى يا حادثه‏اى يا شخصيتى واقع شود كه سند تاريخى و اخلاقى و تربيتى و دينى يك اجتماع است.لهذا كذب بر خدا و رسول، اشنع اقسام كذب است و مبطل روزه است.از نظر قوانين نيز جعل و تحريف در اسناد رسمى از نظر جرمى جنايت تشخيص داده مى‏شود نه جنحه. واقعا حادثه‏هاى اخلاقى و نهضتهاى بزرگ الهى،آيه‏اى هستند از آيات الهى در كتاب مقدس تكوين.مردم وظيفه دارند حداكثر رعايت را در حفظ و رعايت و صيانت آنها بنمايند،و الا مناطا مشمول اين جمله مى‏شوند:من فسر القرآن برايه فليتبوا مقعده من النار .ايضا: فبما نقضهم ميثاقهم لعناهم و جعلنا قلوبهم قاسية يحرفون الكلم عن مواضعه و نسوا حظا مما ذكروا به  .ايضا: فويل للذين يكتبون الكتاب بايديهم ثم يقولون هذا من عند الله ليشتروا به ثمنا قليلا فويل لهم مما كتبت ايديهم و ويل لهم مما يكسبون.

در حادثه عاشورا،هم تحريف لفظى صورت گرفته و بند و بيلها و كم و زيادهاى زياد در آن صورت گرفته كه در كمتر حادثه‏اى اينهمه برگ و ساز پيدا شده است.به قول شاعر: بس كه ببستند بر او برگ وسا ز*گرتو ببينى نشناسيش باز* دوستان و اصحابى ، دشمنانى ، فرزندانى ، جمله‏هايى ، كارهايى،سخنانى به امام نسبت داده شده كه اگر امام بشنود هيچ تشخيص نمى‏دهد كه درباره او صحبت مى‏كنند،با آنكه حادثه عاشورا بر خلاف توهم بعضى،از نظر تاريخى بسيار روشن و خالى از ابهام است،كمتر حادثه تاريخى مثل اين حادثه اسناد صحيح و درست دارد به علت اهميت اين حادثه،و مخصوصا اهل بيت جزئيات اين حادثه را فاش كردند .[و هم در اين حادثه تحريف معنوى صورت گرفته است.]

اما عا ملها : گفتيم كه عامل تحريف به طور كلى دو قسم است:عامل عداوت و غرض،و ديگر عامل اسطوره سازى.اينجا بايد عامل سومى هم اضافه كنيم،دوستى و تمايل.مثال عامل غرض، جعلها و تحريفهاى مسيحيان درباره رسول اكرم و جعل و تحريفهاى امويين درباره حضرت امير است،و مثال عامل دوستى،همه اكاذيبى است كه افراد و اقوام براى نياكان خود جعل مى‏كنند.در مورد امام،او را اخلالگر و تفرقه انداز خواندند كه قبلا گذشت. اما«اسطوره سازى‏»خود يك حس اصيل است در بشر كه قبلا اشا ره كرديم.افسانه مجروح شدن پر جبرئيل در جنگ خيبر و همچنين ا فسا نه دو نيم كا مل شدن‏«مرحب‏»و نفهميدن خودش.ايضا افسانه پرتاب كردن ابى الفضل هشتاد نفر را در صفين به هوا كه هشتادمين رفته بود بالا و هنوز اولى بر نگشته بود،و پس از برگشتن يكى يكى را دو نيم كرد.همچنين است افسانه ششصد هزار كشته و هفتاد و دو ساعت‏بودن روز عاشورا. عوامل سه گانه فوق در همه جهان بوده و هست.

اما عا مل خصوصى : از طرف اولياء دين پيشنهاد شده كه اقامه عزاى حسين بن على بشود و قبرش زيارت شود و او به عنوان يك فداكار بزرگ هميشه نامش زنده و پاينده باشد.اين موضوع تدريجًا سبب شد كه بعضى مرثيه خوانان حرفه‏اى پيدا شوند و كم كم مرثيه خوانى به صورت يك فن و هنر از يك طرف،و وسيله زندگانى از طرف ديگر در آيد،از طرفى فكرى پيدا شود كه چون گرياندن بر ابى عبد الله ثواب جزيل و اجر عظيم دارد پس به حكم‏«الغايات تبرر المبادى‏»(هدف،وسيله را مباح مى‏كند)از هر وسيله‏اى مى‏شود استفاده كرد. اينجاست كه جعل و دروغ در نظر عده‏اى مشروع مى‏شود. به قول حاجى[نورى]اگر اينچنين است،پس چون ادخال سرور در دل مؤمن نيز مستحب است و هدف وسيله را مباح مى‏كند،از غيبت و حتى از بوسه و زنا نيز مى‏توان استفاده كرد. اينجا ست كه داستا ن  روضه خوان سنگ پران كه قبلا گذشت‏به ياد مى‏آيد.و اينجاست كه بايد آن خواب روضه خوانى كه ديد گوشت‏بدن امام را با دندانهاى خود مى‏كند صادق دانست. عجبا كه در پنج قرن پيش يك مرد بوقلمون صفت كه معلوم نيست‏شيعه است‏يا سنى به نام ملا حسين كاشفى[كتابى مى‏نويسد به نام روضة الشهداء.]اين مرد،واعظ است و چون اهل سبزوار و بيهق بوده و آنجا مركز تشيع بوده ذكر مصيبت هم مى‏كرده است.اين مرد تا توانسته ساخته و پرداخته و حتى اسمهايى در اين كتاب هست از اصحاب و از مخالفين كه معلوم است مجعول است و ظاهرا از خود ساخته.بعد اين كتاب چون فارسى بوده به دست مرثيه خوان‏ها مى‏افتد و سند و مدرك آنها مى‏شود كه اين كتاب را از رو مى‏خوانده‏اند و به همين مناسبت آنها را روضه خوان گفته‏اند،و اين كتاب بعد بجاى همه كتابهاى درست،منبع و ماخذ روضه‏هاى دروغ شده است.اين كتاب در اواخر قرن نهم يا اوايل قرن دهم نوشته شده است زيرا ملا حسين كاشفى در 910 وفات كرده است.بعد در اواخر قرن سيزدهم و اوايل قرن چهاردهم كتاب ديگرى كه صد چوب به سر آن كتاب زده به نام اسرار الشهادة نوشته و چاپ مى‏شود و كار را مى‏رساند به آنجا كه رسانده‏اند.البته كتابهايى از قبيل محرق القلوب نيز بى تاثير نبوده‏اند.

تحريفهاى لفظى از قبيل : داستان ليلى و على اكبر،داستان عروسى قاسم،داستان آب آوردن حضرت ابى الفضل در كودكى براى امام حسين،آمدن زينب در حين احتضار به بالين ابا عبد الله عليه السلام،عبور اسرا در اربعين از كربلا،عدد مقتولين،هاشم بن عتبه با نيزه هجده ذرعى،روز عاشورا 72 ساعت‏بود،امام حسين با زى شاهان از مكه خارج شد،بى خبر بودن امام سجاد عليه السلام از وقايع،افسانه اسب آوردن زينب براى ابا عبد الله و بوسيدن گلوگاه آن حضرت،بيهوش شدن امام سجاد عليه السلام و امام صادق عليه السلام. اين تحريفها بعضى مربوط است‏به قبل از حادثه نظير آب آوردن حضرت ابى الفضل در كودكى براى امام،بعضى مربوط است‏به بين راه مثل خروج امام از مكه با زى پادشاهان، بعضى مربوط است‏به روز عاشورا مثل داستان ليلى،عروسى قاسم،آمدن زينب در حين احتضار به بالين ابا عبد الله،اسب حاضر كردن زينب براى امام،افتادن سكينه روى سم اسب، بوسيدن زير گلو،آمدن هاشم مرقال،آمدن زعفر جنى، و عدد مقتولين،و بعضى مربوط ست‏به بعد،مثل حادثه اربعين،بيهوش شدن امام سجاد،افتادن امام صادق در كفش كن.

اما تحريف معنوى : تحريف معنوى يعنى منحرف كردن روح و معنى يك جمله يا يك حادثه،و چون بحث در اطراف حادثه است پس تحريف معنوى يك حادثه يعنى اينكه علل و انگيزه‏ها و همچنين هدف و منظورهاى آن حادثه را چيز ديگر غير از آنچه هست معرفى كنيم.مثلا شما به ديدن شخصى مى‏رويد،يا شخصى را به خانه يا مجلس خودتان دعوت مى‏كنيد،ديگرى مى‏آيد مى‏گويد:مى‏دانى منظور فلانى از آمدن به خانه تو چيست؟(يا از دعوت تو چيست؟) مى‏خواهد مثلا دخترش را به پسر تو بدهد،در صورتى كه شما چنين منظورى هرگز نداريد.

حادثه بزرگ و با عظمت عاشورا گذشته از تحريفهاى لفظى و شكلى مربوط به حوادث و جرياناتى كه بوده است،دچار يك سلسله تحريفهاى مهمتر در ناحيه روح و معنى و تفسير و توجيه گرديده است.

مى‏دانيم امام حسين نهضتى كرده است كه شرايط سه گانه عظمت را دارا بوده است: الف.مقدس بودن هدف و شخصى نبودن آن،به خاطر انسانيت‏بودن آن كه توام با فداكارى و گذشت از منافع فردى بوده است.به همين دليل بشريت اين گونه افراد را كه مرز ميان خود و ديگران را شكسته‏اند از خود مى‏داند و خود را از آنها مى‏داند،او را فداى امت و مصالح امت مى‏بيند. ب.اينكه توام بوده با يك بصيرت قوى و نافذ،و آنچه ديگران در ظاهر نمى‏ديدند او در پشت پرده مى‏ديده است.آنچه ديگران در آينه نمى‏ديدند،او در خشت‏خام مى‏ديده است.به عبارت ديگر از محيط خودش پيش بود. ج.اينكه نورى بوده كه در ميان يك ظلمت كامل درخشيده است‏به شرحى كه قبلا گفته‏ايم. از طرف ديگر اولياء دين سخت

توصيه كرده‏اند به مردم راجع به اخبار اين حادثه و عزادارى دائم و زيارت تربت او.

در اينجا سخن اين است كه امام چرا نهضت كرد و بعد چرا پيشوايان اسلام توصيه كردند كه اين حادثه زنده بماند؟

تحريفى كه در اصل حا د ثه رخ داد اين بود كه[گفتيم امام حسين]كفا ره گنا ه امت را بدهـد و سنگر

گنهكاران باشد،بيمه كند معصيتكاران را. تحريف دوم اين بود كه اين حادثه جنبه خصوصى و فردى دارد،يعنى آن را به آسمان برديم و غير قابل پيروى قرار داديم و از مكتب بودن و درس بودن خارج كرديم،آن را در اوضاع و احوال عصر و زمان خود از يك طرف و دستورهاى اسلام در اين زمينه‏ها از طرف ديگر قرار نداديم كه بتواند مكتب و مدرسه و الهام بخش با شد. پس دو كار به سرش آورديم.اول آن را از مكتب بودن-از راه خصوصى كردن-خارج كرديم.دوم اينكه به علاوه آن را به صورت يك مكتب گنهكار سازى در آورديم و گفتيم هر گناهى بكنيم سينه سه ضربه آن را جبران مى‏كند.

تحريف ديگر،در موضوع دستورها درباره فلسفه عزادارى است.در اينجا گاهى گفتيم براى تسلى خاطر حضرت زهراست چون ايشان در بهشت هميشه بيتابى مى‏كنند و هزار و چهار صد سال است آرام ندارند،با گريه‏هاى ما ايشان آرامش پيدا مى‏كنند!پس آن را يك دمت‏خصوصى به حضرت زهرا تلقى كرديم. دوم اينكه به چشم يك آدم نفله شده كه حداكثر مقامش اين است كه بى‏تقصير به دست‏يك ظالم كشته شد پس بايد برايش متاثر بود به امام نگاه كرديم،فكر نكرديم كه تنها كسى كه نفله نشد و براى هر قطره خون خود ارزش بى‏نهايت قرار داد او بود.كسى كه موجى ايجاد كرد كه قرنها كاخهاى ستمگران را لرزاند و مى‏لرزاند و نامش با آزادى و برابرى و عدالت و توحيد و خدا پرستى و ترك خود پرستى يكى شده چگونه هدر رفته است؟!ما هدر رفته‏ايم كه عمرى را جز در پستى و نكبت زندگى نكرده و نمى‏كنيم.

هدف نهضت امام را خود امام از همه بهتر بيان كرده است.هدفش همان هدف پيغمبر بود. خطبه‏هاى امام مبين هدف نهضت امام است.امام هدف نهضت‏خود را اصلاح امت اسلاميه معرفى كرد،خواست عملا درسهاى اسلام را بياموزد و به جهان بفهماند كه خاندان پيغمبر اسلام كه نزديكترين مردم به او هستند،از همه مردم ديگر به تعليمات او بيشتر ايمان دارند و اين خود دليل حقانيت اين پيغمبر است. اما اينكه فلسفه اقامه عزاى حسين چيست؟براى اينكه صحنه‏اى بالاتر و بهتر از اين صحنه در جهان وجود ندارد كه: اولا اين اندازه درس توحيد و ايمان كامل به جهان غيب را بدهد و مظهر نفس مطمئنه باشد.پس روحش توحيد بود. ثا نيا همه تربيتها براى اين است كه روح بشر در برابر حوادث،شكست‏ناپذير شود،تنش با شمشيرها قطعه قطعه،ثروتش به باد،فرزندانش كشته،خاندانش اسير،ولى روحش ثابت و محكم بماند. ثا لثا چقدر فرق است ميان ادعا و عمل.مدعيان آزادى و آزاديخواهى،حقوق بشر،عدالت، [زيادند]اما داستان پادشاه و وزير و گربه تربيت‏شده است،ولى مردان الهى عملا نشان دادند كه اگر يك طرف حق باشد با محروميتها،با كشته شدن‏ها،با قطعه قطعه شدن‏ها،و طرف ديگر مال و ثروت و همه چيز باشد با پامال شدن حق و حقيقت،كدام طرف را مى‏گيرند.

چند چيز كه علامت‏ شكست دشمن بود: الف.پرهيز از جنگ تن به تن. ب.تيراندازى و سنگ پرانى. ج.دستور عمر سعد كه از جنگ با شخص حسين پرهيز كنند:هذا ابن قتال العرب،و الله نفس ابيه بين جنبيه  . د.دستور عمر سعد كه مانع سخنرانى او بشوند و نگذارند سخنانش شنيده شود.نه در مقابل شمشير و بازويش و نه در مقابل منطق و سخنش تاب نمى‏آوردند.

آنچه از امام ظهور كرد: الف.شجاعت‏بدنى. ب.قوت قلب و روح. ج.ايمان به حق و قيامت،كه ساعت‏به ساعت‏بر بشاشتش افزوده مى‏شد. د.صبر و تحمل. ه.رضا و تسليم. و.طمانينه و عدم هيجان روحى و نشنيدن يك سخن[از او]كه حاكى از غضب و خشم و از جا در رفتن باشد. ز.روح حماسى كه چنان خطبه‏اى انشاء كرد.

دو چيزى كه چشم امام را روشن داشت: الف.خاندان. ب.ياران.ههنا مناخ ركاب و مصارع عشاق  .اصحاب و خاندان نشان دادند كه عاشقانه عمل مى‏كنند.

پس بى نظيرى و آموزندگى آن،علت اصلى و فلسفه اصلى عزاداريهاست.

اما وظيفه ما : اين وظيفه در دو قسمت‏بايد بيان شود:وظيفه علما و وظيفه عامه و توده مردم،و به زبان مردم اين عصر و بلكه براى مردم اين عصر:رسالت علما(خواص)و رسالت توده(عوام).معمولا علما اين انحرافات را به گردن توده و عا مه مردم مى‏گذارند و تقصير عوامى و جها لت مردم مى‏دانند، و مردم عوام متقابلا مى‏گويند تقصير علماست كه نمى‏گويند،زيرا:«ماهى از سر گنده گردد نى ز دم‏».

ولى حقيقت اين است كه در اين جريان،هم خواص مسؤولند و هم عوام،هم علما مسؤولند و هم توده،اين ماهى،هم از سر گنده گرديده و هم از دم،سر و دم مشتركا مسؤول اين گنديدن هستند. درحقيقت قبل از آنكه وظيفه خواص و وظيفه عوام بيان شود بايد معلوم شود كه تقصير از كى بوده است.چون اينكه وظيفه الآن متوجه كيست كى مطلب است،و تقصير از كى بوده مطلب ديگر است.چنانكه گفتيم در تقصير هر دو شركت داشته‏اند و اين ماهى،هم از سر گنده گرديده است و هم از دم.و از لحاظ وظيفه نيز بيان خواهيم كرد كه هر دو طبقه مسؤولند.نه گناه،گناه يك طبقه است و نه وظيفه فعلى وظيفه يك طبقه بالخصوص است.

قبل از اينكه بيان وظيفه بشود،براى درك اهميت اين وظيفه بايد خطرات تحريف بيان شود.

به طور كلى هر چيزى آفتى دارد،از جماد،نبات،حيوان و انسان.مثلا موريانه آفت كتاب يا چوب است،كرم خاردار و سن و ملخ آفت گياه است و بعضى ميكروبها آفت‏حيوانها يا انسانهاست،خود دين نيز آفتى دارد.پيغمبر اكرم فرمود:«افة الدين ثلاثة:فقيه فاجر،و امام جائر، و مجتهد جاهل‏» .

بديهى است كه آفت هر چيزى يك شى‏ء خاص است متناسب با خود او.هرگز كرم خار دار آفت دين نيست،و سن و ملخ هم هرگز دين را نمى‏خورد،خوره و سرطان نيز آن را از ميان نمى‏برد. تحريف و قلب و بدعت،آفت‏بزرگ دين است  .تحريف،چهره و سيما را عوض مى‏كند، خاصيت اصلى را از ميان مى‏برد،بجاى هدايت،ضلالت مى‏آورد و بجاى تشويق به سوى عمل صالح،مشوق معصيت و گناه مى‏شود و بجاى فلاح،شقاوت مى‏آورد.تحريف،از پشت‏خنجر زدن است،ضربت غير مستقيم است كه از ضربت مستقيم خطرناكتر است.يهوديان كه قهرمان تحريف در تاريخ جهان‏اند هميشه ضربتهاى خود را از طريق غير مستقيم وارد كرده‏اند.على عليه السلام را دوستانه و از طريق تحريف،بهتر و بيشتر مى‏شود خراب كرد تا به صورت دشمنانه.قطعا ضرباتى كه از طرف دوستان جاهل على بر على وارد شده،از ضربات دشمنانش كارى‏تر و براتر بوده است. تحريف،مبارزه بدون عكس العمل است.تحريف،مبارزه است‏با استفاده از نيروى خود موضوع. تحريف سبب مى‏شود كه سيماى شخص بكلى عوض شود،مثلا على عليه السلام به صورت يك پهلوان مهيب بد قيافه سبيل از بنا گوش در رفته تجسم پيدا كند،به صورتى در آيد كه هرگز نتوان باور كرد كه اين همان مرد محراب،خطابه،حكمت،قضا و زهد و تقوا و خوف از خداست. تحريف است كه امام سجاد را در ميان ما به نام‏«امام بيمار»معروف كرده است.تنها در ميان فارسى زبانان اين نام به آن حضرت داده شده و كار به جايى رسيده كه وقتى مى‏خواهيم بگوييم فلانى خود را به ضعف و زبونى زده،مى‏گوييم خود را امام زين العابدين بيمار كرده است،در صورتى كه اين شهرت فقط بدان جهت است كه امام در ايام حادثه عاشورا مريض بوده‏اند نه اينكه در همه عمر تب لازم داشته و عصا به دست و كمر خم راه مى‏رفته‏اند. تا اينجا خطر تحريف معلوم شد. اكنون ببينيم مقصر كيست؟هم خواص يعنى علما مقصرند و هم عوام يعنى غير علما.اما علما از آن نظر كه در دوران شريعت‏ختميه،آنها هستند كه هم بايد مانع تحريف و هم رافع و زايل كننده تحريف باشند:اذا ظهرت البدع فعلى العالم ان يظهر علمه و الا فعليه لعنة الله.ايضا در حديث كا فى است:و ان لنا فى كل خلف عدولا ينفون عنا تحريف الغا لين و انتحال المبطلين. اولين وظيفه علما اين است كه با نقاط ضعف مردم مبارزه كنند نه آنكه از آنها استفاده كنند. مثلا در جريان مجالس عزادارى و وعظ و خطابه،امروز دو نقطه ضعف در مردم هست،يكى اينكه علاقه شديد دارند كه در مجالس،اجتماع و ازدحام زياد شود،ديگر اينكه مى‏خواهند از لحاظ گريه،مجلس بگيرد و شور بپا شود و كربلا شود.اينجاست كه يك خطيب،سر دو راهى قرار مى‏گيرد:ازدحام را زياد كند و مجلس را كربلا كند،يا حقايق را بگويد كه احيانا نه ازدحام مى‏شود و نه شور و واويلا. علما بايد با عوامل پيدايش تحريفات مبارزه كنند،جلو تبليغات دشمنان را بگيرند،دست دشمنان را كوتاه كنند،با اسطوره سازى‏ها مبارزه كنند.مثلا كتاب لؤلؤ و مرجان حاجى نورى يك نوع قيام به وظيفه به نحو شايسته است كه اين مرد بزرگ كرده است و ما امروز از نتيجه كار اين مرد بزرگ استفاده مى‏كنيم.علما بايد فضايح و رسوايى دروغگويان را ظاهر كنند. (لهذا مى‏گويند از موارد جواز غيبت،«جرح‏»راوى حديث است.)علما بايد متن واقعى احاديث معتبر،سيماى واقعى شخصيتهاى بزرگ،متن واقعى حوادث تاريخى را در اختيار مردم بگذارند و به دروغ بودن دروغها اشاره و تصريح كنند.

نگاهى به زبان حال‏هاى امروز كافى است كه بفهميم چقدر شخصيتها تحريف شده‏اند.بعضى زبان حال‏هاست كه واقعا آينه شخصيت امام است،مثل اشعار اقبال لاهورى و بعضى اشعار«حجة الاسلام تبريزى‏»ولى بعضى زبان حال‏هاست كه تحريف شخصيت است،مثل:افسوس كه مادرى ندارم...اى خاك كربلا تو به من مادرى نما... اينها نه تنها زبان حال امام حسين با آن شخصيت عظيم و بى نظير نيست،اساسا زبان حال يك مرد پنجاه و هفت‏ساله نيست كه در اين سن دنبال آغوش مادر بگردد.اين سن،سنى است كه بر عكس،مادر به فرزند پناه مى‏برد.امام حسين از مادر ياد كرده است اما به صورت حماسه و افتخار:انا ابن على الطهر من ال هاشم...و فاطم امى...يابى الله ذلك لنا و رسوله و حجور طابت و طهرت و نفوس ابية و انوف حمية،و امثال اينها.

اما تقصير عوام و وظيفه آنها : اولا يك اصل كلى كه حاجى نورى در لؤلؤ و مرجان ذكر كرده‏اند ذكر كنم و آن اينكه:چيزى كه گفتنش حرام است،(عموما يا غالبا)استماع و شنيدنش نيز حرام است،مثل غيبت،تهمت، سب و دشنام به مؤمن يا اولياء حق،آواز خوانى به باطل،و استهزاء.پس اگر دروغ گفتن در روضه و ذكر مصيبت‏حرام است،شنيدن و استماع آن هم حرام است. ثانيا خداوند در قرآن مى‏فرمايد: و اجتنبوا قول الزور (حج/30)و الذين لا يشهدون الزور (فرقان/72)سماعون للكذب،سماعون لقوم اخرين (مائده/41)سماعون للكذب اكالون للسحت (مائده/42) و قد نزل عليكم فى الكتاب ان اذا سمعتم ايات الله يكفر بها و يستهزا بها فلا تقعدوا معهم حتى يخوضوا فى حديث غيره انكم اذا مثلهم. (النساء/140)به طور كلى عامه مصرف كننده اين كالا هستند.اينها اگر اين كالاها را كه غالبا خودشان مى‏دانند كالاى تقلبى است مصرف نكنند،عرضه كننده،آن را عرضه نمى‏كند.عيب قضيه اين است كه عامه حتى مشوق هم هستند. مردم عوام به جاى اينكه به مبارزه تحريفات بر خيزند،از آنها حمايت مى‏كنند،مثلا مى‏گويند: چه مانعى دارد كه عروسى قاسم هم راست‏باشد؟مى‏گوييم:اولا كه هيچ عقلى قبول نمى‏كند،و ثانيا اينچنين چيزى در يك مدرك معتبر يا نيمه معتبر قديم كه مدارك اصلى هستند نقل شود،آنوقت‏بحث‏بشود كه آيا مانعى دارد يا مانعى ندارد.فرض اين است كه در هيچ جا نقل نشده است. اگر كسى بگويد:صبح عاشورا اصحاب و اهل بيت اول يك ساعت جفتك چهار كش بازى كردند چه مانعى دارد؟ولى آيا چنين كارى كرده‏اند يا خير؟ انتهي موضع الحاجة ازفرمايشات استاد شهيد(ره)

000000000000000000000000000000000000000

تحريفا ت درواقعه عاشورابه اشكا ل نوين وامروزين

امّاتحريفا ت درواقعه عاشورابه اشكا ل نوين وامروزين

وامّا دررابطه باتحريفات باشكل جديد وامروزين آن كه متاسّفانه درچندساله اخيرزيادهم شده است وآنهم بخاطراينست كه تعزيه گرداني بعضي مجالس ومحافل مذهبي بدست يا نا اهلان است يا نادانها ياداناياني كه همشان جمع كردن مريداست به هرشيوه اي وبه هرقيمتي كه سمّاعون للكذب اكّالون للسّحت...هم چنانكه درگوشه وكنارشهرميبينيم خيمه هاي زيادي وبيت هاي زيادي بنامهاي حسين،رقيه،عباس،علي اكبر،علي اصغر،زينب،و...برپا ميشود وچه خوبست كه جوانان را دراين گونه بيتها وخيمه ها جمع ميكنند واگردرست هدايت شوندوفرهنگ اصيل عا شورائي راجا بيندازندچنا نكه دربسياري ازاين مراكزاينچنين هم هست مفيدفايده هاي زيادي هم خواهندبود وازطرفي جاي تاسف داردكه دربعضي ازاين مراكزاشعارومراثي وسرودها ونوحه هاي سست وبي پايه واساس خوانده ميشود وبعضًا مجالس روضه خواني تبديل به مجالس غنا وموسيقي ميشودوبعضًا آلات غنا وموسيقي هم بكا ربرده ميشودكه درادامه نمونه هايي راذكرميكنيم

000

درمورد اشعار ونوحه هاي انتخابي

آنچه که بسي مايه تأسف است آن است که اخيراً در برخي از مجالس حتي از بعد ملکوتي امامان و مناقب‏معنوي آنان گفته نمي‏شود و صرفاً سخن از توصيف چشم و ابروي اهل بيت است همان که مورد نقد مقام معظم‏رهبري هم قرار گرفت: چيزديگري که بنده در بعضي از خوانندگان جلسات مداحي اطلاع پيدا کردم استفاده از مدح‏ها و تمجيدهاي‏بي معناست که گاهي هم مضر است فرض کنيد راجع به حضرت اباالفضل صحبت مي‏شود بنا کنند از چشم و ابروي‏آن بزرگوار تعريف کردن مثلاً قربون چشمت بشم، مگر چشم قشنگ دردنيا کم است؟ مگر ارزش اباالفضل به چشمهاي‏قشنگش بوده... اينها سطح معارف ديني ما را پايين مي‏آورد معارف شيعه در اوج اعتلاست...ارزش اباالفضل‏العباس به جهاد و فداکاري و اخلاص و معرفت او به امام زمانش است، به صبر و استقامت اوست به آب نخوردن‏اوست در عين تشنگي و بر لب آب بدون اينکه شرعاً و عرفاً هيچ مانعي وجود داشته باشد. بنگريد به نمونه‏هايي از اين سست مطرح کردن‌ها:

همه هستيم و مديون چشماتم مي‏دوني‏

ازهمان روز ازل مست نگاتم مي‏دوني‏

کار چشماش دلبريه‏

قد و بالاي قشنگش عجب محشريه‏

سياهه چشات جزيره دله‏

هر کس از نسل تواه چه خوشگله‏

از نگاه تو محبت مي‏باره‏

مردي از مردونگيت کم مياره‏

با اين‌که من خوب مي‏دونم آدمي بي اصل و نسبم‏

بده اجازه‏اي خدا عشقمو نقاشي کنم‏

خوب مي‏شه قلب عاشقم يه طرح خوشگل مي‏زنم‏

نقش يه مرد پهلوون طرح شمايل مي‏زنم‏

به روي صفحه مي‏کشم پيشاني بلند شو

ابروهاي کموني شو صورت آسموني‏شو

تا که به چشماش مي‏رسم کشيدنش چه مشکله‏

آخر چشاي يار من سياهه خيلي خوشگله‏

آيا اينها مناقب اهل بيت است آيا داشتن چشمهاي آنچناني ارزش است يا فداکاريها و از جان گذشتگي‌ها؟و...

امامان که اين همه تأکيد برعزاداري داشتند بر اين نکته هم تأکيد داشتند که عزاداريها بايد جهت روشنگرانه‏افشاگرانه هدايت‏گرانه داشته باشد براي اين کار عملاً از شعراي متعهد و ارزش آنروز که نقش مداحها و مرثيه خوانهاي‏امروز را داشتند تجليلها و تکريمها مي‏کردند.

چرا امامان از کميت اينهمه تجليل کردند؟ چراامام سجاد(ع) به کميت مي‏گويد که ما از پاداش کار تو و اشعار تو عاجريم خدا خودش به تو پاداش دهد. امام صادق(ع) مي‏فرمايد: خدايا گناهان گذشته و آينده کميت و گناهاني که پنهان و آشکار انجام داده ببخش وآنقدر به او بده تا راضي شود. اين بدان دليل است که شاعر متعهد و ارزشي است قصيده‌هاشميات 578 بيتي او تمام‏معرفي اهل بيت، فجايع بني اميه حکومت عدل اسلامي است.در پايان شعرش مي‏گويد:

اليکم ذوي آل النبي تطلعت‏

توازع من قلبي ظماء و البب‏

فاني عن الامر الذي تکرهونه‏

بقولي و فعلي مااستطعت لا جنب‏

اعضاي تشنه از قلب و عقل و وجودم همواره به سوي شما خاندان پاک پيغمبر نظاره گر است.

پس من نسبت به آنچه شما دوست نداريد ما گفتار و رفتار خويش تا آنجا که در توان من است از آن‏دوري‏مي‏جويم. او آنچنان شيفته اهل بيت است که فرزندش مي‏گويدبه هنگام شهادت سه بار اللهم آل محمد(ص) گفت و به‏ديدار خدا رفت.(25) و نيز تجليلي که از ديگر شاعران اهل بيت همانند فرزدق دعبل، حميري ومانند آن داشته‏اند همگي در اين راستا بوداهل بيت مجلس عزائي رامي پسندند که در آن احياء امر اهل بيت و مکتبشان باشد. مجالس عزاي اين چنيني بود که انقلاب آفرين و مبدء قيام پانزدهم خرداد شد که مبدء انقلاب بزرگ اسلامي‏است. عاشوراي سال 1342 که دو روز بعد امام دستگير شد و حوادث پانزدهم خرداد پيش آمد نوحه اين بود.

گفت عزيز فاطمه‏

نيست ز مرگ واهمه‏

تا به تنم توان بود

زير ستم نمي‏روم‏

ننگ حيات و ذلتش‏

عزت مرگ و لذتش‏

من ز يزيد بي پدر

ظلم و ستم نمي‏کشم‏

شعر رائج عزاي انقلابي اين بود که‏

بزرگ فلسفه قتل شاه دين حسين اين است‏

که مرگز سرخ به از زندگي ننگين است‏

نه ظلم کن به کسي نه بزير ظلم رو

که اين مرام حسين است و منطق دين است‏

يا شعر زنده و حماسي شاعر معاصر آقاي بهجتي‏

اندر آنجا که باطل امير است‏

اندر آنجا که حق سر بزير است‏

اندر آنجا که دين و مروت‏

پايمال و زبون واسير است‏

راستي زندگي ناگوار است‏

مرگ بالاترين افتخار است‏

اندر آنجا که از فرط بيداد

نيست مظلوم را تاب فرياد

اندر آنجا که ظالم بمستي‏

برسر خلق مي‏تازد آزاد

مهر بر لب نهادن گناه است‏

خامشي بدترين اشتباه است‏

اين اساس مرام حسين‏است‏

روح و رمز قيام حسين است‏

يا که آزادگي يا شهادت

حاصلي از پيام حسين است‏

شيعه او هم اينسان غيور است‏

تا ابد از زبوني بدور است‏

شيعه و تن به بيداد دادن؟

شيعه و مهر بر لب نهادن؟

شيعه و خفتن و آرميدن؟

شيعه و در مذلت فتادن؟

شيوه شيعه هرگز نه اينست‏

شيعه نبود هر آنکس چنين است‏

زان شهيد سرازدست داده‏

زان فداکار در خون فتاده‏

جاودان آيد اين بانگ پرشور

لا اري الموت الا سعاده‏

آري آزاد مردان بکوشند

برستمگر چو طوفان خروشند

شور عالم ز نام حسين است‏

مستي جان ز جام حسين است‏

هر کجا نهضتي حق پسند است‏

ريشه‏اش از قيام حسين است‏

او بخون اين سخن کرد ترسيم‏

پيش ظالم نگرديد تسليم‏

000

اما اظهار مطالب موهن‏

اظهار مطالب موهن و تحقير غير مطلوب اهل بيت تحقيري که تنها در دربار پادشاهان ظالم پاداش دارد دربارگاه امامان معصوم چيزي جز خواري نيست بعنوان نمونه.

هر کي مي‏خواد هر چي بگه‏

من سگ کوي زينبم‏

بهشت جاودان ز تو

کران و بيکران ز تو

سلطنت جهان ز تو

من سگ کوي زينبم

اهل بيت ذلت را براي پيروانشان نمي‏پسندند: لا ينبغي للمؤمن ان يذل نفسه. سزاوار نيست مؤمن خود را ذليل‏کند البته تواضع و ابراز محبت به اهل بيت ذلت نيست.

از مراجع عظام تقليد سؤال شده است: برخي مداحان شعراي نامناسب خوانده مانند من حسين اللهي‏ام ياقلاده سگ به گردن انداخته يا صداي سگ در مي‏آورند وظيفه ما در برخورد با اين افراد چيست آيت‌الله العظمي‏تبريزي فرمودند: مداحي و خواندن اشعار در مجالس اهل بيت(ع) بايد طوري باشد که موجب وهن شيعه نباشد و بهانه‏به دست دشمنان شيعه ندهد در مجالس اهل بيت(ع) بايد اشعاري خوانده شود که فضايل آن بزرگواران بيان شود ومصائب و مظلوميت آنها براي مردم گفته شود ائمه از ما نخواسته‏اند که خود را به صورت حيوان در آوريم آنچه که از ماخواسته‏اند اين است که مؤمن صالح باشيم و اخلاق ما اخلاقي باشد که از آن بزرگواران رسيده است.

000

اما در مورد موسيقي و آهنگ‌هاي انتخابي براي نوحه ها و مراثي

گاهي از آهنگ و ريتم هائي در ارائه كارهاي مذهبي استفاده مي‌شود كه هيچ ارتباطي به فرهنگ عاشورا و حتي فرهنگ ايرانيان ندارد.

متاسفانه برخی مداحان به دليل عدم شناخت دستگاه‌هاي موسيقي و مهمتر از همه موسيقي آوازي ايران به ملودي ترانه‌هاي استانبولي، عربي، لس آنجلسي و سبك هاي موسيقي غرب مانند جاز، پاپ، راك، رپ، متال با سازهاي الكترونيك چون ارگ، سينتي سايزِر و ... كه هيچ سنخيّتي با عزاداري ابا عبدا ... ندارد، روي آورده اند.

در سبک های جدید مداحی و نوحه خوانی- که متأسفانه برخی رسانه ها و صدا و سیما به آن دامن زده و با بزرگ نمائی این مداحان، مردم را به عبدالحال بودن ترغیب می نمایند- موسیقی بر شعر پیشی می‌گیرد. کلمات و محتوای اشعار به صورت آهنگی بی معنا درمی آید که با ریتمهای تند و به نوعی با ضرب پای مداح و اطرافیانش به هر چیز غیر از مراسم عزاداری شبیه است. ضرب و ریتم به همراه سینه زدن های سریع و پیچاندن صدا در گلو و ریه ها و «سِن سِن» کردن های سریع ( به جای حسین حسین) حالتی شبیه به صدای ریتم ضرب در موسیقی‌های جاز و راک پدید می آورد و در نمونه های پیشرفته تر این نوع مداحی‌ها، به برکت وجود سیستم های صوتی آنچنانی که ضعف صدائی آنها را می پوشاند و دستگاه‌های موسیقی الکترونیکی یک نفر فقط «سِن، سِن» می‌کند و نفر دوم (در بعضی مواقع با لهجه تهرانی و ادای کلمات شکسته) نوحه خوانی می‌کند که این نوع سبک‌های خواندن بیشترین ضربه را به ارزش های معنوی مجالس عزاداری و از لحاظ فرهنگی، به موسیقی مذهبی ایران وارد ساخته است. نوحه علاوه بر غنای شعری باید با تاریخ عاشورا و اهداف شهدای کربلا همخوانی داشته و ادب و احترام به اهل بیت (ع) در تمامی آنها دیده شود، بخش دیگر آن غنای موسیقائی است که آن نیز باید با فرهنگ اسلامی و ایران، همخوانی داشته باشد.

در گذشته به دلیل اینکه پیوند عمیقی بین موسیقی آوازی و آئین‌های مذهبی وجود داشته، اکثر ذاکرین، تعزیه خوان‌ها و مداحان حرفه‌ای مانند مرحوم سیدجواد ذبیحی و مرحوم مؤذن زاده اردبیلی (که البته افراد قدر و توانمند بسیار دیگری را نیز می‌توان نام برد) موسیقی شناس نیز بوده اند و آشنائی کامل با ردیف موسیقی ایرانی داشته اند و می‌دانستند که کدام لحن و ملودی با حفظ تأثیرگذاری بر مخاطب متناسب با شعری است که خواهد خواند و حس معنوی را در شنونده ایجاد و القاء می‌کند.

به عنوان مثال:

در اجرای تعزیه ها، تعزیه حضرت مسلِم را در (دستگاه شور) تعزیه حضرت ابوالفضل (ع) «دستگاه ماهور» و علی اکبر را در «چهارگاه» اجرا می‌کردند و نوحه‌‌ها و آواهائی که در ایام سوگواری حضرت سیدالشهداء اجرا می‌شد، همه مبتنی بر موسیقی دستگاهی و الحان ردیف سنتی ایران بوده است، مثلاً در صحنه‌های حماسی از دستگاه‌هائی چون ماهور و چهارگاه و در صحنه‌های غم و ماتم از دستگاه‌های نوا، شور و آواز دشتی و بیات ترک بهره می‌بردند.

امّا امروزه، هر کسی که فکر می‌کند صدای خوبی داشته و در سایر عرصه ها راه برایش باز نیست، به تقلید از مداح نام آوری، بدون دانش، شناخت و اطلاعات اولیه از شعر و موسیقی وارد این عرصه می‌شوند و در نتیجه اتفاقات بدی را که شاهد هستیم بوجود می‌آورند، ادّعای دستمزد‌های آنچنانی، رواج موسیقی‌هائی که شرحش گذشت و رواج بدعت‌های نابجا در مراسم‌های عاری از حزن و معرفت و پرداختن به حواشی‌های کاذب و جاذبه‌های بی طراوت، مداحی را به فرهنگ مطربی کشانده است.

در نمونه‌های دیگری از مداحی ها به دلیل عدم آموزش صحیح و تناسب شعر و موسیقی با توجه به شأن مناسب با اهل‌بیت‌(ع)، مداح که خود را جامع الفنون می‌داند، خود شعر می‌گوید یا شعری را در قالب ملودی ترانه (حال بدون توجه به محتوای ملودی و صِبغه آن) به نوحه برمی‌گرداند.

به عنوان مثال نوحه‌هائی را (بدون ذکر نام مداح) می‌توان نام برد که بر ملودی ترانه‌هائی چون: «بیا بریم به مزار»، «تو عزیز دلمی» (بر مبنای شعر و آهنگی از منصور خواننده لس آنجلسی)، «تو ای پری کجائی» و از ترانه‌های ترکی استانبولی آهنگ «هایدی سویله» (Haydi Soyla) و «لیلیم لِه» (Leilim.le) با صدای ابراهیم تاتلیسس و تلفیقی از ملودی‌های اسپَنیش و ... استوار گشته اند که از نظر هنری نازل بوده و حتی شأن و حرمت مراسم عزاداری را خدشه دار می‌کنند.

در بیشتر مواقع در این گونه مداحی‌ها، مداح (باز به دلیل عدم آموزش صحیح) با سعی در ایجاد صدائی خوب و اغراق در حالت‌های تو دماغی یا خیشومی، صدائی خش ساز بیرون می‌دهند که این، فضای معنوی و آرام بخش عزا را به فضائی پر سر و صدا و مملو از نعره و فریاد تبدیل می‌نماید و چه بسا این خود نیز بر اعصاب و روان شنونده تأثیری منفی می‌تواند داشته باشد. در حالی که ظرافت و زیبائی‌‌هائی در موسیقی دستگاهی و ردیف سنتی ایران وجود دارد که مداح می‌تواند با یادگیری آنها فضائی عرفانی و معنوی با تأثیرگذاری بیشتر بر مخاطب بیافریند.

لازم به ذکر است، همه دستگاه‌های موسیقی ایرانی برای اجرای مرثیه و مداحی‌ها قابلیت اجرائی دارند، ولی دستگاه‌های نوا، سه‌گاه و شور بویژه آوازهای افشاری، دشتی، بیات ترک، مناسب‌تر هستند، تأکید می‌گردد شاید مداح فرصت یادگیری ردیف موسیقی ایرانی را که چند سال طول می‌کشد نداشته باشد امّا ناگزیر است جهت ایجاد حزن و حس معنوی شنونده در القاء پیام، گوشه‌هائی مانند؛ حسینی، راک عبداله، روح الارواح، عشاق، بوسليك، حجاز بیات راجع، مویه، مخالف، مغلوب، اوج، مثنوی ها و ... را بیاموزد.

« شبی بیا به بزم حسینی و بشنو از عشاق      به گوش هوش نوای حجاز و شور و عراق»

000

استفاده از موسيقي مبتذل‏

از آسيب‌هاي شکلي عزاداريها، استفاده از موسيقي‏هاي لهوي و حرام در عزاداريهاست. برخي مداحان‏ترانه‏هاي طاغوتي ديروز و يا ترانه‏هاي لس آنجلسي امروز را گوش مي‏دهند آهنگ همان آهنگ است محتوا را عوض‏مي‏کنند اين قطعاً حرام است نمي‏توان به بهانه انجام مستحبي مرتکب حرام شد مرحوم شيخ اعظم انصاري مي‏فرمايدالاتري انه لايجوز ادخال السرور في قلب المؤمن و اجابته بالمحرمات آيا نمي‏بيني که جايز نيست شاد کردن مؤمن واجابت دعوت او با محرمات باشد. اسلامي که مي‏گويد قرآن را حق نداريد با لحن ا هل فسق بخوانيد قطعاً اين اسلام‏اجازه نمي‏دهد که از آهنگهاي حرام در عزاداري‌ها استفاده شود. نبي اکرم (ص) فرمود: اقرأ و القرآن بالحان العرب و اصواتها و اياکم و لحون اهل الفسق و اهل الکبائر. قرآن رابا لحن عربي بخوانيد و از لحنهاي اهل فسق و گناهان کبيره بپرهيزيد. و يا در بعضي عزاداريها ديده مي‏شود بجاي آنکه‏نوحه خواني شود تنها آهنگ مي‏نوازند و زنجير مي‏زنند اينها بي‏ترديد تحريف عزاداري است و مورد رضاي سالارشهيدان نيست. از مراجع عظام تقليد پرسيده شده است که: استفاده از آلات موسيقي مانند ارگ در مراسم عزاداري‏چطور است؟

مقام معظم رهبري آيت‌الله العظمي خامنه‏اي فرموده‏اند: استفاده از آلات موسيقي مناسب با عزاداري سالارشهيدان نيست و شايسته است مراسم عزاداري به همان صورت متعارفي که از قديم متداول بوده برگزار شود.

آيت‌الله العظمي بهجت فرموده‏اند آنچه موجب وهن عزاداري است بايد اجتناب شود. استعمال آلات موسيقي‏در عزاداري خالي از اشکال نيست.

آيت‌الله العظمي تبريزي : استفاده از آلات موسيقي در عزاداري حرام است

000

پيشنهاد ميگردد مجامع امور‏مداحان عهده دار ساماندهي امر مداحي در امورذيل گردد:

1. از علما مجتهد تاريخ در حوزه بخواهند در ابواب مقتل همه معصومين درست از نادرست مشخص کنند، به‏اين ترتيب که از کل مداحها بخواهند که آنچه مثلاً در رابطه با حضرت اباالفضل(ع) مي‏خوانند ارسال کنند و اينها درجمع عالمان مجتهد تاريخ در حوزه ارزيابي گردد آنچه دروغ صريح است اعلام شود وآن‏چه پرورش روضه است و ياقطع به کذب آن نيست اعلام شود به اين ترتيب به تدريج چه بسا به تهيه مقتل عصري مي‏رسيم.

2. آموزش مداحي در کشور سامان دهند و اين عرصه مقدس را از ابتذال موسيقي لهوي حفظ کنند.

3. تخلفات حرفه‏اي را معرفي کرده و خود شيوه برخورد را تبيين کنند.

4. در مناسبتهاي ويژه هم شعر و هم سبک جديد مناسب را به مداحها عرضه کنند.

5. مداحان شايسته را تشويق و به رسانه‏ها اعلام کنند و به مداحان خاطي ابتدا تذکر کتبي دهند و در ادامه‏برخورد قانوني کنند. _ برخورد قانوني که خود مجمع مرکزي مداحان مشخص مي‏کند _ و برخي وظائف ديگر.

 

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

غــم ومــهـــــرحـســـيــــــــن(ع)

من غـم و مهرحسين با شير ا ز ما د رگرفـتـم   رو ز ا وّ ل كا  مد م د ستو رتا  آ خرگرفتم

برمشا م جا ن ز د م يك قطره ا زعطرحسيني    سبقـت ا زمشك و گلاب و نا فه وعنبرگرفتم

عا لم ذ ر ذرّه اي ا ز خا ك پا ي حـضرتش را   ازبراي ا فـتخا ر ا زحضرت د ا و رگرفتم

برد ر د ر و ا ز ۀ سا عا ت سا عـتـهـا نشستم   تا سراغ حضر تش  ا ز زينب ا طهرگرفتم

زينبي د يد م چه زينب كا ش مدّ ا حش بميرد    كه ز آ ه  آ تـشـيـنـش پا ي تا سـرد رگرفتم

دست بسته سرشكسته د يد ه اشك آ لو د ه امّا  حا لتي د يد م كه برخو د حا لت ديگرگرفتم

ا مّ ليلا را بد يد م رعـشـه بـرا نـد ا م د ا ر د    گفت من اين رعشه ازمرگ علي اكبرگرفتم

نا گها ن فـرمود شا ه تـشـنـه كا ما ن برسرني  برسنا ن جا رو بروي محـمـل زينب گرفتم

گفت لاشيئي زين مصيبت ازبرا ي دوستا نش    خـطّ آ ز ا د ي ز د سـت سا قي كوثرگرفتم

«لاشيئي:منتخب المصا ئب ج1ص123»

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

اي مـهــــــــررخـشـــــــــا ن

تا غـم عـشـق تو د ر د ل  ا ي مه تا با ن گرفتم          عـشرت عا لم بـد ا د م مـحـنـت د و ران گرفتم

خلق ر ا چون من بد يد م مست ومفتون جما لت          من هم ا زا ين با ده خوردم خوي آ ن مستا ن گرفتم

د يد مي پرو ا نه را سو زا ن بدورشـمع گردا ن         گرد شـمع روي تو گشتم د لي سو ز ا ن گرفتم

را ستي تا با توگـشـتـم آ شنا  ا ي مهـررخـشـا ن         رنگ زردي من زهجرا ن تو دردوران گرفتم

با زبا ا ين حا ل خودخندان وخوشحا لم درعا لم          راحتي را گرچه د ا د م عشق تو ارزا ن گرفتم

تا شنـيـد م د ر ره جا نا ن سپردي جا ن شيريـن          دررهت ا زجا ن گذشتن را بخود آ سا ن گرفتم

چون شدم آگه كه عطشا ن بودي اي ما ه دل آرا         بهرجا م مهـرت ا ز ا يزد لـبي عطشا ن گرفتم

تا بيا د آ و رد م ا  ز آ تش زد ن برخيمه ها يت          شعله سرتا پا  ا ز آ ن با  د يد ۀ  گريا ن گرفتم

با خـبـرتا گـشـتـم ا زحا ل ا ســيـر ا ن فـكا رت       دل بـيكبا ر ا زجها ن و ا زسروسا ما ن گرفتم

خصم دانستم چو درو يرا نه جا د ا د عترتت را       جغد سا ن مسكن برا ي خويش درويران گرفتم

ا ز تلا و ت كرد ن قـر آ نـت ا نـد ر روي نيزه       شرط  آ د ا ب ورسوم خو ا ند ن قرآ ن گرفتم

تا بسويم يك  نظر بنما ئي ا زلـطـف وعـنا يـت       چون صبي نا مت د ما د م زينت ديوا ن گرفتم

«صبي:منتخب المصائب ج2ص202»

(@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@)

ره نــجـــــــــــــــــــا ت

بجزحسـيـن مرا ملـجأ و پنا هـي نيست  درا ين عقيده يقين دارم اشتبا هي نسيت

ره نجات حسين ا ست و دوستي حسين بسوي حق بجزازاين طريق را هي نيست

بغيرد رگه تو يا حسين د ر د و جها ن  مرا بـد رگه د يگرحـو ا له گا هي نيست

زكوه گرچه گنا هـم فـزونترا ست ولي   بپيش عـفـو تو كـو ه گـنـا ه كا هي نيست

خد ا نكر د ه  برا نيم گرزدرگه خويش  بهيچ د رگهي اي شه پنا هگا هي نيست

گدا ي درگهت اي پا دشا ه كشورعشق بـچـشـم ا هـل نظركم زپا دشا هي نيست

غلا م ترك سيا ه تو يا حـسـين درحشر  برو شـنـي رخـش چومهروما هي نيست

شها ن بجا ه وجـلا ل غـلام تو نرسـنـد كه فوق آن بدوعا لم جلال وجا هي نيست

غلام و ذ ا كرومدّاح وخا نه زا د توأم   بد ا د گا ه ا ِلاهم جزا ين گوا هي نيست

ا گرتو حـكم غـلامي من كني ا مضا ء   بهيچ محكمه خو فـم زد ا د گا هي نيست

ا گرمـرا بغـلا مـي خـو د قـبـول كـني    دگربدل غـم و ا ند وهم ازگنا هي نيست

بزيرسا يۀ  لـطف تو د ر رفـا هـم مـن   به هردوكون به ازاين مرا رفاهي نيست

مسلّـم ا ست  كه د رباغ  لا له ميرويـد  بشوره زاربجزخا روخس گيا هي نيست

زسوء سا بـقـه پرونده پا ك كن اي دل  ترا وسيله بجزسو زواشك وآهي نيست

گه حـسا ب كه روزقـيا متش خـوانـنـد  بجزحسين مرا يا رو داد خواهي نيست

مپوش چشـم زفا ني بوقـت جا ن دادن  اميد د ا ر تـو آ نـد م بجزنگا هي نيست

«فاني:منتخب المصا ئب ج2ص197»

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ذ كــــر يـا حـســيــــــــــــــــــن

حديث عشق توديوا نه كرده عا لم را    بخو ن نشا نـد ه د ل دودما ن آ د م را

غم تومـوهـبـت كبريا ست دردل من     نمي دهـم بسُـرو ربهشت  ا ين غـم را

غـبا رما تم تو آ بـرو بـمـن بـخـشـيـد    بعا لـمي نـد هـم ا يـن غـبا رمـا تـم را

به نيم قـطـرۀ ا شك محـبّـتـت نـدهـم     ا گرد هـنـد بـد سـتـم تـمـا م عـا لـم را

بـيـمـن گـريه براي توروزمحشرهـم     خموش ميكنم ا زا شك خو د جهـنّم را

اگربنا ست دمي بي توبگذ رد عمرم     هـزا ربـا ربـمـيـرم نـبـيـنـم آ ن د م را

من و جد ا شدن ا زكوي توخد ا نكند    خد ا هرآ نچه كند ا زتو ا م جـد ا نكند

صدمرده زنده ميشود ازذكريا حسين    اربا ب ما معـلّـم عـيسي بن مريم است

عـيسي ا گرد رآخرعمرش بعرش رفت  قنداقۀ حسين شـرف عرش اعـظم است

با يوسـفـش مقا يسه كردن نگا ر گـفـت كاوشا ه مصربا شداين شا ه عا لم است

«حاج محمود كريمي:زرمزمه هاي ولا يت41ص104»

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

اا بــي عــبــــــــــد ا لله

حسين(2) ابي عبدالله(6)        ابي عبدالله الحسين(4)

تما م داروندارم تويي   صفا ي جا ن وقرا رم تو يي

هميشه دلبرويا رم تويي          ســتا رۀ شـب تـا رم تـو يي

لاله عذ ا رم تويي، يكّه سو ا رم تويي  روزمحشريا حسين، چا رۀ كا رم تويي

حسين(2) ابي عبدالله(6)        ابي عبدالله الحسين(4)

منم غلا م وتو يي ا ربا ب        بشا م محنتم اي مهتا ب

زد اغ توشده ا م بي تا ب        شده نصيب د لم خونا ب

رويت ازخون شدخضا ب ، دولبت تشنۀ آب      جا ن من قربا ن تو، يا حسين اي عشق نا ب

حسين(2) ابي عبدالله(6)        ابي عبدالله الحسين(4)

تن تو بي كفن اي مولا  سرتو شد بسر ني ها

بمقـتـلـت آ مد ه زهـرا  زسو زجا ن ميكند آوا

غريب ما د رحسين،عزيزحيد رحسين   يكّه و تنها يي و، ا ين همه لشكرحسين

حسين(2) ابي عبدالله(6)        ابي عبدالله الحسين(4)

«محمدعلي شها ب:نغمه هاي عاشوراص141»

اي گــل زهـــــــــــــــرا

اي حسين من(3)اي گل زهرا   اي حسين من(4)اي حسين گل زهرا

دلبرم حسين، سرورم حسين، رهبرم حسين مولا         مهرا وليا، سا يۀ خد ا، برسرم حسين مولا

يا د تومرا مـيـدهـد شـفـا         نو رد يد ه ها ي ترم حسين مولا

گشته نا م تو ا سم اعظم ا طهرم حسين خو د بيا  آ ن د م آ خرم حسين مولا

اي حسين من(3)اي گل زهرا   اي حسين من(4)اي حسين گل زهرا

من غلام تو، عبد را م تو، مرغ دام توام مولا   قلب عا شقا ن، جملۀ جها ن، زيرگا م توام مولا

اي قيا مت واي ا قا مت عشق   عا لمي ا زقـيا م تومولا

يا بن فا طمه ميدهم همه هستي ام حسين        من براي شـنـيـد ن يـك  سـلا م تـو مولا

اي حسين من(3)اي گل زهرا   اي حسين من(4)اي حسين گل زهرا

{%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%}

عـشـــــــق حـســيـــــــــــــــــتن(ع)

عشق حسین ازکوچیکی توقلب من کرده لونه   د ل منـو ربو د ه و به هـر جا  ئی  میکشو نه

رنگ  سيا  ه  پرچما ش  سفید  ی  قلب  منه    انگشـت نما ی مرد مم هـمه میگن  سینه ز نه

شش گوشۀ کرببلا ش د لم رو برد ه  تا خد ا    تمـوم  آ رزوم  ا  ینه  با  ز م   بر  م  کرببلا

د لم  میخو ا د که تا ا بد  سا کن کر بلا  بشم    همسا     یۀ     همیشۀ    شهید    نینو ا  بشم

حسین ثار ا لله حسین ثا ر ا لله  حسین ثا ر ا لله حسین ثا ر ا لله

می خوا م که با آب فرات تواونجا درددل کنم    از لب خشک ششما هه  برم  ا و نو خجل کنم

می خوام که سینه بزنم توعلقمه میو ن د شت  می خوام بدونم که چراساقی به خیمه برنگشت

حسین ثا ر ا لله حسین ثا را لله  حسین ثا را لله حسین ثا را لله

شبها ی جمعۀ حرم شبها ی عشقوزمزمهاست  زا ئر ا ول حسین ما د ر سا دات فا طمه است

صفا ی د شت کر بلا به  نا  لۀ نیمه  شبه        خا ک پا کش عجـین با ا شک  چشا  ی زینبه

دلم رو جز به دستای عزیز زهرا نمی دم         نوکریشو  به  شـا هی تمـو م  د  نیا  نمی د م

به عشق پای زخمیه بچه های زاروغمین        دلم میخواد پا بزارم روخا ک وخاشاک زمین

حاج عبدالرضا هلالی :مسافركربلا»

[########################################################]

بـــوي بــهــــــــــــشـــــــــــت

بو ی بهشت  میو ز د  ا  ز کر بلا ی تو          ای کشته با د جا ن د و عالم فدای تو

برخیز و باز بر سر نی آیه ا ی  بخوا ن ا ی من فدای آن سر از تن جدای تو

ا ند ر منا ذ بیح یکی بود  و زند ه  رفت         ا ی صد ذبیح کشته شده در منای تو

رفتی  بپا س حر مت   کعبه   به کر بلا شد  کعبۀ  حقیقی  د  ل کر بلا ی تو

اجرهزارعمره و حج د ر طو ا ف تست ا ی مروه و صفا بفد ا ی صفا ی تو

تا با نما ز خوف  تو گر د د  قبو ل  حق          شد سجده گاه اهل یقین خاک پای تو

با  گفتن  ر ضا  بقضا  ئک   به  قتلگا ه          شد متحد رضا ی خد ا با رضای تو

تو هر چه داشتی بخد ا دادی ا ی حسین         فرد ا خد ا ست جل جلا له جزای تو

خون خداست خون تو وجزخدای نیست ا ی کشتۀ خد ا بخد ا خون بها ی تو

«ریاضی یزدی : »

{$$$$$$$$$$$$$$$$$}

كــــربـــــــــــلــا

کربلا یک مشت خا ک سا د ه نیست     کیست بر عشق  غمت دلداده نیست

بهتر آ ن د ل ز یر گل پـنــها ن شود    بهر جا ن د ا د ن  ا گر آماده نیست

مرغ د ل گر پر کشـد ا ز سـیـنه ای      جز به خا  ک پا ی  تو افتاده نیست

هـر که را محــرا ب ا بـروی تو شد     جز به خاک و تر بتت سجاده نیست

هر د لی کز یا د  رویت گشته مست     احتیاجی بر شر ا  ب و با د ه نیست

مرده با شد هر که بی تو زنده است     یا کسی که در رهت جان داده نیست

ا  هل  عا  لم  جملگی عبد  تو ا ند       غیر از این از مادر خود زاده نیست

«محمد علی شهاب : »

(&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&)

الــسّــــــــــــــلـا م

ا لسلا م ا ی سرو ر آ زا د گا ن ا لسـلا م ا ی یا و ر د رما نــد گــا ن

جا ن بقربا  ن  تو مظلو م  شهید         د ا د ه ا ی با خون به مظلوما ن نوید

کربلا  ا ی  تر بت پا  ک حسین ا ی د رونت جسم صد  چا ک حسین

ای حسین جان ای شه مظلوم ما         ا ی ا  ما  م  و  ر هبر معصو م  ما

ما د را ین ما تم عزا د ا رتوا یم          جا ن  نثا ر و کمتر ین یا  ر تو ا یم

کربلا ا ی تر بت  پا  ک حسین  ا ی د رونت جسم صد چا ک  حسین

کودکان در خیمه ها بر سرزنان ا لعطش گو یا  ن  و بی تا بی کنا ن

بهر شان پیدا نشد یک قطره آب         از عطش د لها ی معصوما ن کبا ب

کربلا  ا ی تربت  پا ک  حسین  ا ی د رو نت جسم صد چا ک حسین

ا ی  بقر با ن لب  عطشا  ن  تو سر جد  ا  و خـو ا  ند  ن قـر آ ن تو

در ره قرآ ن و دین سر داده ای          ا  کبرو شش ما هــه ا صغر داده ای

پیکر یا را ن یکا یک  بر زمین  روح آ نها جـمــله  بر عر ش  بر ین

بر لب آ  نها  کلا  م   یا  حسین جملۀ  آ  خـر   ســلا  م    یا   حسین

کربلا  ا ی تربت  پا ک  حسین  ای د رونت جسـم صد چــا ک حسین

مهر تو در تار و پود عا  شقا ن          عشق پا  کت د ر وجــو د عا شـقـا ن

ما همه  د ر بند عشق  تو ا سیر         ا ی شه  مظلــو م  د  ست  ما  بگـیر

کربلا  ا ی تربت  پا ک  حسین  ای د رونت جسـم صد چــا ک حسین

{%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%}

مــن گـــــــــدايــــــــــــــــتم

شعر قدیمی با آهنگی دیگر که در کربلا خوانده شود توسط مؤلف تنظیم شده است

من  گد ا یم  گد ا یم گد ا یم               من گد ا ی شه  کر بلا یم

من  گد ا یم  گد  ا ی حسینم               عا شق  کر بلا  ی حسینم

من که مدحت سرای حسینم               از برا ی حسین در نوا یم

نورصدق و صفا دارد ایندل               مهر آ ل عبا دارد این د ل

عشق کرببلا د  ا رد ا یند ل               ا ز ا زل عا شق کربلا یم

از جوانی به پیری رسید م                شکر حق کربلا شد نصیبم

آ  مد  م   کر بلا  ی حبیبم                 ا ز ا زل بود ه این مدعایم

بود ه ا ز کو د کی آرزویم                عقد  ه کر بلا د  ر گلو یم

یا  د  ا  و د ا ئماً گفتگو یم                کربلا بو د ه ورد و ثنا یم

بوده ا ست آرزو این چنینم                تا  که  کر ببلا  ر ا  ببینم

د ر حر یم  حسینی  نشینم                 از جگر آه و نا له سرا یم

شکر حق حاجت من برآمد                روزوصل توآخر سر آمد

پیک حق مرمرا از در آمد                 با  گذ  ر نا مۀ کر بلا یم

یا حسین من غلام تو هستم               ازازل دل به مهر تو بستم

حالیا بین تهی ما ند ه دستم               مستمند  و فتا د ه  ز پا یم

با قری پورم وا ین شعارم                 من غلا م تو ای شهریارم

برسرخوان تو ریزه خوارم                استخوا نی عطا کن برایم

«با قري پور:مؤلّف»

{%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%}

تــربــت پــا ك حــســيــــــــــــــتتن(ع)

شبي د ر يك زيا رتگا ه مهري            رسيد ا ز د ست محـبوبي بدستم

چوگل بوئيد م و بوسيد م ا و را                   هـنوزا زبوي روح افزاش مستم

بگفتم ازكـدامين خا كي اي مهر          كـه د ل بـر رشـتـۀ مِـهـرتوبستم

بگـفـتـــا تربـت پا ك حـسـيـنـم            كه برد ا ما ن ا حسا نش نشستم

كما ل همنشين د رمن ا ثركرد            وگرنه من هما ن خا كم كه هستم

«اشعاربرگزيده ج1ص194»

{%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%}

قضا يا ي روزولا دت امام حسين(ع)

درروزولا دت امام حسين عليه السلام قضا يا ئي اتّفا ق افتا دكه شرحش چنين است

1-خطا ب شدازمصدرجلا لت پروردگا ربرضوان خا زن بهشت كه بهشت را زينت نما يد

2-بما لك جهنّم ندا آمد كه آتش جهنّم را ازاهلش فرونشا ند

3-بجبرئيل امين فرما ن رسيد كه با هزارقبيل ملك [هرقبيل هزارهزاراست]بزمين نا زل وپيغمبراكرم را تبريك بگويند

4-بحورالعين خطا ب رسيد كه يكديگررا زيا رت وديداركنند

5-بلعيا امرشد كه با حورالعين براي قا بلگي آن سروربروند

6-بجبرديل وميكا ئيل خطا ب شدكه لبا س بهشتي براي آن سرورببرند

7-بجبرئيل خطا ب رسيد كه بزمين نا زل ومدّ تي گهواره جنبا ن حسين(ع)بوده با ش واومدِ تي گهواره جنبا ن حسين(ع) بود وافتخا رميكرد وهنگا مي كه گهوا ره حسين(ع) را تكا ن ميد ا د با ين بيت مترنّم بود***انّ في الجـنّـة نهراً من لبن***لعليٍّ و لـزهـراء وحسينٍ وحسن***كُـلّ من كا ن مُـحبّـا لهم*** يد خل الجنّة من غيرحزن***                         

«نهضت حسيني ج1ص19واشعا ربرگزيده ج1ص190»

{%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%}

نــهــــــراً مــن لـــبــــــــــــــــــن

خواب كن صيحه ازاين بيش مزن                  آ تـش غــــم بـد ل ريـش مـــزن

ز آ ه خو د  برد ل ما نـيـش مز ن                 عـــرش را قـا ئـمه درهم مشكن

ا نّ فــي ا لجـنّــة نـهــراً مـن لـبـن                 لعليٍّ ولزهرا ء و حسينٍ وحسن

توكه جا ن را ز ا زل با خـته ا ي                  قــد مر د ا نه عـلم سا خـته ا ي

عـا لـمـي را بغـم  ا ند ا خـتـه ا ي                 بـتـومـكشو ف شد ه ســرّوعـلـن

ا نّ فــي ا لجـنّــة نـهــراً مـن لـبـن                 لعليٍّ ولزهرا ء و حسينٍ وحسن

اي ضــيــــا ء بصــــرا هــل و لا                   يا د كــرد ي مگــرا زكربـبــلا

هـا تــف غـيـب مـگــر د ا د صلا                   كه جــد ا مـيشو د ت سرزبــد ن

ا نّ فــي ا لجـنّــة نـهــراً مـن لـبـن                 لعليٍّ ولزهرا ء و حسينٍ وحسن

تـوشــه صف شـكـنـي مـمـتـحـنـي                 توكه آ و ا ره و د و را زوطني

مـيـشـو د قـسـمـت  تـو بي كـفـنـي                چو سهيل ا زمژه ا ت مه مفكن

ا نّ فــي ا لجـنّــة نـهــراً مـن لـبـن                 لعليٍّ ولزهرا ء و حسينٍ وحسن

د ا مــن ا شـــك  چــرا تـرد ا ري                  گريه بـهـرعـلي ا كـبـر د ا ري

يا زبي شـيـري ا صــغــــرد ا ري                  كه زند تير بحـلـقــش د شــمــن

ا نّ فــي ا لجـنّــة نـهــراً مـن لـبـن                 لعليٍّ ولزهرا ء و حسينٍ وحسن

اي گــل تا زۀ  گــلـــــزا ررسـول                   غــنچــۀ نـورس د ا ما ن بـتـول

ما ت وحـيرا ن زجما ل توعـقـول                  ذا ت يكـتــا بعــزا ي تومـلــو ل

ا نّ فــي ا لجـنّــة نـهــراً مـن لـبـن                 لعليٍّ ولزهرا ء و حسينٍ وحسن

اي رخت شـمع شـبـسـتا ن هـــدي                 شخص تـو آ يــنــۀ ذ ا ت خــد ا

خـواب كـن خـواب كه د ركربـبلا                   ميبرد شـمــرســرت را زقــفــا

ا نّ فــي ا لجـنّــة نـهــراً مـن لـبـن                 لعليٍّ ولزهرا ء و حسينٍ وحسن

آسـمـا ن تـخـتـۀ گـهـــــو ا رۀ تــو                چشم ا نــجـــم پي نــظّــا رۀ تــو

جــا ن فــد ا ي تـن صـد پـا رۀ تو                 واي برزيـنــب بــيــچــا رۀ تــو

ا نّ فــي ا لجـنّــة نـهــراً مـن لـبـن                 لعليٍّ ولزهرا ء و حسينٍ وحسن

توجـفـا بي حــد و بـي مـربـيـنـــي                 لب خـشـك عــلي ا صــغــربيني

د اغ عــبّــــــا س دلاوربـيـنــــــي                  بـلـكــه د اغ عــلي ا كــبـــربيني

ا نّ فــي ا لجـنّــة نـهــراً مـن لـبـن                 لعليٍّ ولزهرا ء و حسينٍ وحسن

ايكه با شـد بـتـجــلّــيِّ ظـهــــــو ر                 سَــرِتـــوسِـــرِّّ اَ نَا ا لله بظهـو ر

هـسـت تـفـسـيــــــركُــنِ آ يـۀ نور                 گه بگـهــو ا ره و گا هي بتنو ر

ا نّ فــي ا لجـنّــة نـهــراً مـن لـبـن                 لعليٍّ ولزهرا ء و حسينٍ وحسن

«محزون:اشعا ربرگزيده ج1ص191ونهضت حسيني ج1ص20»

{!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!}

دعبل خزاعي وانعا م پيامبر(ص)

دعبل خزاعي شاعر اهل البيت ازدنيا رفت پسرش اورا بعد ازرحلتش درخواب ديد مشا هده كرد پدرش دركما ل آسا يش است ولبا سهاي گرانقدردربرتن دارد قضيّه را ازاو پرسش كرد درپاسخ گفت وقتي كه مرا درقبرگذاشتند ديدم حضرت رسول(ص)برمن و ا رد شد وفرمود دعبل توميبا شي عرض كردم بلي فرمود اشعاري كه درمرثيه حسينم بخوان گفتم***لا اضحك الله سنّ الـدّ هراِ ن ضحكت***وآ لُ احمَـدَ

مظلومون قـدقُـهِروا***مُشرّ دون نفـوا عن عـقـردارهم***كا نّهم قـد جنوا ما ليس يغـتفـر***حضرت فرمود احسنت واين لبا سها را بمن انعا م كردند .    «اشعاربرگزيده ج1ص211به نقل ازسفينة البحارج1»

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

نا مه شا فعي به حسين(ع)

شافعي پيشواي فرقۀ شافعيّه يك روزدرمقابل جمعيّتي گفت كيست ازشما جمعيّت كه نا مه اي براي حسين ببرد گفتند كدام حسين با حا ل اشك اين اشعا ررا خواند

فَـمَــن مُـبـَلّــغِ عـــنّـي رســـا لـةً                   وان كرِهـتها انـفًــسٌ وقــلــو ب

ذ بيــح بلا جرمٍ كا ن قــمــيــصه                   صبيغ بما ء الأ رجوا ن خضيب

فـلـلسّـيف اعوا ل ولـلـرّ مح رَنّـة                   ولـلخيل من بعد ا لصّهـيل نحيب

لـئـن كا ن ذ نبي حبّ آ ل محمّـد          فـذا لك ذ نـبٌ لستُ عـنه اتوب

«محمدبن ادريس شافعي اشعاربرگزيده ج1ص215به نقل ازبحارج45ص253»

{::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::}

شها د ت حسين(ع) درروزسقيفه

يكي ازشعراء اهل تسـنّـن حسين رضي الله عنه درروز سقيفه كه ابي بكررضي الله عنه معيّن شـد

هما ن روز كشته شـد[يا منظوراينست كه بنا ي قتل امام حسين(ع)درروزسقيفه ريخته شد يا اينكه روزتشكيل مجلس سقيفه درروزدهم محرّم بوده است كه بعدازشهادت امام حسين(ع)روزعاشورا نا ميده شد

كمين بـدا يوم الطّـفوف ومِـن             يوم السّقـيـفـة قـدلا حت طلا ئعه

يا رمـيـة قـد اصابت وهي مخطـئـة                من بـعـد خمسين من شطت مرابعه

لولا الاولي اغصبوا ربّ العلي وابوا               نصّ الولاء ولحقّ المرتضي غصبوا

تا لله ما سيف شمر نا ل منك ولا                   يـد اسنا ن وان جل الـذي ارتكبوا

«اشعاربرگزيده ج1ص216به نقل ازكشف الغمّه اربلي ووقايع الا يّا م خيا با ني ج محرم»

"***************************************"

دردچشم آیة الله بروجردی باگل سرعزادار خوب شد

حضرت آیة الله بروجردی (رضوان الله علیه) می فرمود در بروجرد مبتلا به درد چشم سختی بودم هر چه معالجه کردم رفع نمی شد حتی اطباء آنجا از بهبودی چشم من مایوس شدند تا اینکه روزی در ایام عا شورا که معمولاً د ستجا ت عزا برای عرض تسلیت بمنزل ما می آمدند نشسته بودم اشک می ریختم درد چشم نیز مرا نا راحت کرده بود در هما ن حال گویا به من الهام شد ازآن گلها ئی که سرو صورت اهل عزا مالیده شده بود بچشم خود بکشم مقداری گل از شانه و سریکنفرازعزادارن بطوری که کسی متوجه نشد گرفتم و بچشم خو د ما لید م د ر چشم خود احساس تخفیف درد کردم و با ین نحو چشم من رو به بهبودی گذاشت تا اینکه بکلی کسا لت آن رفع شد و بعداً نیز درچشم خود نوروجلائی دیدم که محتاج به عینک نگشتم در چشم معظم له تا سن هشتا دونه سالگی ضعف دیده نمی شد واطباء حا ذ ق چشم  ا ظها ر تعجب نمو د ه و می گفتند به حسا ب عا دی ممکن نیست  شخصی که ما د ا م العمرا زچشم خود ا ین همه استفا دۀ خواندن و نوشتن برده با شد با زدرسن هشتاد و نه سالگی محتاج بعینک نبا شد .                                 «شرایط مبلغین اسلامی ص 236 و قیام مقدس ص 28»

(@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

كوري چشم محمدرحيم اسماعيل بيگ بادادن شربت خوب شد

تقی صا لح مرحوم محمد رحیم اسماعیل بیگ  که د ر توسّل به اهل بیت علیهم السلام و علا قه قلبی بحضرت سید ا لشهدا ع کم نظیرو ا ز ا ین با ب رحمت وبرکا ت صوری و معنوی نصیبش شد ه و دررمضان 87 برحمت حق واصل شده نقل نمود که در شش سا لگی مبتلا به درد چشم و تا سه سال گرفتار بوده وعا قبت ا ز هردوچشم کورگردید د رما ه محرم ایام عاشورا در منزل دائی بزرگوارش مرحوم حاج محمد تقی اسماعیل بیگ روضه خوانی بود وچون هوا گرم بود شربت خنک بمردم می دادندگفت ازدائی خود خواهش کردم که من بمردم شربت دهم فرمود تو چشم نداری و نمی توانی گفتم یکنفرچشم د ا رهمرا ه من کنید تا مرا یا ری  دهد قبول فرموده و من با کمک خودش مقداری بمردم شربت دادم د ر این ا ثنا مرحوم معین ا لشریعه ا صطهبا نا تی منبر رفته بودوروضه حضرت زینب علیها السلام را می خواند ومن سخت متا ثروگریان شدم تا ا ینکه ازخود بیخود شدم د رآنحا ل مجللۀ که دانستم حضرت زینب علیها ا لسلام ا ست د ست مبا رک بردوچشم من کشید وفرمود خوب شدی و دیگرچشم درد نمی گیری پس چشم گشودم اهل مجلس را دیدم شاد وفرحناک خدمت دائی خود دویدم تما م اهل مجلس منقلب شد ند واطراف مرا گرفتند با مردائی ا م مرا دراطا ق برده ومردم را متفرق نمودند . ونیز نقل نمودکه در چند سا ل قبل مشغول آزما یش بودم وغا فل بودم ازاینکه نزدیکم ظرف پراز ا لکل ا ست کبریت را روشن نموده نا گا ه ا لکل مشتعل شد و تما م بد ن ا زسرتا پا را آتش زد مگرچشما نم را چند ما ه درمریضخا نه مشغول معا لجه بودم ا زمن می پرسیدند چه شده که چشمت سا لم ما ند ه گفتم عطا ی حسین علیه ا لسلا م ا ست وعده فرمودند که تا آخر عمر چشم درد نگیرم .                                                                            «داستانهای شگفت ص 36»

(@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@)

دست و سینه هند و بخاطرسينه زدن به آتش نسوخت

سید جلیل مرحوم دکتر اسماعیل مجاب ( دندانساز ) عجائبی از ایام مجاورت درهندوستان که مشاهده کرده بود نقل می کرد ا ز آ نجمله می گفت عد ه ای ا ز با زرگا نا ن هندو ( بت پرست ) به حضرت سید الشهداء معتقد وعلا قمند ند وبرای برکت ما لشا ن با آ ن حضرت شرکت می کنند یعنی د ر سا ل مقد ا ری ا زسو د خو د را د رراه آ ن حضرت صرف می کنند بعضی ا ز آ نها روزعا شورا بوسیله شیعیا ن شربت و پا لوده و بستنی درست کرد ه وخود بحا ل عزا ا یستا د ه و به عزاداران می دهند و بعضی آنها مبلغی که راجع به آنحضرت است به شیعیان می دهند تا درمراکز عزاداری صرف نمایند یکی از آنانراعادت چنین بود که همراه سینه زنها حرکت می کرد و با آنها بسینه می زد چون مرد بنا به مرسوم مذ هبی خودشا ن بدنش را به آ تش سوزانیدند تا تما م بد نش خا کستر شد جزد ست راست وقطعه ای ازسینه اش که آ تش  آ ن د وعضو را نسوزانیده بود بستگا نش آ ن دوقطعه را آوردند نزد قبرستان شیعیان وگفتند این دوعضو راجع به حسین شما ا ست .       

«داستانهای شگفت ص9 8»

(########################################################)

دست سيدمحمودعطاران وجوان عزادار

آقای سید محمود عطا ران نقل کرد سا لی درایام عا شوراجزء دسته سینه زنا ن محله سردزدک بودم جوانی زیبا در اثناء زنجیر زدن بزنها نگاه می کرد من طاقت نیاورده غیرت کردم و او راسیلی زدم وازصف خارج کردم چند دقیقه بعد دستم درد گرفت و متدرجاً شدت کرد تا اینکه بناچار بدکترمراجعه کردم گفت اثردردوجهت  آ ن ر ا نمی فهمم ولی روغنی ا ست که دردش را سا کن می کند روغن را بکار بردم نفـعی نبخشید بلکه هر لحظه درد شدیدتروورم وآما س درد بیشترمی شد بخا نه آمدم وفریاد می کردم شب خواب نرفتم آخر شب لحظۀ خو ا بم برد حضرت شا ه چراغ علیه السلام رادیدم فرمود باید آن جوان راراضی کنی چون بخود آمدم دانستم سبب دردچیست رفتم جوان را پیدا کردم و معذرت خواستم و با لأخره را ضیش کردم درهما ن لحظه درد سا کن و ورمها تما م شد و معلوم شد که خطا کرده ام وسوء ظن بوده  ا ست و به عزا د ا ر حضرت سید ا لشهد اء علیه السلام توهـین کرده بودم .                                                              «داستانهای شگفت ص 160»

(@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@)

برطرف شدن جذام مقبل بخاطرعزاداري

در وقایع الایام حاج ملا علی آقا تبریزی ا ز کتا ب حزن ا لمؤمنین نقل کرده اند که مقبل ا صفها نی ( محمد شیخا ) در اول امر جوانی ظریف بوده و بغایت در ظرافت لطیف بوده اتفا قاً درایام محرم به جمعی رسید که سینه می زدند درعزای حسین ع بطریق استهزاء شعری خواند و عزاداران را متا لم کرد پس ازچندی به مرض جذام مبتلا گردید مردم از او متنفر شدند و در گلخن حمام جای داشت سال دیگردرخرابه ای نشسته بود ایام عاشورا که صدای دسته و سینه زن بلند شد چه کربلاست امروزچه پربلا است امروز- سر حسین مظلوم ازتن جداست امروزمقبل مضطرب شدوبه نظرحسرت نگرسیت وگفت روزعزاست امروز- جا ن د ر بلاست امروز- فغا ن شورومحشردرکربلاست امروز.هما نشب حضرت پیغمبرراخواب دید و اورا نوازش نمود و ازتقصیرش گذ شت و ا سم ا و محمد شیخا بود که پیغمبر ا و ر ا ملقب به مقبل نمود سا لی مقبل با د سته ای اززوّار رفتند برای کربلا دزد بقا فله زد و اموال  زوّارراغا رت کردند مقبل ناچاردرشهرگلپایگان ما ند دهۀ عاشورا شد د ر تکیه ای که روضه بود خد مت  می کرد می گوید شب عا شورا شد بسیا رگریه کردم خوابم  برد خواب دیدم کربلا هستم ودرصحن امام حسین ع هستم خواستم وارد حرم شوم نگذاشتند وگفتند فاطمۀ زهرادرحرم است داشتم اطراف صحن راه می رفتم دیدم گوشه ای از صحن جمعیت زیادی هستند وجماعتی نشسته اند پرسیدم اینها کیا نند گفتند ابراهیم ونوح پیغمبروموسی وعیسی علیهم السلام هستند ومصدربرهمه پیغمبر خاتم صلی الله علیه وآله است پیغبمرسربلند کرد فرمود محتشم کا شا نی را بیا ورید محتشم مردی کوتا ه و خوش چهره بود پیغمبر فرمود محتشم شب عاشورا است برای ما مرثیه بخوان محتشم بالای منبررفت پیغمبرمتصل می فرمود بروبالا تا به پله نهم رفت ا یستا د واین مرثیه را خواند کشتی شکست خوردۀ طوفان کربلا ... تا رسید به آنجا که گفت :بودند دیوودد همه سیراب می مکید- خاتم زقحط آب سلیمان کربلا. پیغمبرگریه زیا د ی کرد و همچنین ا نبیا ء عظا م . محتشم گفـت روزی که شد به نیزه سرآ ن بزرگوار- خورشیدسربرهنه برآ مد زکوهسا ر.پیغمبر خواستند بی هـوش شوند محتشم خوا ست پا ئین بیا ید پیغمبرفـرمود محتشم غـم د ل ما خا لی نشده مرثیه بخوان محتشم عما مه زمین زد و ا شا ره به قبرمطهرکرد وگفت : این کشتۀ فتا ده به هامون حسین تست پیغمبرازگریه بیهوش شد وقتی بهوش آمد رد ای خود را به محتشم خلعت داد من خجا لت کشید م که من هم مرثیه بسیا ر گفته ا م ولي حضرت بمن امرنفرمود كه مرثيه بخوانم لذا با حا ل اسف ا زحرم بيرون شدم وخواستم فرا رکنم د ید م حوریه سیا ه پوشی ا زحرم خا رج شد آ مد نزد پیغمبر گفت د خترت فا طمه می گوید چرادل مقبل راشکستی بفرما ئید ا ومرثیه بخواند پیغمبر فرمود مقبل بیا مرثیه بخو ا ن رفتم به پلۀ سوم منبرقرا رگرفتم وگفتم روایت است که چون تنگ شد بر او میدان- فتا د ازحركت ذوالجناح ا ز جولان-هوا زجورمخالف چه قیرگون گردید- عزیزفا طمه ا زا سب سرنگون گردید- بلند مرتبه شا هي زصدرزين ا فتا د- ا گرغلط نکنم عرش برزمین ا فتا د .صد ا ي شيون ونا له ا ي بلند شد كه حد ند ا شت وحوریه بیرون آ مد ا ز حرم گفت فا طمه روی قبر فرزند ش غش کرد. من هرچه ايستا دم جايزه اي بمن ندادند لذا درغصّه فرورفتم يكد فعه ديدم حضرت ا ما م حسين(ع)با بد ن مجروح آ مد ند فرمودند ا نعا م توبا من ا ست محزون نبا ش                                    

«کتا ب عشریه ص 115واشعربرگزيده ج1ص210»

($$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$)

حضرت آدم (ع) واشباه وتماثيل پنج تن(ع)

در تفسیر آیه مبارکه و تلقی آدم من ربه کلمات فتاب علیه آیه 36 سوره بقره ابوالفتوح نقل می کند که چون خدای تعا لی آدم را بیا فرید و حیا ت ا و آفرید راست نشست اوراعطسه فرود آمد حقتعالی اورا الهام داد گفت الحمد لله خد ا یتعالی او را گفت خد ا یتعا لی بر تو رحمت کند و ترا برای رحمت آفرید واوبرسا ق عرش نگریست اشباح و تما ثیلی د ید بر صورت خود كه نا م هر یکی با لای سراونوشته محمد و علی و فاطمه و الحسن و الحسین آدم گفت با رخدایا  پیش ا زمن برصورت من خلقی آفریدی گفت نه گفت اینان کیا نند گفت فرزندان تواند و ا گر نبود ایشان ترا نیافریدم گفت بار خدایا گرامی تر بندگانند برتو گفت ای آدم این نامها یاد گیر تا در وقت درماندگی مرا به این نامها بخوانی تا بفریادت رسم آدم آن نامها یاد گرفت .                             «همراه زائرين عتبات عاليا ت نوشته مؤلف»

(%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%)

حضرت آدم(ع)خدايرابه پنج تن قسم ميدهد

سپهر از کتاب در الثمین نقل می کند آدم علیه السلام چند کلمه د ر سا ق عرش نوشته دید جبرئیل آن کلمات را که نا م رسول خدا صلی الله علیه وآ له وخاندان بزرگوارا وبود بآدم یا د داد تا با آن نا مها پناهنده شود ودرپیشگاه پروردگار بگوید آدم گفت یا حمید بحق محمد یا عا لی بحق علی یا فا طربحق فاطمه یا محسن بحق الحسن والحسین ومنک الاحسان و خداوند را باین نامهای مقدس سوگند داد چون بنام حسین علیه السلام رسید قلبش ازاندوه فشرده شد واشک ازدیدگانش فرو ریخت علت این اندوه و گریه ر ا ا ز جبرئیل جویا شد جبرئیل گفت ا ین فرزند تو به مصیبتی بزرگ مبتلا می شود که تما م مصائب د ربرابرآن کوچک ا ست گفت آ ن مصیبت کدامست جبرئیل گفت حسین علیه السلام با حا ل تشنگی وغریبی و تنهائی و بی کسی کشته می شود یا رویاوری ندارد ای آدم اگراورا ببینی در حالی که می گوید آه از تنشگی آه ازبی یاوری تا آنکه شدت تشنگی بین اووآسمان مانند دود حا ئل می شود ولی هیچکس جوابش نگوید مگر با شمشیر و شربت مرگ . 

«همراه زائرين عتبات عاليا ت نوشته مؤلف»

(@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@)

پاي حضرت آدم(ع)دركربلاخون شد

حضرت آدم علیه السلام هنگام گذشتن از کربلا غمناک و محزون شد و به زمین خورد و خون ازپای مبارکش جاری شد ازمصدر وحی به او خطاب شد که وقوع ا ین حادثه بخاطر موافقت با خونی است که ازامام حسین علیه السلام دراین زمین ریخته می شود . 

«همراه زائرين عتبات عاليا ت نوشته مؤلف»

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

كشتي نوح(ع)دركربلامتلاطم شد

هنگامی که کشتی نوح از کربلا می گذشت زمین آنرا گرفته و به شدت به طرف خود جذب می کرد بطوری که نزدیک بودغرق شود و خوف و وحشت سرنشینا ن ر ا فرا گرفت به حضرت نوح وحی شد که اینجا محل شهادت امام حسین علیه السلام است .    

«همراه زائرين عتبات عاليا ت نوشته مؤلف»

(&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&)

ازسرحضرت ابراهيم(ع)دركربلاخون جاري شد

هنگام  عبور حضرت  ابراهیم علیه السلام ا ز کربلا مرکب  آ ن حضرت  لغزید و به زمین ا فتا د و سرمبارکش شکست وخون جاری شد به او وحی شد که برای همراهی با خونی که ازامام حسین علیه السلام  درا ینجا ریخته می شود این قضیه پیش آمد .       

«همراه زائرين عتبات عاليا ت نوشته مؤلف»

**********************************************************************************

گوسفندان حضرت اسماعيل(ع) ازآب فرات نمي خوردند

حضرت اسماعیل علیه ا لسلام هنگا می که گوسفندان خویش را برای چرا فرستاده بو د چوپا ن ایشان خبر داد که گوسفندان مدتی ا ست ا ز آ ب فرات نمی آ شامند سپس گوسفندان به اعجا ز عرض کردند فرزندت حسین علیه السلام با لب تشنه در اینجا کشته می شوند و ما چون ازاین قضیه محزون هستیم از نوشیدن آب فرات صرف نظر کرد ه ا یم .                 «همراه زائرين عتبات عاليا ت نوشته مؤلف»

(((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((*))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

پاي حضرت يونس(ع)دركربلاخون شد

حضرت یونس علیه السلام ازکربلا گذشتند بند کفش آن حضرت پاره شد و خار در پای مبارکش رفته خون جاری شد سپس برایشان خطاب آمد که اینجا امام حسین علیه السلام به شهادت می رسد به جهت همراهی با خون او پایت خون افتاد .                            

«همراه زائرين عتبات عاليا ت نوشته مؤلف»

(@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@)

قا ليچه سليمان(ع)دركربلافرودآمد

حضرت سلیمان علیه السلام موقعی که بر فرش مخصوص ( قالیچه سلیمان ) نشسته بود و باد آن را به حرکت درمی آورد به کربلا رسید در آنجا باد سه مرتبه به شدت آن فرش را به دور خود چرخاند و نزدیک بود سقوط کند سپس آرام شد و در کربلا فرود آ مد خبر شهادت امام حسین علیه السلام را در آن سرزمین به آن حضرت اعلان کرد ند .              «همراه زائرين عتبات عاليا ت نوشته مؤلف»

[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[@]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]

آهوهادركربلادورهم جمع شده گريه ميكردند

حضرت عیسی علیه السلام هنگا می که با حواریون ا زکربلا گذشتند آهوانی دیدند که اجتماع کرده گریه می کنند آنها هم نشستند وگریه سردادند هنگامی که علت  آن را از حضرت عیسی علیه السلام سئوال کردند فرمودند دراین سرزمین میوه دل پیامبر خدا حضرت احمد صلی الله علیه وآله که فرزند حضرت طاهره بتول علیها سلام که شبیه مادرمن ا ست کشته خواهد شد و درا ینجا خاک سپرده می شود که از مشک خوشبوتر ا ست .                            «همراه زائرين عتبات عاليا ت نوشته مؤلف»

((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((@)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

ملائكه هزارسا ل قبل كربلارازيارت كردند

از امام صادق علیه السلام روایت است که ملائکه زیارت نمودند کربلا را هزار سا ل پیش از آنکه جدم حسین درآن ساکن شود .                                    «همراه زائرين عتبات عاليا ت نوشته مؤلف»

)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))@((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((

تأويل كهيعص توسط امام زمان(عج)

سعد بن عبدالله اشعری که به محضر مبارک امام زمان عج شرفیا ب شد ه بیا ن می کند که مولا در تاویل کهیعص فرمودند این حروف رموز غیب است که خدا بنده خود ذکریا را بوسیله آن مطلع نمود چون ذکریا از پروردگارش خواست که نام پنج تن را به ا و بیاموزد جبرئیل آنها را به او آموخت و زکریا هر و قت نا م محمد و علی و فا طمه و حسن  را می برد د لش  روشن می گردید و اندوهش برطرف  می  شد و همینکه  نا م حسین ر ا می برد گریه گلو یش  ر ا می  فشر د و گیج می گشت   یکروزعرض کرد معبود من مرا چه شد ه که چون نا م چها ر تن را می برم غمها ا ز دلم می رود و تسلی می یابم و چون نام حسین را برزبان می آورم اشکم می ریزد ناله ام بلند می شود خدای تبارک و تعالی سرگذشت اورا برایش د ر کلمه کهیعص گفت . کا ف کربلا- هاء هلا ک عترت – یا ء یزید - عین عطش - صاد صبر.                                      

«همراه زائرين عتبات عاليا ت نوشته مؤلف»

(@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@)

خبردادن فرشتگان ازشهادت حسين(ع)به رسول خدا(ص)

سید بن طاوس در لهوف می گوید چون یک سا ل اززندگانی حسین علیه السلام گذشت دوازده فرشته بر رسول خد ا صلی الله علیه وآله نا زل شد که دارای صورتها ی مختلف و چهره ها ی قرمز بودند و در حالی که پروبال خویش را باز کرده بودند گفتند یا محمد همان ستمی که از قا بیل بر هابیل وارد آمد بر فرزند ت حسین علیه السلام وارد خواهد شد وما نند اجری که به ها بیل داده شده با و داده می شود وعذاب وگرفتا ری کشندگانش چون عذاب قا بیل خواهد بود آ ن موقع د ر آسمانها فرشتۀ مقـرّبی نبود مگر آ نکه بخدمت رسول خدا صلی الله علیه و آ له مشرف و آن حضرت را برکشته شدن حسین علیه السلام تسلیت دادند و به آنچه خداوند درعوض شهادتش برای او معین فرموده اخبارمی کردند و تربت قبر حسین علیه السلام را بر رسول خدا صلی الله علیه وآله نشان می دادند . «همراه زائرين عتبات عاليات مؤلف»

}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}@{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{

خبردادن جبرئيل ازشها د ت حسين(ع)به رسول خدا(ص)

سید بن طاووس در لهوف می گوید چون حسین علیه السلام دو ساله شد سفری برای پیغمبر صلی الله علیه و آله پیش آ مد د ر بین راه نا گها ن آن حضرت ایستاد و فرمود انا الله و انا الیه راجعون واشک ازچشمانش سرازیرشد علت گریه را سئوال کردند فرمود ا ینک جبرئیل ا ست به من خبر می دهد از زمینی که نزدیک شط فرات است وآنرا کربلا می گویند فرزندم حسین علیه السلام را درآن سرزمین می کشند پرسیدند یا رسول الله کشندۀ ا و کیست فرمود شخصی ا ست که ا و را يزید مینا مند و گویا اکنون جایگاه کشته شدن و محل دفن حسین را به چشم خویش می بینم رسول خدا صلی الله علیه و آله ازآن سفرغمگین مراجعت نمود ...                              

«همراه زائرين عتبات عاليا ت نوشته مؤلف»

)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))@((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((

خبردادن حضرت علي(ع)ازشهادت حسين(ع)

در سال 36 هجری علی علیه السلام که به جنگ صفین می رفت هنگامی که از سرزمین کربلا عبور کرد مقداری ا ز خاک کربلا برداشت و بوئید و فرمود خوشا بحا ل ا ین خا ک که از اوگروهی بدون حساب به بهشت می روند .                                      

«همراه زائرين عتبات عاليا ت نوشته مؤلف»

]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]]@[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[[

باخبرشدن حضرت زهرا(س)ازشهادت حسين(ع)

د ر تفسیر آ یه شریه حملته امه کرها ووضعته کرها سوره احقاف آیه 14 حضرت صادق علیه السلام می فرما ید آ ن انسان کا ملی که خد ا اورا توصیه فرموده به رعا یت والدین حسین علیه السلام ا ست حملته ا مّه کرها  و وضعته کرها یعنی فا طمه زهرا علیها سلا م حا مله شد بحسین ازروی کراهت و زائید او را از روی کراهت بعد حضرت می فرماید دردنیا دیده نشده است که مادري پسربزاید و کراهت داشته باشد ازوجود پسر لکن فاطمه علیها سلام کراهت پیدا کرد ازتولد حسین علیه السلام چون دانست او را شهید می کنند .                        

«همراه زائرين عتبات عاليا ت نوشته مؤلف»

**********************************************************************************

خبردادن حسنين(ع) به يكديگرازشهادتشان

امام صادق علیه السلام ا ز پدران بزرگوارخویش روایت کرد که روزی حسین بن علی علیه السلام بمنزل برادرش حسن علیه السلام وارد شد و چون نگا هش به برادر ا فتا د اشک ازدیدگانش سرازیر گردید حسن علیه السلام پرسید چرا گریه می کنی گفت گریه ام ا زظلم و ستمها ئی است که بر شما وارد می شود حسن علیه ا لسلا م فرمود ظلمی که بر من وارد خواهد شد هما نا زهری ا ست که در خفاء و پنهان می نوشانند و بدان وسیله مرا مسموم و بقتل می رسانند ولی لا یوم کیومک یا ابا عبدالله هیچ روزی را درعالم مانند روز شهادت تو نمی توان یافت.    «همراه زائرين عتبات عاليا ت نوشته مؤلف»

$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$

عـا شـــقــــا ن حــــرم مـــولـا ئــيـــــــــــــم

شعري كه درسالهاي جنگ تحميلي براي تشويق رزمندگان خوانده ميشد :

عا شقا  ن  حر م  مو  لا ئیم              کر بلا میآ  ئیم  کر بلا میآ ئیم

کربلا ای  حر م خون و پیا م              خا ک  تو چشم  جو شا ن قیا م

بر تو و ا رتش تو با د سلا م             زود با شد که سو یت با ز آ ئیم

کربلا می آئیم کربلا میآئیم

ما که د ر ظل تو مولا شده ایم           جا ن بکف غرق تولا شد ه ا یم

ا ز  پی  حمله  مهیا  شد ه ایم            ز ا  ئر  ین  حر م   مو  لا  ئیم

کربلا می آئیم کربلا میآئیم

ا ثر آ ه و د عا نزد یک ا ست            روز پیروزی ما نزد یک است

روزیا ری خد ا نزد یک است             زود  با شد که ر هت بگشا ئیم

کربلا می آئیم کربلا میآئیم

یا ری  مکتب  ا سلا م  کنیم               حرمت  پا ک  ز ا صنا م کنیم

ریشه کن لشکر صد ا م کنیم              چونکه  پرورد ه عا شو را ئیم

کربلا می آئیم کربلا میآئیم

ما که در راه خدا خان بکفیم              عا  شق   کر  ببلا  و  نجفیم

فاتح قلعۀ خون و شرفیم                   ز ا  ئر ین  حرم  مو لا  ئیم

كربلا ميآ ييم كربلا ميآ ييم

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

گزيده سخنان امام حسين عليه السلام

الاوان الدعی بن الدعی قد ر کز بین اثنتین بین السّـله و الـذّله هیهات منا الـذّله  یا بی الله ذلک

لنا و رسوله والمؤمنون و حجور طابت و طهرت .

موت فی عـزّ خیر من حیاة فی ذلّ .

لاواله لا اعطیکم بیدی اعطاء الـذّلیل ولا اقـرّلکم اقرار العبید .

فلا مؤثر طاعة اللتام علی مصارع الکرام  .

وعلی الاسلام والسلام ازقدبلیت الأمّة براع مثل یزید  .

یا اخی لولکم یکن فی الـدّ نیا ملجأ ولامأ وی لما با یعت یزید بن معا ویة .

هر که با عزت بمیرد زنده است ......................هـمـچــوخورشـيد ومهــي تا بـنــده ا ست

از آستان همت ما زلت است دور .....................وند ر کـنــا م غـیــرت ما نـيـستش ورود

برما گما ن بند گی زور برده اند ......................ای مرگ هـمتی که نخواهیم این قــیــود

ا لموت خیر من رکوب  ا لعـا ر ......................و ا لعــا را و لي مــن د خــول ا لـنــا ر

بزرگ فلسفۀ قتل شاه دین اینست ......................كه مرگ سرخ به اززندگي ننگين است

«حسین پیشوای انسانها ص 25»

$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$

عــزم جــهـــــــــــــــــــا د

چون د رجها ن يزيدستم بي حساب كرد            عزم جها د خسر و ما لك رقاب كرد

د را نقلاب  ديد چوا وضاع شرع ودين             بر ضد د ستگا  ه  فسا د انقلاب كرد

يز د  ا  ن  پي  قيا م  عليه  ستمگر ا ن             ا و را زجمله عا لميا ن انتخاب كرد

تا خصم را فر و كشد ا ز تو سن  مرا د           د ستي به تيغ برزد وپا درركاب كرد

آمد ميا ن  معركه چو ن مهر با ن  پد ر            بگشود با ب پندو بآ نا ن خطاب كرد

من آ مد م كه حكم نما يم به عد ل ود ا د           آنسان كه كه درميان شمابوتراب كرد

بر مسند ر سو ل  يز يد  شر ا  بخو ا ر            بنشست وآنچه كردهمه ناصواب كرد

هرجا كه ديد مست هوائي عزيزد ا شت          هرجاكه يا فت مردخد ا ئي عذاب كرد

معزول خوا ست هركه طرفدارحق بد يد          هرظالمي كه بود به ظلم انتصاب كرد

ا و ر ا چه حد كه تكيه بجا ي  نبي ز ند          ظلمت بجا ي نور كه نا يب مناب كرد

د يند ا رآ ن بود كه به  پنها ن وآ شكا ر          ا زيا ري حكومت  جو را جتناب كرد

بس د رفشا ند ا زلب لعل آ ن لسا ن حق          صحراي كربلا همه د ر خوشاب كرد

نوميد ا زهد ا يتشا ن چو ن شد ا ز نيا م           شمشير بر كشيد  و بآ نا ن عتاب كرد

كا ي قوم بي حميت  و بي د رد  با شما            با يد  كنو ن  قتا  ل  بحكم كتاب كرد

مغلوب شدبظاهروغا لب به خصم گشت           با يد زيا ن وسود د ر آخرحساب كرد

مظلوم كشته گشت وبظا لم ند ا د د ست           تا پاي جا ن دفاع زحق آن جناب كرد

لب تشنه جا ن  سپرد كنا رد و نهر آ ب            نقش ستمگرا ن همه نقش  برآب كرد

تن زيربا رذ لت  و زور خسا ن  ند ا د            تا حشربهر حق طلبا ن فتح با ب كرد

گرعترتش خرا به  نشين شد بشهرشا م             با ا ين عمل بنا ي ستم راخراب كرد

مرغ د لش زسو ز عطش گركبا ب شد             قلب جها نيا ن  زغم خو د كباب كرد

گركشته شد حسين شريفي برا ه دوست             كشتا رزا ن گر و ه  بحد نصاب كرد

«شعراز : شريفي»

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

غــــيـــرت الله

ا ز ین بیعت که د شمن خو ا ست  ا ولاد پیمبر را        هما ن خوشتر که بنهادند گردن تیغ و خنجر را

ا سیر بیعت  د و نا ن  شـد ن آ ن  مشکلی  با شـد       که آسان می کند بر د ل ا سیریها ی خواهر را

چه تلخیها ا ست د رتمکین نا اهـلان که چون شکر      گـوارا می کند د ر کا م  جـا ن مرگ برادر را

حسین گر غـیرت  ا لله  ا ست حا شا کی رو ا دارد       که گرد د فا ســقی  فرما نر و ا شرع پیمبر را

کنا ر آ ب جا ن د ا د ن  لب  خشکـیــد ه  آ سا نتر       که دیدن ترد ماغ  ا ز می یزید شــوم کا فر را

بروی خاک و خون خفتن بصد برها ن شرف دارد       که د ید ن تکــیه گا ه بـد نها د ی با لش زر را

سر غـیرت  فـر و نا رند مرد ا ن پیش نا مرد ا ن        اگر چه از قـفا ا ز تن جد ا سا زند آ ن سر را

زهـی مـرد ا ن که ا نـد ر بـیـعــت فــرزند پیغـمبر        گر افتد دستشان از تن دهند آن دست دیگر را

زهی ا صحا ب با هـمـت که پیش نـیـزه و خـنجـر        بر اندازند ا ز تن جو شن و ا ز فرق مغفر را

نهــنگا نی که بهــر تشــنـه کا مـا ن تا بــرند آ بی       شکا فند ا ز د م شمشیر صد د ریای لشکر را

شها دت بود صهــبا ئی د رون صا غــر خـنـجــر        زهی مستا ن که بوسیدند و نوشیدند سا غر را

یزید ا ز زادۀ خیر ا لبشر بیعت طمع دارد        چگو نه طا عت جبریل با ا بلیس سا ز آید

سلیما ن هیچکس دیده مطیع ا هرمن گردد       حقیقت کسی شنید ه زیر فرما ن مجا ز آید

معاذ الله مطیع کفر هرگز دین نخواهد شد        اگر باید شدن مقتول گوشو این نخواهد شد

 

«ملك الشعراءصبوري –گلزارشهيدان ص 246»

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

ماه عــزاي شاه مظلومان

شیعیا ن ما ه عز ا ی شا ه مظلومان رسید                موسم درد و مصیبت  نوبت هجرا ن رسید

مو کب  سلطا ن د ین  شد وارد د شت بلا                 خیمه و خرگاه شاهی شد در آن صحرا بپا

ا  ز  قد و م  آ ل طا ها  شد  مز ین کربلا                  از زمین  بر شد خروش و آسمان اندر نوا

اهل بیت مصطفی را موسم هجرا ن رسید                 شیعیان ما ه عـزای شا ه مظـلـوما ن رسید

خامس آل عبا چون بدررخشا ن د ر میا ن                 یاورانش چو ن کواکب گرد آن شا ه زمان

یکطرف سقا و سرد ا ر شه  لب  تشنگا ن                یکطر ف  شبه  محمد  ا کبر رعنا جو ا ن

با جوا نا ن و محبا ن ا ز پی فرما ن رسید                 شیعیا ن ما ه عـزای شا ه مظلـوما ن رسید

گفت با یاران که باشد ا ین زمین ماوای ما                 هست ا ین د شت بلا گلز ا رآ ل مصطفی

اندر ا ینجا میشو د  د  ست علمد ا رم جد ا                جمله  یا ر ا نم شوند ا ز کین شهید ا شقیا

نوبت جا نبا زی  ما د ر ر ا ه جانان رسید                 شیعیا ن ما ه عـزای شا ه مظلوما ن رسید

ا ند ر ا ین د شت بلا گر دم شهید مشرکین                میبرد  سر ا ز تن  من ا ز قفا  شمر لعین

جسم یا را نم فتد صد پا ره  بر روی زمین                کرده تقدیر ازا زل پروردگارم ا ین چنین

مو سم عهد  ا لست  خا لق سبحا ن  ر سید               شیعیا ن ما ه عـزای شا ه مظلـوما ن رسید

گفت با زینب که ای غمد یدۀ محزون زا ر                 بعد قتلم می شوی بی مونس وبی غمگسار

می شوی ا ز کین ا سیر دشمنا ن بد شعا ر               صبر کن ای خواهر ازدیده اشک غم مبار

چون تورا بهر سواری نا قۀ عریا ن رسید                شیعیا ن ما ه عـزای شا ه مظلـوما ن رسید

زینب  زا ر مکد ر ا ی  بلا کش  خواهرم                  بینی اندرپیش چشمت غرقه درخون اکبرم

میخورد تیر سه  شعبه بر گلو ی ا صغرم                  قطع بنما یند  ا نگشت  ا ز پی ا  نگشترم

صبرکن چون شمردون با خنجربران رسید                شیعیا ن ما ه عـزای شا ه مظلـوما ن رسید

«محمدعلی مردانی:نوای رزمندگان ص 62»

)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))(((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((

هـــــــــلـا ل مـــــــــا ه مـــحـــــــــــــــــــرّ م

پرسید م ا زهلا ل چرا قا متت خم ا ست آهی کشید و گفت  که  ما  ه  محر م ا ست

گفتم  که چیست  ما ه محرم  بنا له  گفت         ماهیکه خلق جمله  ا فلا ک  د ر غم ا ست

گفتم برای که  بفغا ن د ا د ا ین جو ا ب ما ه عزا ی  ا شر ف  ا ولا د  آ د م ا ست

ا ین ما ه گشته  کشته  بصحر ا ی کربلا         سبط رسول تشنه لب این غم مگر کم ا ست

آ ید  بسو ی  خلق  ز یزد ا ن همی پیا م         نیلی  ببر  کنید  که   ما  ه   محر  م ا ست

د ر خلد حو ر یا ن همه سیلی به روزنند         درعرش قدسیان همه چشما ن پرازنم است

زهر ا سیا ه  برسر و حید ر ز ند به سر         د ر ا ین عزا رسول خد ا قا متش خم است

د ر کر بلا  بچشم  بصیر ت  نظر  نما   بنگر هنو ز زینب  و گلثو م  د ر غم است

گو ید  سکینه  گشت  یتیمی  نصیب ما  د ر ر و ز گا ر د ر د یتیمی مگرکم  است

«غلامرضا قمی ، خزائن الشهداء ص 76»

[$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$]

بـا ز ا يـن چــه شـــورش ا ســت

بازاین چه شورش است که درخلق عالم است             بازاین چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

با ز ا ین چه  رستخیز عظیم ا ست کز زمین               بی نفخ صو ر خواسته تا عرش اعظم است

ا ین صبح  تیره  با ز د مید  ا ز کجا که کرد              کا ر جهان و خلق جها ن جمله د رهم است

گو یا  طلو ع    میکند  ا ز مغر ب  آ فتا ب                کا شو ب  د ر تما می  ذ را ت عا لم ا ست

گر خو  ا  نمش  قیا  مت  د  نیا  بعید  نیست              ا ین ر ستخیز عا م که نا مش  محرم  است

د ر با رگا ه  قد س  که جا ی  ملا ل  نیست               سرهای قد سیا ن همه بر زا نوی غم  ا تس

جن  و ملک  بر آ  د  میا  ن  نو حه  میکنند              گو یا عزای  ا شر ف  ا و لا د آ د م ا ست

خو ر شید  آ سما  ن  و زمین نو ر مشر قین             پرو ر د  ه  د ر کنا  ر رسو ل خد ا حسین

«محتشم کاشانی : ا شک شفق ص 256»

}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{

كــا خ د يـــــــــــــــن

کا خ د ین شد ا ستو ا ر از خون یا را ن حسین          شد  مکمل  گفــتۀ  قـر آ ن ا ز ا یما ن حسین

صبــح د ین مـیــرفـت  تا شا م شب یـلـد ا شـود                   لیک همچون روزشد ا زعـهـد و پیمان حسین

پرد ۀ ظـلــم  و عنا د و خــود پرستی پا ره شـد          ا ز ا صا بتهـا ی تـیـر و نیزه  بر جان حسین

کر د حــق د ر پیش نا حــق با تکـبـر سر بلـند            آن زما ن چـون د یـد برنی راس تابان حسین

خــون راکد د ر رگ ا مت  بجــریا ن ا و فـتا د            تا تهی ا ز قـطرۀ خـو ن  گشت شریان حسین

ظلمت جهــل و تکـبـر رخـت بر بست ازجها ن            تا جها ن تا ریک شد د ر پیش چشمان حسین

سر چـو بر اجـراء دستـورا ت حـق با سر نها د          ما سو ا شد جمله  سر د ر خـط فرمان حسین

تا که ا ز ظا لــم صد ای ظـلـم را خا موش کرد            عد ل دستش بو سه زد ا نصاف دامان حسین

راد مرد ی هـمچو ا و د یگـر نـزا یـد روزگـا ر           جا نفـشا نی بو د ا ول حــرف د یـوان حسین

گرترا شا گـرد ی  آ ن  رهـبر حـق ا د عـا ست           گوش کن این گفـتـه هـا را ا ز دبستان حسین

هـرگزا زقا نون آ زا د ی مـزن د م چـو ن زدی           سر بنه یکسر چو مجــنـون د ر بیابان حسین

را ه  ا و را ه جـهــا د و کسب  آ زا د ی  بــو د                   حرف ذلـت نیست درحــرف درخشان حسین

خاک خواری رابشوی ازچهره ات باخون خویش                  تا  شو ی  آ ئـیـنـه  تا با ن   یـز د ا ن حسین

مرگ را پل سا زآ نگـه بگــذ رآ را م ا ز سرش           تا رسی آن سـو بوصل وکا م جـا نا ن حسین

ظلم را معــد وم ا ز خــواهــی  ببینی د رجها ن          سا ز بر پا هـر طرف  امـواج طـوفان حسین

نقشها ی ظلـم را با  نقـشه  کـن  بــر آ ب  نقـش                   تا شوی سیراب از الطـا ف و احسـان حسین

خویش را بی خویشتن کن د ر ره  احـیـا ء حـق                   تا د ر آ ئی سیـد ا لحـق جـزء  یا ران حسین

«سید : قیام مقدس ص 41»

))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))@(((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((

د ر طـــريــــــق هـــــد ا يــــت

آنا نکه د ر طریق هد ا یت قدم زد ند             ا ز  لوح  د  ل محبت  د  نیا قلم زدند

چون یا ورا ن مظهر آ زادگان حسین             پا برمقام و حشمت و جاه و درم زدند

درعرصه گاه کسب حقیقت برای خلق             تا  آ خرین دقا یق جا ن قد م علم زدند

با همت   بلند  و  فر همند  خو یشتن             بر نا مه ها ی  حاکم  ظا لم  بهم زدند

عفر یت   حکم   ا  با  طیل خلق  ر ا              با عزم خویش بر سر د ا ر عدم زدند

چون بر سر سریر عد ا لت ندیده  ا ند            انصاف وعدل جان عزیزان رقم زدند

د ر پیشبرد حکم خد ا د ست خویشتن            بر پا ک د  ا من  شد و ا لا همم زدند

ا ند ر ر کا ب  شا ه  شهید ا ن کربلا              جا ن را به تیر دشمن آن محترم زدند

ازخویش بیخود وخود رابرای دوست             بر ر و ی  تیر و نیزه ا هل ستم زدند

با ا ین جهادکسب فضیلت نمود ه ا ند             آ نسا ن که پا  بر وی تما م ا مم زدند

قرب و مقام بین که پس از طی سا لها            سید  هنو  ز  بر د  ل عا لم علم زدند

«سید : قیام مقدس ص 54»

(@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@)

چــــون ســحــــــــا ب قــبــــلــه

تاخلافـت رشته ازقــرآن گسيخـت              حريت را زهـرا ند رجـا م ريخت

خا ست آن سرجــلوه خـيرا لا مـم              چون سحا ب قبله با را ن ا زكرم

بر ز مـيــن كربلا با ريـد و رفـت              لاله د رويرا نه ها كا ريد و رفت

تا قـيا مت قــطع ا سـتـبـد ا د كـرد              موج خـو ن ا وچـمـن ا يجا د كرد

مد عـا يش سلــطـنت بـود ي ا گـر             خو د نكردي با چـنين سامان سف

دشمـنـا ن چون ريگ صحـرالاتعد              د وستا ن ا و به يزد ا ن هم عد د

سرا بر ا هـــيم  و ا سـما عـيل بود             شـرح  آ ن اجـمــا ل را تفـسيربود

تيغ بهـرعــزت  د يـن ا ست وبس              مقصد ا وحـفـظ آ ئين ا ست وبس

خـون ا و تفـسيرا ين ا ســرا ركرد             ملت خـوا بـيــد ه  را بـيــد ا ركرد

تيغ چون لارا ازميا ن بيرون كشيد             ازرگ ا ربا ب با طل خون كشيد

نقـش الا ا لله د ر صحـرا نـو شـت              سطـرعـنوا ن نجا ت  ما نو شت

اي صبا اي پيك د ورا فـتـا د گا ن              ا شك  ما را برمزا را و ر سا ن

«ديوان علامه اقبال لاهوري»

))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))@((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((

تــاج ســـربــــوا لـبــشــــــــــــــــر

ا  یکه  بعشقت  ا  سیر  خیل  بنی  آ د مند                سوختگا ن غمت  با غم  د ل  خرسند

هر که غمت راخرید عشرت عالم فروخت                  با خبر ا ن غمت  بی خبر  از عا لمند

د ر شکن طره  ا ت بسته د ل عالمی است                وان همه دل بستگان عقده گشای همند

یو سف مصر بقا  د ر همه  عا  لم  تو ئی                 در طلبت مرد و زن آمده با د ر همند

تاج سر بو ا لبشر خاک شهید ان تو ا ست                کا ین شهد ا تا  ا بد  فخر بنی آ د مند

د ر طلبت ا شک ما ست رونق مرآت دل                   کا ین د رر با فروغ پر تو جا م جمند

چون بجهان خرمی جز غم روی تو نیست                 با د ه  کشان غمت مست شراب غمند

عقد عزای  تو بست سنت  ا سلا م  و بس                 سلسله  کا  ئنا ت  حلقه  ا ین  ما تمند

گشت  چو د ر کربلا ر ا یت عشقت  بلند                   خیل ملک در رکوع پیش لوایت خمند

خا ک سر کوی  تو زند ه  کند مرد ه  را                   زا نکه شهید ا ن تو جمله مسیحا دمند

هر دم از این کشتگان گر طلبی بذل جان                   د ر قدمت جان فشان با قدمی محکمند

«فؤادکرمانی: اشک شفق ص 353»

(@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@)

يـاحـســيــــــــــــــــــــن

مرغ د لم پر می زند ا ند ر هوایت  یا حسین

دارد د ل بشکسته  ا م شو ق لقا یت یا حسین

من عا شق د ل خسته ام بر مهر تو د لبسته ام

ا ز قید د نیا رسته  ا م گریم برا یت یا حسین

طی شد  بها ر عمر من د ر آ رزوی کوی تو

خواهم زحق گیرم مکان درکربلایت یا حسین

هـر گه کنم  یا د غـمت  گریم برا ی  ما تمت

دارم بسر شور و نوا د ر ماجرا یت یا حسین

زان حا لت جا نسوز تو آ تش زده بر جان من

آه و فغان زان تشنگی جا نم فد ا یت یا حسین

اکنون ز پا افتاده ام بیما ر و زا ر و خسته ا م

یکدم قد م نه بر سرم د ارم هـوا یت یا حسین

آندم که جان گردد روان از پیکرای آرام جان

گوید مقد م  با فغا ن د ا رم عزا یت یا حسین

«د یوان مقدم ص 279»

}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}{{{{{{{{{{{{{{{{{{{